هذیان

من انسانم 
همانکه می تواند آسانتر از پیرهن از تن بکند سر و گیرد  جان را 
همانکه می تواند  سپس روی پایش آسان بخواباند با قنداب جان دیگران، وجدان را
همانکه می تواند مقدستر از معلم باشد همان لحظه که درس می دهد شیطان را 
همانکه می تواند از آزادی بسراید و دانسته گم کند  کلید رهایی هزاران بی گناه در زندان را  
همانکه می تواند بگریاند از رنج گویه هایش و نشنود صدای  گلوی جا مانده  از صید لای دندان را 
همانکه می تواند با ناگفتنی ها ی مذموم خود کرده روی سفید کند تزویر دوران  را 
همانکه می تواند می تواند می تواند ،به  توان اعطا کند   در نهایت عنان   را 
و ورای ویرانه های این می تواندهای از عجز بدتر  فریبای محترم ذلت بخش، مدفون است گنجی که هم سنگی  کند جبران را و یا معنا کند انسانیت انسان را  ؟ 
خوشا آنان که بی عرضه می خوانندشان  
عجب پیامبرانی ،به راستی که هیچ کس  شایسته پستی نیست .   باید به آن ببالند  اگر هیچوقت سفسطه ای  آنها را شایسته حتی یکی از این  رذیلت ها نکرد 
و تو ای دنیا 
تو که به اندازه تمام انسانها به توان دون شدن هم نوعانشان  پست خواندنت .
تو که میان جنگ عاشقانت تکه پاره شدی همان دنیا دوستان 
تو که معبدی بود که عابدانت چپاولت می کنند به جای مزد کفرشان همان دنیا پرستان
دوست دارم مثل تو باشم .سنگدل .
سنگدلی که باز با این همه جفایی که روا داشتندش این دونان و عابدان و عاشقان ،  وقتی همه حتی جان پس می زنندشان  در دل خود جای می دهد.
مرده ها چه  رشک برانگیزید برای من فقط برای  اینکه  در دل سنگی تو جای دارند
هرچند هنوز مبهوت معجزه نفسهایم هستم آنچنان که ما بقی زندگی سحری بیش برایم  نیست
باور نمی کنم تو هبوطگاهم باشی.بگو که بهشتی 
مانده ام نافرمانی تو چه بوده که با این همه زیبایی میزبان من شدی
از خدا بخواه نمی دانم چرا ولی من را که همیشه بخشیده  تو را هم حتما می بخشد 
خدایی که من و همنوعانم برای هرچیز ناچیزی الا صلح دشمنش شدیم 
ولی طبق آنچه همنوعانم می گویند  وقتی همه دشمن خدا شدند چون همنوعشان دشمن دشمنشان است  دوستشان می شود و صلح ناخواسته به دنیا می آید 
گفته بود  که مکارترین است
به گمانم به درستی به خورشید تکیه دادم که اینقدر پشت گرمم برگشتم دیدم زمان انقدر سریع گذشته که گر  گرفته ام
هذیانهایم همه را فرستاده بود پی آن دندانی که می افتد در خواب
مرگ را می دیدم پشت در ،گفتم بفرما ای تنها مشاطه گر هر چند کارت حرف ندارد ولی بعید است با این همه کدورتم بتوانی من  را هم زیبا کنی   بیا با آن داست ،ببینم داس است یا قلم نور  
جرات آمدن نداشت 
خواستم بگویم بیا ،مسری نیست 
ناگهان رعشه ای بر بدنم افتاد .دست که بود بر سرم ؟با تب هم اما عجب گرمای دلچسب و جان بخشی داشت .چه می دیدم  . خدا بود بیدار بیدار بر بالین باور بیمارم.