فقط صداست

سلام بر مازیار عزیز و تبریک بابت این شعر زیبا

اولین چیزی که در این شعر نظر مرا به عنوان یک آهنگ ساز جلب کرد ریتم و ملودی سوار شده روی شعر بود
شعر به حدی قوی ریتمیک است که ناخودآگاه گامها یکی پس از دیگری در این شعر تداعی میشود. وجود یک زخمه ی مطنطن در تمامی بندها باعث شده فضای نوشته به سمت موسیقی سیر کند. شاعر به عنوان متورانسن در میزانسن های عالی در خطوط حامل توانسته است این رسالت را به نحو احسن اجرا کند.

تاثیر اشعار ریتمیک در حافظه ی شنیداری نیز بی نهایت موثر است و در کلامهای شور خصوصا نواخت های جنگی برای سوق دادن نیروها به جان فشانی از این مقوله خیلی استفاده شده است.
از این مقدمه که بگذریم شعر به خودی خود یک اپوزیسیون مطلق است از گلایه ها و نامرادی های روزگار بر خاک و بوم این سرزمین.

ابتدای شعر که با چیک چیک شروع می‌شود خودش به اندازه ای قدرتمند است که دیگر حشوی که به کار رفته را بتوان حذف کرد و آن اشاره مستقیم به رسیدن صداست

در بند اول دوباره حشو های  نه   و یا   خودنمایی میکنند که باز در حذف آنها هیچ مشکلی به شعریت شعر وارد نمیشود


مازیار در بند دوم خود غوغا کرده

پتک وار کلمات را بر ذهن مخاطب کوبیده و اجازه تنفس نداده



چکه می‌کند باز
شکاف لوله‌ها
تا زبانِ خشک اطلسی
دهانِ سوسن و
زخمِ سینه های سابله
بیا گره بزن
طن آبِ شعر را
به شاخه های سرخ آرزو
به دبه‌های خانه‌ی رئیسعلی
و ریشه‌های تشنه‌ی جنوب را
وصل کن به زندگی

مراعات النظیر های بهم پیوسته ی قوی
تشبيه های فوق العاده
از شاخصه های بند دوم شعر مازیار است.

در  کل شعری که خواندم قوی بود و نسبت به سایر اشعار مازیار یک سر و گردن بالاتر


ایام عزت مستدام

سید هادی محمدی

سلام

و

تنها شاعری که در متن جامعه زیست می کند می تواند برای آن شعر بگوید و شعرش صادق باشد و دلنشین و اگر جز این باشد هر چقدر هم که اثر قوی باشد نمی تواند در دل راهی بیاید یا حتی اندکی فکر را به خویش مشغول دارد ، دیروز شعری از جناب محسن ابراهیمی ( غریب ) دیر آشنا را خواندم که تمامی واژه ها همچون ترکش بر دل و جان آدمی زخم می زدند و خون به پا می کردند و این درست نتیجه ی زیستن در متن جامعه است و بی تردید این شعر مازیار نیز از این دسته است چرا که نه آه و افغان بی دلیل دارد و نه ژست هم نوع خواهی و وطن دوستی بلکه بسیار ساده و سلیس حرف خود را می زند و درد خویش را فریاد می کند که در خصوص آن هادی جان شاعرترین ، به زیبایی نوشتند اما در این میان دو نکته به نظرم رسید که بیان اش خالی از لطف نیست ؛
اول آن که کلمه سابله اگر چه در این شعر اسم خاص است و یک مکان جغرافیایی ولی با اندکی تغییر در کلمه مضاف اش می شد به ایهامی زیبا رسید با معنای دیگر سابله که از سبیل به معنای راه بر می آید و رهگذر یا راه طی شده را می گویند و گاهی هود رهرو یا رونده را که با توجه به این موضوع اگر به جای سینه ها واژه ی دیگری که با معنای دوم مرتبط باشد به کار برود می تواند زیبایی افزون تری بیآفریند .
اما نکته دوم آن جاست که طنآب شعر عیان می شود

...
چکه می‌کند باز
شکاف لوله‌ها
تا زبانِ خشک اطلسی
دهانِ سوسن و
زخمِ سینه های سابله
بیا گره بزن
طن آبِ شعر را
به شاخه های سرخ آرزو
...

پس از سطر « زخم سینه های سابله » با « بیا گره بزن » شعر ادامه می یابد ولی احساس من این است که در بین این دو حلقه ای مفقود وجود دارد که آن ها را به هم ربط می دهد و فاعل فعل بیا و بزن در سطر مذکور را روشن تر می نمایاند.

سپاس از شاعر و شعرش به پاس تحمل بار گران عهد با مردمان خویش ...