یاد هندُستان

یاد هندستان
مهر یزدان داده بر دل از ازل
دانه هایی ناب از جنس غزل
باغ و بستان حقیری کشته ام
زیر خاکش دانه ی دل هشته ام
خوشتر آن باشد که اندر بوستان
باده ای و محفلی با دوستان
میرسد هر لحظه یاری مهربان
مثل عطر و بوی جوی مولیان
بین یاران هست خالی جای تو
پرنیان ریزم بزیر پای تو
می گشایم بال بی پروای دل
می سپارم گوش بر " آوای دل"
باز گویا فیل مستم پر گشود
در خیالم یاد هندستان نمود
ساز بشکسته شده همراز من
می نوازد نغمه ای دمساز من
هر چه بادا باد میگویم سخن
می در آرم از تن خود پیرهن
پیرهن گر رنگ با نیرنگ شد
زیر پای خلق چونان سنگ شد
می زدایم از تن و جان رنگ را
بلکه بردارم ز راهی سنگ را
آنکه گرگ باطن خود را ندید
پیرهن را از تن یوسف درید
چونکه یوسف شد رها از پیرهن
 نقل محفل گشت در هر انجمن
یوسف از الطاف پاک ایزدی
شد عزیز بارگاه سرمدی
هر که دل از رنگ دنیا پاک شد
وانگهی پیراهنش صد چاک شد
غنچه روزی پیرهن از تن درید
عاقبت بر آرزوی خود رسید
شد رها از جامه ی نیرنگ خویش
می نوازد دیده را با رنگ خویش
داشت در سر آرزوی گل شدن
دلستان و دلبر بلبل شدن
راه بابل بر گلستان باز شد
عشقبازی با گلش آغاز شد
امیر وحدتی   یگانه