سالادِ ستاره

سلام .... عارضم به حضورت اتفاقا شعر شدن این شلخته جان ، راحت است و اگر ما شعر را در مرتبه ی بالاتری از متن قرار دهیم و آن را بر متن رجحان دهیم ، پس با شعر نکردن این دلنوشته در حق آن کم لطفی کردید .
برای شعر شدنش کافی ست کمی بهتر بنویسید و سپس حشویات را پاک کنید . و برخی تعابیر زمخت را تغییر بدهید :

سالادِ ستاره سفارش داده بودم
برای تاریکی هایم‌
از رستوران راه شیری
ماهِ عبوس
مدام با خورشید تماس می گرفت
که چرا دیر کرده است!

می دانی...
آنگاه که نیستی
شب در آسمان قد میکشد
چنان که سعدیِ درون
از گلستان به گیسم می آید :

"" من دانم و دردمندِ بیدار
آهنگ شب دراز دیجور .... ""
.....
نسیم
سالادِ ستاره ام را آورد
و گفت :
می شود چهار لبخند اشک

می خواستم پرداخت کنم
که رفتنت ، آمد
روبه روی من نشست
نسیم سالاد را برد
و گفت:

شب برای تو پایان ندارد...

....


البته این یک قرائت از کار است و من دقیقا سه قوری چایی خوردم و نیم نگاهی به هندونه ی داخل یخچال هم دارم و یحتمل محض احتیاط واجب به خانه مادرم بروم و از انگورهاو شلیل هایی که دیروز خریدند کمال استفاده را بنمایم ، به همین جهت تمرکز ادبی لازم را ندارم ولی به امید حق علیه باطل فردا اگر از پرخوری مفرط جان به ملک الموت نسپارم ، دوباره فردا در صفحات این سایت عین بختک سر خواهم رسید و چیزی خواهم نوشت