غم دل

من و تنهاییِ دل، چرا در کُنج خانه

که شاید مَصلحت از او، چرا گیرم بهانه

من و تنهایی نور، منم معذور و مأمور

که شاید آرزویم را بَرَم گور

کسی هست من و دستم بگیرد؟

که جانم را غم رُستم نگیرد

عَجَم دیدیم و جاه دیدیم، تکبُر

قلم دیدیم ولی، دست بسی کور

اگر روزی صدایم را شنیدی

اگر هستم بیا، نیستم شتر دیدی ندیدی

شبانگاهان شده افکار و کارم

که یاری مهربان آید کنارم

که بیند دستِ من خالی، دلم غم

هزار حرف در دلم هست، در سَرَم کم

شدیم ما هر دو  هم پیمان در این شعر

نویسم کلی از داستان در این شعر

زمانی دست یارم خسته می گشت

که چشمش هم زمانی بسته می گشت

دمی او خسته، من همراهی او

چو لذت می برم از شاهی او

من و او تا کجا، در این سفر ها

که هر دو آرزوی دیدن ما