قصه گو(غزل)

چشمه ی قلبم نشانش انسجامی بی هیاهو

شانه هایم را شکسته ازدحامی بی هیاهو

از تمنّایِ محبّت بغضِ غربت در صدایم

زنگِ غم آهنگِ شعرم ناتمامی بی هیاهو

هر خزانی در وجودم رنگِ دردی را کشیده

قصدِ پاییزِ وجودم انهدامی بی هیاهو

ساده می خواند نگاهت فصلِ دردِ بی نشانم

من کتابی بی قرارم غرقِ دامی بی هیاهو

سوزِ سردی در صدایم قصّه هایی را رقم زد

چشم هایم خیسِ اشکِ التیامی بی هیاهو

-بچه گیام-