ترازوی عدالت

به نام یگانه دانای مطلق!


لَیلَةُ المَبیت، شبی که امام علی(ع) برای حفظ جان پیامبر(ص) در بستر ایشان خوابید. 
مشرکان قصد داشتند در این شب، دسته‌جمعی به خانه پیامبر حمله کنند و ایشان را به قتل برسانند.
به درخواست پیامبر(ص)، امام علی(ع) در بستر ایشان خوابید و در نتیجه مشرکان متوجّه عدم حضور پیامبر نشدند و رسول خدا(ص) توانست در آن شب به سمت یثرب هجرت کند.

بسیاری از مفسران، شأن نزول آیه‌ی لَیْلَةُ الْمَبیت یا آیه‌ی شِراء در سوره‌ی بقره را درباره‌ی فداکاری حضرت علی(ع) در لیلة المَبیت دانسته‌اند.(بقره: ۲۰۷)

آیه‌ی مورد اشاره، کسانی را ستوده است که حاضرند جان خود را در ازای به‌دست‌آوردن رضایت خداوند فدا کنند. 

تاریخ این واقعه را شب نخست ربیع الاول سال سیزدهم و یا چهاردهم بعثت دانسته‌اند.

(نقل با ویرایش از ویکی شیعه)

درود استاد بزرگوار!

دوبیتی‌های ناب و ارزشمندی را سروده‌اید و با کمترین واژگان، بیشترین مفاهیم را بیان نموده‌اید.


نکته‌ی جالبی که در نخستین خوانش دوبیتی نخستِ صفحه‌ی جاری در خاطرم نقش بست، واژه‌ی «ترازو» است که قلب کل این واژه می‌شود: «وزارت‏».
که از دیدگاه زیباشناسی ادبی، واژه‌ی «وزارت‏»، با کلمات قافیه‌ی شعر؛ یعنی: «عدالت»؛ «اصالت» و «رسالت» هم‌قافیه است.
سوای این مطلب، شاید بتوان علی (ع) را وزیر پیامبر (ص) قلمداد کرد؛ توضیح این‌که:
برخى معتقدند در دولت رسول‏ خدا (ص) منصبى به نام «وزارت‏» وجود نداشت، اما در آن میان کسانی بودند که نقش وزیر را داشتند.
پیامبر اسلام (ص) گاهی برای انجام امور، با اصحابی که اعتماد به آرا و سلامت فکرشان داشتند، مشورت می‌فرمودند و در راس این دسته از اشخاص که داراى جایگاه اشاره و مشورت بودند، حضرت على (ع) بودند.

پیامبر (ص) روزى عشیره‌ی خود را جمع کردند و به آنها ولیمه دادند و از آنها خواستند که او را یاری کنند؛ پس على (ع) برخاست و رسول‏ خدا (ص) فرمود:
«این، برادر و وصى و خلیفه بعد از من است.»
رسول‏ خدا (ص) به على (ع) فرمود:
«الا ترضى ان تکون منی بمنزلة هارون من موسى‏» در حالى که اشاره به این آیه داشته‌اند که از زبان موسی (ع) در قرآن آمده است: «وَاجْعَل لِّی وَزِيرًا مِّنْ أَهْلِی، هَارُونَ أَخِی‏» (طه، ۲۹ و ۳۰).

علامه طباطبايى در تفسير الميزان مى‌فرمايد: حديث منزلت كه پيامبر اكرم (ص) به حضرت على (ع) فرمود: «انت منى بمنزلة هارون من موسى الا أنه لا نبى بعدى» از صد طريق از اهل سنّت و هفتاد طريق از شيعه نقل شده است.

پیامبر (ص) در مباهله و فتح خیبر، غیر از على (ع)، شخصی را نیافت که سوره‌ی برائت را بخواند و وارد قلعه شود؛ پس على (ع) مستشار اول و مرد دوم بعد از رسول خدا (ص) بود.

پیامبر به او وظایف یک وزیر را می‌سپرد؛ بدون این‌که این لقب از زمان رسول‏ خدا (ص) به دست آمده باشد.

با توجّه به مطالب فوق، مشخص شد که پیامبر (ص) هم نام و هم نقش وزیر را به یاران درجه اوّلش داده بود؛ از بین نام و نقش، نقش مهمتر است، حتى اگر نام نباشد.
به عبارتی دیگر، کلیه‌ی توقعاتى که از یک «وزیر» یا نخست‌‏وزیر و از مرد شماره دو حکومت انتظار داریم، در یاران خصوصى ایشان عموما و در حضرت على (ع) خصوصا وجود داشته است.


سپاس از اشتراک شعر نابی که با یک واژه، اشاره‌های تاریخی را به ذهن متواتر کردید.

شاعرانه‌هایتان ماندگار🌸