آسمان کولی وش آبیست!

ضربان تکه ای یاقوت ،
در برفهای سرزنده ی حیات،
طغیان رودهایی کهن، بر خاک..
.
.
.
دلیجه های اهلی ، از گرمی دستهایت
میپرند ...
پرده های زلال ، از کنیسه های سرخ پر میشود
آسمان کولی وش، آبیست!
.
.
.
خیزرانهای سوخته در افق
و قهوه ای که با نجبا مینوشی،
خبر از شامگاه دست نخورده ی من دارد ..
تو را میخواهم
لبهای تو محاکات آغوش اساطیرست
پرچین گیسوان بدوی ام را
از عطر خون و شهد گلها پر میکنی!
نوشاک باغهای جلیله ی غزل
تنهایی خالی را پر میکند!
....
تو
مدام در منی
در هیاهوی طربناک شکوفه هایم
مرمر مذاب ساقه هایم
و تبم

لخته ی بیدی
زوال زخمی
گیلاس عطشی


و من
چون رقصنده های طلایی روزگار
زندگانی را ،دوست میدارم ..