دروغ می گفتند

.

 

ما.. 
عادت های دورِ حاصلِ رنج.. 
همدم زخم های بینهایتِ خویش.. 
ما.. 
این جماعتِ بی گناهِ حسرتمند.. 
اسیرانِ ناشکیبای عجوزه ی هستی.. 
عقاب نیستیم.. دروغ می گفتند..
 عقب مانده از خویشیم
 لابلای استیصال، 
که درونگوی سیاه زمان 
خزیده پشتِ گردنمان... 
نگز..نگز.. تنِ ما، خود دچار حادثه است.. 
کجای اوج بمیریم؟  
کجای آسمان 
پهنه ی نبرد دلاورانه ی ماست؟؟! 
تو ای آسمان 
که خائنی به قصه ی ما،  
حریمِ تو در خونِ ما چرا آسود؟!  

 

مهتاب محمدی راد