انحلال

از ازل در دل نگاهی می طپد همچون نسیم
آتش جان گر بگیرد از نوایی بس بسیم
شوق در سینه وجود آب را منحل کند
از مدار تابش افسانه ها خلقی به جیم
نازنینی در تبسم از جنونش مضطرب
وای ازان روزی که در دریای عشق او پریم
سجده گاهی در تلالو از حلول فرش ها
عرش هایی مانده در تفسیر بیت یاکریم
ما ندانسته وجود خویش را در بندها
زیر نور عکس او در شام غم جاکرده ایم
لاالهی که به سکته سخت افتاده به بند
وان خدای منتظر تنهای تنها بر ادیم
مانده ام من با هزاران واژه مبهم ولی
لذت دیدار تو آسان بسازد هر الیم
شعر نابی بر قلم هرگز نمی یاید مگر
لطف سازد از کرم بر بندگان خود کریم