مناظره پیر ‌وجوان

پیرمردی خسته در راهی برفت
بود ره باریک و ناهموار و پست
گاه می افتاد و دستش می خلید
گاه می لرزید و گویی بود مست
نزد او آمد جوانی پیل تن
بود مغرور و گران سر، خود پرست
پیر گفتا : ای جوان دستی بگیر
تا تو را در بازوانت زور هست
گفت: چون پیری خرفت و کودنی
عمر خود را کرده ای، دنیا پرست
گفت : من در سینه دارم حب او
گفت: در پیری شدی تو حق پرست
گفت: نوبت بر تو هم خواهد رسید
گفت : بر تو می دهم من ضرب شست
گفت : از بد عهدی دنیا بترس
گفت : بر دنیا نگرد م زیر دست
گفت: نفست را لگامی کن جوان
گفت: من هم  نیستم شهوت پرست
گفت: ظلمی در جهان باقی نماند
گفت : دارم من جهان را روی دست
گفت: از خشم خدای خود بترس 
گفت: تا نادیدنیست انکار هست.
گفت: چون بد تربیت گشتی خسی
گفت: هستم من یکی دنیا پرست
گفت: رو بر امر حق گردن بنه
گفت : دست من بسی گردن شکست
گفت: سرمستی مکن بر فن خود
گفت: در پیکار باشم چیره دست
چون که با نادان سر و کارت فتد
هر چه گویی نشنود چون مرد مست.