مستخدمان شب

‍ ‍ جادو نمیکند فانوس 
در حفره های خالی شب، 
چرا که این شبِ کور  
ترسیمی ندارد از پوست متلاشی؛ 
و در کنج سینه اش 
تشویشی نیست از رنجش نورها.. 

میچرخد زمین و پیداست آفرینش خون.. 
خون و.. سیاهی..  
خون و.. برهنگی.. 
خون و.. فراز و فرود... 
شب را که عادت است به ندیدنِ این سرخی،  
چگونه میشود 
بر هراس سفره ی درد نشاند؟!.. 
آداب شب به سکوت است؛ 
کلاه تیره بر سر،
با سوت جیرجیرکان و هر پُک سیگار 
 به فراموشی تذکر دهد.. 
 باز ما 
چون تشنگان خطر کرده 
برای دیدن شب 
نور میبریم! 

مهتاب محمدی راد