زلف پریشان

خوشم به موی پریشان دلبری که ندارم
خوشم به عطر نفسهای معطری که ندارم
قرار بود برایم از بهشت گل بفرستند
خوشم به گلهای خشک پرپری که ندارم
گذار نفس به جان خسته سنگین است
خوشم به آن هوای سبکتری که ندارم
هزار دشمنم ار میکنند قصد هلاک
خوشم به رستم دستان ابتری که ندارم
ستاره اقبال من چو گشت خموش
خوشم به چشمک و سوسوی اختری که ندارم
هزار مرتبه شکر خدای رندان را
خوشم به دست خدای اکبری که ندارم
ازین کلام کجم مرنج ای خدای رحیم
خوشم به وعده ی دنیای بهتری که ندارم

م.ث