خیابان خیال

می زند پرسه خیالم در خیابان خیال

همچو لاتی بی کسی یا آس وپاسی بی ملال

می کند گز کوچه ها رابا حسابی  نادقیق

مدتی ره می رود هم می دود براین روال

می نشیند روی میزی روبروی اسکله

می دهد پاسخ به مردی که از او دارد سوال

می شمارد عابران را با نگاه  سرد خود

های او یخ  می زند ،از سوزش باد شمال

عابری با آرزویی نیمه جان اما شریف

تا رسد شاید به مقصد می نهد پابر پدال

دید شخصی زیربار عاطفه خم گشته است

پله پله رفته بالا ، تا به بام ابتذال

می پرد هی از یکی شاخه به شاخ دیگری

حلقه های گیسوان را می کند گاهی شلال

 درتخیل  در لجنزار دل مردابی اش

می زند  زل بر برعبور جویباری بس زلال