خواب

شب بود و تاریک در خواب دیدم
_ _ ^ _ _ ^ _ _ _ _

یک روح شبگرد بی تاب دیدم
_ _ ^ _ _^_ _ _ _
دیدم نشسته رویِ سرِ من
خیره نگاهش بر پیکر من

_ _ ^ _ ^_ _ ^ ^ _
_ _ ^ _ _ _ _ ^ ^ _

آرام گفتم با ترس بسیار
در عالم خواب هوشیار و بیدار

..

مرضیه ی عزیز من بشدت ناخوشم و چون درخواست شما رو دیدم سعی کردم چیزی بنویسم و نتیجه ای که درآوردم این بود :

۱- شعرتان چون به ترانه نزدیک است چندان به عروض کلاسیک نیازمند نیست و ظاهرا با همان وزن زاگرسی ( عددی ) مشکل ریتم برطرف می شود

۲- برخی از اشکالات وزنی جزو اختیارات شاعرانه هستند . مثلا هجای کوتاه را می توان بلند به حساب آورد . یا دو هجای کوتاه را میشود یک هجای بلند قلمداد کرد . که در خط اول من به همین سیاق تقطیع کردم

۳- گاه توجه به ساختار باعث قربانی شدن محتوا می شود . بهمین جهت برای اینکه شعر قاعده مند بنویسیم باید واقعا صبور باشیم و دلسرد نشویم . و کم کم قوانین شعر در ناخودآگاه ما جای می گیرند

۴- فارغ از هر مبحث فنی من بشخصه این شعرتان را دوست داشتم . صمیمی بود و حرف دلتان را بی لکنت گفته بودید


۵- و چندوقت پیش که هنوز شوق و شور داشتم و جانم به کاهش نیفتاده بود ، شش کتاب معتبر در زمینه ی عروض را در یک فایل پی دی اف خلاصه و ساده نویسی کردم که یادگیری این مقوله را راحت تر کرده بود . اگر خواستید هم شما و هم باقی دوستان تا هنوز چشمم می بینه و گوشم می شنوه ، وقت هست و به شخصی یا اینستا مراجعه کنند تا در اختیارشان قرار دهم . یعنی صدبار سرم گیج رفت تا این چهار خط را نوشتم هر تپقی داشت ندیده بگیرید


کوههای جلالوند جنوب کرمانشاه
فکر کنم نهم مرداد باشه

شب بود و تاریک
در خواب دیدم
یک روح شبگرد
بی تاب دیدم

دیدم نشسته
رویِ سرِ من
خیره نگاهش 
بر پیکر من

آرام گفتم 
با ترس بسیار
در عالم خواب
هوشیار و بیدار

ای حس مبهم
تو خواب هستی؟
از جنس روحی
تو ناب هستی؟

دیدم که آن روح
انگار از دور
رفت تووی جسمم
با سرعت نور

(مرضیه حسینی)

با احترام به ساحت بلند شعر و ادب ایران زمین
و با عرض ادب و ارادت خدمت استادان ارجمند محفل ناب
و عرض ادب و احترام و ایضا عرض پوزش خدمت بانو حسینی ارجمند بابت تاخیری که به علت مشغله‌ی زیاد این روزهایم اتفاق افتاد.
از آنجا که بانو حسینی گرامی در صدد فراگیری علم عروص و آشنایی با بحور و اوزان شعر هستند مفهوم و محتوای اثر ایشان را فاکتور می‌گیرم و بنا بر درخواست ایشان به وزن اثر می‌پردازم.
و اضافه می‌کنم که این سروده بسیار قابل تحسین است از این جهت که نسبت به سروده‌های قبل این شاعر گرامی گواه پیشرفت قابل ملاحظه‌ای از نظر وزنی است.
بنده با احترام به سرایش و ویرایش شاعر ارجمند به همین فرم و شیوه‌ای که ارائه شده، با تقطیع دو مصراع، به وزن آن اشاره می‌کنم.
شب بود و تاریک
شب/ بو/ دُ/ تا/ ریک
_/ _/ ل/ _/ _
مس/ تف/ ع/ لا/ تن

در خواب دیدم
_/ _/ ل/ _/ _
در/ خا/ ب/ دی/ دم
مس/تف/ع/لا/ تن

همه‌ی مصاریع با در نظر گرفتن اختیاراتی که شاعر در برخی مصاریع بکار گرفته مثل؛
رویِ سرِ من
رو/ ی/ س/ ر/ من
_/ _/ ل/ _/ _
که دو هجای کوتاهِ "ی" و "ر" به ضرورت آهنگ و به اختیار بلند خوانده می‌شوند، وزنی سالم دارد جز در بند آخر و در مصراع؛
"رفت تویِ جسمم"
که با تقطیع متوجه می‌شویم که یک هجای کوتاه در واژه‌ی "رفت" اضافه است.
رف/ت/تو/ی/جس/مم
_/ ل/ _/ ل/ _/ _
"ت" در واژه‌ی "رفت" از وزن خارج است.
الا ای حال وزن این سروده را می‌توان "مستفعلن فع" خواند اما با رجوع به کتب مرجع ادبی-عروضی و طبق آنچه نوشته شده است یادآور می‌شوم که مرفل؛ نعت مفعول از ترفیل و ترفیل افزودن سببِ خفیف است بر رکن مستفعلن.
آن است که بر وتدِ مستفعلن سببی افزوده شده، مستفعلاتن گردیده باشد"
بنا بر این قاعده می‌توان وزن سروده‌ی بانو حسینی را طبق یک رکن در هر مصراع "مستفعلاتن" خواند.

در پایان عرایضم پیشرفت و موفقیت روزافزون بانو حسینی را در زمینه‌ی شعر و شاعری آرزو می‌کنم.

با احترام
ابراهیم هداوند
۹/۵/۱۴۰۰