نارینا

کوهِ مسلول
کَلیم روایتِ نارینا
با سپهرِ عنابیِ بارانبَر می آمیزد ..
هیچ٘ کس نمی داند
بوی کافور وُ بَرف
بر استخوانِ سپهدار ٫ پیچیده ..
اسبهای وحشیِ ابرگون
زاغ٘ چشم وُ تایِه -یال
میانِ تازشِ آینه ، از مرثیه می گذرند ...
خورتاو ِ مخملِ ردایش در باد ، می پرسد:
نارینا !
خاتونِ مشعلِ فردا ...!
چه خواهد شد ...؟!

.
.
.
جلگه
بوی٘ انبوه و سبز
زیرِ چکمه های سپهدار
چوچاق وُ چای می ریسد..

ترانه٘ خانه را گم می کند،
گیلدادِ پرعطشِ تنها ...

خورشید،
که زبانه کشید...
بر موعد سُربی دریا
زلالِ مُنزهِ طاقِ پیروزه ٫
به پرده ای نو رهسپارست ...
آهنگ های جادو ،
چون رسولان شرزه ی آرزو
سیه کام و خسته
باز می خوانند :
ای روزگار ِ گِلسا !
ای نارنج٘ بُن کنامِ مِهرانوش!
ای شالیِ لَخت!
میشکایِ کولی ِ زیبا!
زمستان است .....
کومه ها سردست
شحنه ها، ساقیانِ معبدِ تاریک اند
.
.
.

نارینا ،،،
آرام میگوید:
هنوز شبست
شبِ اَن٘بَس..
و سیالکِ روییده بر رگِ رود
به زیرِ گام ِ فَرُّخ ماهسو ، پیداست ..