صبح

با خودم می‌گویم 
که اگر زین شب تار جان بدر بردم باز
که اگر صبح شود
که اگر بوسه زند آبی پایان باز
به کهن جام زر آجین
دگر این بار برقصم
آنقدر شاد برقصم
که جهان، همه پر خنده شود
آنقدر سیر بنوشم که خم از باده تهی گردد باز
که سیه مست شوم
که قدم از قدمی نتوانم
آری آری اگر امشب برود
صبح آغاز فراموشی هاست
شب که نه، صبح هنگام هم‌آغوشی هاست
وای اگر صبح بیاد
وای اگر شب برود 
شب ولی دیر بپایید
سرم آخ 
سرم از درد ترکید
هرچه خوردم پرید
وقت خفت است و سکوت
باز هم 
شب به ریشم خندید