خواب سرخ

عمری زن از پا تا سرش را بین تشتی خون
می شست وارامش به ذهنِ بلبشو میزد
وقتی که پای زن شدن درخانه میپیچید
دندان به لب مهری به روی های و هو میزد

با جسم سرد ویخ زده بین تمام شهر
پرتاب میشد در میان تور تنهاییش
هی گیسوانش را گره میزد پلی سازد
تا بگذرد با ان شبی از گور تنهاییش

بوی تعفن می گرفت از خود حقارت ها
این روح یک جا مانده اش مرداب میگردید
او که پی دریا شدن چون چشمه می جوشید
شد سنگ ساحل از شکست موج میخندید

یعنی تمام لحظه هارا دست کاری کرد
مانند پازل روی قاب ساعتی میچید
تصویرهایش هم به شکل خسته اش خندید
خود را میان چیده هایش مثل دلقک دید

ای کاش این زن یک نفس هم زندگی میکرد
او که تمام عاشقی را پای کودک داشت
او که بهشتی مادرانه از خودش میساخت
اما چرا دنیای بی رحمش به او شک داشت

زخمیست بین روح خود با منطق مادر
یعنی فراتر میرود از باور احساس
یعنی که میفهمی وجودت واقعیت نیست
یعنی که بشکن زیر پایت ساغر احساس

سر میکشد هر روز بین خاطرات سرد
مانند حس کندن زخمی که لذت داشت
مانند شوق زندگی در اوج خوش بختیش
هر چند از حرف تمام شهر نفرت داشت

روزی فراری می شود از پیله هایش باز
پر می کشد ناز از میان خواب, خواب سرخ!
پر می کشد از قرن های خود فراموشی
سیلی نزن بر صورتش ای آفتاب سرخ !

🌹

عید آمده تا دوباره بیرنگ شوم

پیچیده ترین نسخه ی دلتنگ شوم

با صورتکی شبیه حاجی فیروز

 

بانوی هزاره های نیرنگ شوم