نُه‌شاخه گل

سلام و احترام مهربانو غزانی
مدت زیادی دور بودید،سلاممان را به مانا برسانید
البته کمی ویرایش لازم دارد ،به ساختارش دست نمی زنم و فقط به شعرتان می پردازم
شعری فوق العاده زیبا با پرداختی احساسی ،تصاویر و تخیلاتی بدیع مثل ،لباس سپیدهایم اندازه قامت مردی شد
سطرهایی از خورشید در زمین جاماند
صدا زدن ابر و شستن خاک و جوانه زدن خیال
زمزمه سکوت
به شعر بیشتر بپردازم
طلوع هوای حضور و سحر شدن
هوای حضور گرما و روشنایی بخش است تشبیه زیبایی به خورشید و سحر (نام شاعر) ایهام زیبایی به کار رفته است،
در همین یک سطر تخیلی قوی و دارای صنایع ادبی وجود دارد،
وقتی نامت را میان ابرها صدا زدم چرا ابر؟ چون ابر می تواند بدون بال پرواز کند (مثل خیال) و به جستجوی مخاطب شاعر برود،،،،اما
ابر از جستجو ناکام گشته و باران(اشک و گریه) شده و خیالِ بودن های مقصود را شست ،،،،
باز هم قدرت شاعر،،، اشک هم نمیتواند نبودنت را بشوید دوباره جوانه می زند ،،،،دوباره رشد می کند
شاعر برای اثبات حرفهای نگفته اش آیینه را نشان می دهد
چه می گویند؟ لباس آرزوهای سپید(ایهام) اندازه مردی شد ،حتی آسمان هم شهادت می دهد چقدر زیبا ،،،البته پیشنهادی محضرتان،،(باران به نظر برای روشنایی قلب شهادت دادن بهتر است )
دوباره برمی گردد به خیال
خورشید در زمین برای رشد آن جوانه می تابد ،جالب اینجاست شاعر برای مقصودش ۹ شاخه گل را قبلتر کاشته است ،جوانه میان ۹ شاخه گل تنها نیست ،
فکر همه چیز را کرده است شاعر
دوباره شاعر میخواهد اثبات کند با صدای قدم های مقصود که حتی هنگام سکوت تنها نیست
ضیافت اشک و گل و شبنم است
و جوانه ای که تا حالا بزرگ شده است و می تواند حرف بزند
خودت بگو:
چگونه باور کنم پرواز پرستوها(ایهام) را وقتی حبس شده ی فاصله هاست ،،،،
با پوزش از اطاله ی کلامم محضربزرگان
دلم نیامد به سادگی از کنار شعر بگذرم

سلام به همگی
و خواهرم سحر غزانی

بعد از مدتها با شعری آمدید که هم احساسِ شاعرانه متعادلی دارد و هم تصاویر مناسب، و در کل این شعر دخترانه و پاک نمره بالایی میگیرد.

