عشق

اندک اندک ، فوج فوج
می‌زند سیلی چو موج
فصل عشق و فصل درد
فصل غمگین نبرد
می شتابد همچو باد
می کَند برگ از نهاد
نه ثمر ماند نه بر
نه گذارد مو به سر
می کَند دل را ز جای
می کُند آن زیر پای
عاشقیست این ای دریغ
می‌زند ریشه چو تیغ
گر نباشی سفت و سخت
می کَند بخت از تو رخت
می‌شود چون شب سیاه
یا چو بن‌بستی به راه
عشق اینست مردِ جاه
جایگاه هر کسی نَبوَد به ماه