سه گلشنی در مکتب ادبی نورگرایی
(آغازگر:)
اسپند بود و زمزمه ی مادر:/
"إِنَّ مع العُسر یُسرا"//
(پیکره:)
ماییم و روزگار پر از بیداد، این آزمند درپی ویرانی/
ما، ناخدای کشتی تقدیریم، در شامگاه تیره ی طوفانی/
آخر رسیده ایم به بندرگاه، با هر تلاش و رنج و دعایی بود/
بندر ولی خودش چقَدَر خستَه ست! انگار مانده در ره طولانی/
بندر زخمی است/
بین این همه آسمانخراش/
کودکی گم شده/گمشده است/
دور از دامن دریا/
بی شک در بندر دریا گم کرده/
جان ها راحت گم می شوند/
و دلتنگی دلتنگی دلتنگی/
دومینوی بی پایانی در شهرِ... آه(!)/
از شهر هیچ لطف نخواهد ماند، یاران! اگر ترانه نپردازیم/
نذر نبات و چای بجای آریم! برپا کنیم رسم غزلخوانی//
(پایانبخش:)
باران! چقدر چای تو، خالی بود! باران! چقدر شعر تو روح افزا ست!/
شهری مباد بی نَفَس باران، جانم به این هوایِ/
غزل-/
باران.//
ویژگی های مکتب نورگرایی بطور
بسیار خلاصه:
نگرش توحیدی به پدیده ها در نظر و عمل و ترسیم آن در موقعیت های دنیای امروز، فراخوانی اندیشه های نورگرا از هر دین و مرامی و از هر سرزمینی با هدف ایجاد جبهه ای مشترک در برابر افکار ضد معنوی بویژه افکار صهیونیستی آخرالزمان، بهره گیری از ویژگی های مثبت سنت و دنیای پسامدرن بطور همزمان و در یک اثر واحد، توجه ویژه به میهن و بازآفرینی ارزش های مثبت میهنی نه در چارچوب ناسیونالیسم اومانیست غربی بلکه در چارچوب بومی گراییِ در مسیر توحید، کاربرد نور، رنگ، عطر، طعم و... برای تبیینِ عینیِ انتزاعیاتِ الهی بصورت نسبی و همچنین برای تسلای انسانِ آزاردیده از دنیای پسامدرن معنویت گریز و....
موفق باشید.