با این مقدمه از کتاب زنان شاعر پس از انقلاب وارد بخش هایی از شعرت میشوم؛
باید گفت اشعار زنان شاعر از دهه هفتاد به بعد بدین ترتیب قابل تقسیم‌ بندی و تفکیک هستند: اشعار گلایه و شِکوه، ژانر آشپزخانه‌ و رمنس‌ و ضد رمنس‌؛ که گهگاه به سمت سانتیمانتالیسم می‌رود اما اغلب در همان رمانتیسم میماند. هرچند عاشقانه نویسی در دهه‌ های اخیر پس از اثرات مدرنیسم و پست مدرنیسم به ضد عاشقانه نویسی
دیس و اروتیک بدل شده است.
اشعار گلایه شامل ظلم و ستم به زنان است و یا ظلم عاشق به معشوق که باعث تنهایی میشود. این آثار گاهی دیس لاو هستند و گاهی شکایت از همسر و فرزند.
این نوع شکوائیه‌ نویسی و رویکرد در شعر زنان با توجه به یکسان اندیشی که دو،سه دهه است در بین شاعران پیشتازی میکند، اغلب اشعار شبیه به هم را پدید آورده که بسیاری از تصاویر و ایده‌ هایشان پس از گذشت دهه‌ ها هنوز وامدار فروغ و آوانگارد دهه ۵۰ و ۶۰ است.
اشعاری که بیشتر از مکاتب جنبش زنان بیرون می آید.
و اما اشعار آشپزخانه‌ ای که به دو دسته موافقان و مخالفان ماندن در آشپزخانه تقسیم می‌شود؛ موافقان سعی دارند زنان مثبت نگرتری باشند یا حداقل اینگونه بنظر بیایند که خیلی نرم و درکمال آرامش از لحظاتی که یک زن با لذت در آشپزخانه اش به سر میبرد می‌گویند. و دسته دوم که همان مخالفان ماندن در آشپزخانه هستند با فرم گلایه از زن گیر افتاده در آشپزخانه می‌نویسند.
ناگفته نماند در این میان هستند زنان و یا دختران شاعری که در کنار این ژانرهایی که نام بردم سعی دارند دغدغه مند، اجتماعی
و رفته رفته در این سالهای اخیر حتی رادیکال قلم بزنند. این دسته متعادل بیشتر طرفدار آزاد اندیشی و عدالت هستند، به زبانی ساده: ‌حرف خودشان را میزنند، نه فمینیست هستند و نه شبیه فروغ و سیمین.
بنظرم این تفکر متاسفانه خیلی از هنرمندان،نویسندگان و شاعران زن را در خود حل کرد و میکند. درواقع ضربه زده
چون اساس کار را غلط فهمیدند و تحت تاثیر آن تعریفی ضدمرد و یا سیاه دارند.
هرچند هنوز بحث زیاد است و کسانی این جنبش را
ضد مرد و بازی امپریالیسم میدانند که امروزه به آن رسانه های فمنیستی میگویند و عده ای هم این اندیشه را چپ و در جهت مثبت برای دفاع از حقوق زن و برابری میپندارند.
سحر غزانی یک استعداد است که در آن دسته آزاد اندیشان مستقل قرار میگیرد و همیشه در کنار عاشقانه نویسی که واقعا لازم است، اشعاری دغدغه مند هم دارد، از این قلم اثار روبجلو کم نخواندم.
(این شعر عاشقانه ای شریف است که اصلا مصنوعی نیست و
شعار فمینستی هم ندارد... و چه خوب مثل خیلی ها که امروزه به دیس لاو و اروتیک نویسی روی آوردند، فکر نمیکنی و دنبال احساس خودت و سلیقه قلمت میروی)

چندی پیش مقاله ای میخواندم که تعریف طلایی و درستی درباره تصویر در شعر امروز داشت:
تصوير به آن دسته از فعاليت هاي ذهني گفته مي شود که با دست یابی قوه خيال در واقعيات مادي و معنوي به وجود مي آيد.
در يک تصويرِ شعری عناصر متفاوت و بيگانه با هم پيوند مي يابند و اين از آن روست که شاعر، زبان را از قابليت و توانايي کافي براي تجسم ادراک (شهودي) خود برخوردار نمي بيند. بنابراين با انحراف از قواعد متعارف زبان و گذشتن از سطح خودكاري، آن را در مسيري شاعرانه بازسازي مي کند. هرگاه اين انحراف در جهت خلق نقش ببندد هنجارگريزي هنري بدیع صورت گرفته است. این انقلاب ادبي تحولی بزرگ در تصويرسازي است. شاعران امروز بر تخيل آزاد تاکيد دارند، آنان با ذهنيت مدرن و نگرش مستقل، از اشياء و پديده ها عادت زدايي ميکنند و جهان درون و بيرون را همان گونه که در خيال شاعرانه خود کشف مي کنند به تصوير مي کشند. اين مساله،صور خيال نويني را در اشعار موجب شده است.
به عبارتی دیگر: 
با اشراف از جهان بینی به جهان سازی رسیدن
که باعث تحول تصاویر با کیفیت در شعر میشود.

