هیاهوی خیال

 

من مثل یک فنجان چای سرد شده،
 روی زمین نگاهت قدم میگزارم،

 و تو
 چون آتشی سوزان
 تن سردم را به نظاره می نشینی.
و باغ دلم را به سرمای  پاییز می سپاری ،
و خیالم 
را گم می کنی
 در هیاهوی آدمها .
افکارم همچون جنگلی اشفته
 با در ختانی سر ب فلک کشیده 
در هم می پیچند.
 چون باد در میان درختان
 و چون تو 
در تمام مویر رگهایم  .
من حدیث تلخ تنها شدن یک روز پاییزی را خوب می دانم .
 می دانم انتظار در خیابان تنهایی چه معنایی دارد.
 من خود تنهایی ام .
من تنهایی یک تکه ی ابر در شب تابستانم 
که حسرت پیوستن در ذره ذره وجودم شراره می زند  .
من معنای ان تنهایی حزن انگیز دخترک گل فروشی هستم،
 که عشق را با گلهایش ذره ذره می فروشد،
 شاید
  که در این شهر کسی عاشق شد