خویشتنم!

غروب آبی سربین ، دمید  بر بدنم
و چشمه های زرافشان، سرود، زخم تنم
شکست نام تو ، قفل خدای مفتون را
شکفت دختر غمگین راز یاسمنم
سکوت مشرق عاری ، به کیش خاموشی
سیاه و زهم و برهنه ، دوید در سخنم
سبوی آتش متروح خواهشی مطلق
گداخت نیمه ی جانم ، گسست پیرهنم
بهار آمده تا بزم زیرسیگاریم
چقدر حادثه داری ، تویی که خویشتنم!
چقدر تاک هوسناک صامت تنها
ببار عطر و عسل ، روی خاک آمدنم...