الماس سپید

چه قشنگ است فرش الماس سپید
روی دشتی پوشیده به تمنای امید
نور آن دشت طیفی از لحن قزح
سایه به اندازه ی قوس قمر
روی آن دشت کشید
سایه ها حرف زدند
و‌ندا آمد از قوس برین...
به جهانی که شنود ممنوع است فراخواند مرا
قطب الوان صدایش
شرمی از گفتار بود
و در آن قوس قمر غرق غرایب
خنده ای سخت بلند 
به بلندای فلک
رخ به من داد و بگفت
رنگ بنما ای بنده مسجود؟! 
که در این بزم ، دانه های الماس
آیه هایی از رقص توحید 
به عیارِ عرشی که بر آن 
فرشِ غرور سجده نهاد
قول هو الله گفتند
بامدادان قدمی از جنس مسیح
به ثریا بردار
قدمی از ذائقه عشق به تمنا بردار
که دراین بتکده اشراق 
غزلی از رود ازل صاف و‌گوارا جاریست
چه‌خوش اقبال که در این دایره توحید
کعبه از رنگ خدا خواهی دید
و به احرام نگاهش 
طالعت را بر رخش نقش گذاشت 
و چون از بام جهان
صوتی از تکبیر دمید
پرده از عالم اسرار هلهله ای شد پدید
و ملائک پهنه ای از برف سپید
از سر شوق سر تعظیم نهاد....
وقت بامداد رسید
سر این کب کبه ی پر غوغا
صوتی از رنگ اذان بر در تسبیح نواخت
رؤیا از چشم پرید
و‌من از عرش بر این فرش خسی
گیج و‌ منگ، زین قصه خواب
که چه بود این همه حال 
وچرا زود به فرجام رسید.
سید محمد حسن فقیه(بیان)