برویم سراغ شعر؛
وقتی برای اولین بار هوای حضورت
در من طلوع کرد
فهمیدم سحر شدنم اتفاقی نبود...
(طلوع سحر) را در این بند خیلی زیبا حل کردید، که دو وجهی
هم نشانگر آغاز سحر و سپیده است و هم بیانگر طلوع دختری
شاعر بنام سحر. اولین حضور، اتفاق روشنی را باعث میشود،
که به سطرهای بعدی پیوند میخورد و متوجه میشویم سحر بودن اتفاقی نیست...

وقتی میان ابرها نامت را صدا زدم
باران بی بدیلی
خاک خاطرات نداشته مان را شست...
رابطه ی ابر و باران
نامی که ابرها را باردار میکند و باعث غبار گیریِ خاطرات نداشته میشود، خوب پس نوبت جوانه زدن است.
اتفاقا هرچقدر عمق خاطرات زیادتر میشود خاک بیشتری میگیرند...
بافتنِ رویاهای شیرین که حضور خیال را پررنگ میکند.
میتوان گفت همان تعبیر پیدای پنهان (همیشه غایبِ من زخم هایم را مرهم میگذارد)
تمام شعر را تشریح نخواهم کرد تا لذت کشف برای مخاطب بماند، پس بصورت خلاصه شده میروم سراغ سطرهایی که اوج شعرست و بشخصه خیلی پسندیدم.

هنوز سطرهایی از خورشید
در زمین جا مانده است...
با خواندن این شعر به محوریت آسمان، آفتاب و پرواز
پی بردم، شعری برگرفته از احساس حال و آرزویی برای آینده شاید.
لباسی پاک برای قامتی به بلندای آسمان، که این شعرهای سپید میتوانند دارایی ارزشمندی باشند.
خورشید رمزی دو پهلو دارد زیرا در میان دو ساحت روشنایی روز و تاریکی شب قرار دارد.
طلوع خورشید اوج درخشش در زمان نیمروز و مرگش هنگام غروب نمادی از زندگی انسان در جهان‌ یعنی؛ تولد، زندگی و مرگ اوست و طلوع دوباره‌ی خورشید در روز بعد نشان بی مرگی و رستاخیزی است. ‌
سطرهایی از خورشید روی زمین جا مانده؛ تصویر خورشید در مرکز کیهان نشانه‌ی عقل و دانایی است، پس خورشید به عنوان قلب جهان و چشم عالم(آفتاب نگاهت) در مرکز جهان می‌درخشد و پرتوهایش هم به زمین زندگی می‌بخشد و هم به خود شاعر.
.
.
به عبارتی هر استعاره ای مجاز است و علاقه آن، شباهت. پیوند و تناسبی كه معنی حقیقی و مجازی را به هم مربوط می سازد (علاقه)نامیده می شود. علاقه، پیوندی بین مجاز وحقیقت است.
.
.
زمزمه سکوت: ترنم و نجوایی که سکوت را میشکند و حضورِ پیدای پنهان را اعلام میکند، حتی در این سروده های سپید که به پرواز در می آیند...(پارادوکس بسیار زیباییست)

گرچه اغلب شبنم را به اشک تشبیه میکنند اما به این نکته توجه کنید؛ شبنم باعث می‌شود تا گیاهان رطوبت خود را از دست نداده و شاداب بمانند.
پرستو کنایه از کوچ یا سفر و نماد بازگشت به خانه، فداکاری، شهامت، و البته جذابترین معنی عشق جوانی و آزادی است.
بنا به محتوا هرکدام معنا مفهوم مختلفی میتواند داشته باشد اما وقتی شاعر میگوید: توالی نبودنت و انزوای زمان که فاصله را حبس میکند، میتوان فهمید که مقصود شاعر از پرستوها چیست.
راستی چرا نُه شاخه گل؟!
در طالع بینی و علم نمادگرایی
۹ شاخه گل رز یا گلسرخ: نمادی از عشق ابدی، این تعداد دقیق گل نشانگر گذراندن تمام عمر خود با معشوق است.
نُه آخرین عدد تک رقمی و فرد است، پس از آن همه اعداد تکرار میشوند.

با آرزوی موفقیت برای بانو سحر غزانی قلمتان سبز