همین است زمین

از شانه های زمین
که نه
پایین آمدم
از شانه های آفتاب
تنم هزار بار گره خورده بود
دور لب های دریا
وپلنگی روی زمین
به ریش سپیدم می خندید
با چشمانی مکدر
که شبیه هیچ کس نبود
جز احساس مردار باد
حرف می زد
بی آن که بداند
من به همه حرف ها رسیده ام
حتی کلاه ای که
ایستاده برسر نگاهش سبز شد
بی آن که بداند
حالش به حالم نمی خورد
که بتکاند
کنج چشمان دریده اش را
از این همه تیرگی
برای یک حرف شفاف
همین است شاید
که زمین
خیس یک خشک سالی است
همه برمی گرند
جا خوش می کنند
مابین شکل های خاکستری روی دیواره ها
وخواب های درختی می بیند!