بزرگتر نشدیم

سنمان بیشتر شد، اما ما ذره ای هم بزرگتر نشدیم 
شهرمان ماند زیر آوار و خواب ماندیم و با خبر نشدیم 
بره بودیم و منت چوپان بر سر ما همیشه سنگین بود 
در چراگاه سبز مان ماندیم ، راهی بیشه ی خطر نشدیم 
قصه های هزار و یک شب را کلمه کلمه به گوشمان خواندند 
در شب تیرگی گرفتاریم  ، عاشق رویش سحر نشدیم 
ما پذیرفته ایم که حتی در قفس نیز می شود خوش بود 
آسمان را نظاره کردیم و پی پرواز در به در نشدیم 
ما بهایی برای راستی و حس آزادگی ندادیم و 
در پی کشف روشنایی ها در غم و غصّه غوطه ور نشدیم 
مردمانی  کرخت و بی روحیم، بی خیال غرور و آزادی 
لایق این سیاهی و رنجیم ما که حاضر به درد سر نشدیم