قلب رقاص

"قلب رقاص"
جلوی تلویزیون پخش و پلا، مثل یک متهم بی مقدار
می پزم با دل خود، آرزوهای محال
دوستم شاعر پر چونه و شوق و احساس
شعر می گوید و من را با خود، می برد تا اعماق
ناگهان گستره شیفتگی، شور و جنون
می کشد جان مرا، سوی دلخواه ترین خواسته ام
لحظه  حال که من زنده ام و در قفسی زندانی
میله هاش اینترنت، تکنولوژی، تنگنای مالی
چیست آن راز دلم؟
چیست آن ناب ترین خواسته ام؟
قلب در آتش این خواسته ام، رقص کنان می آمد
قلب رقاص که در چنگ گرفتم به نوا درآمد:
کاش من در پس این حمله حجم آوار
لحظه ای با خود جان، ساز زنم بی اجبار
زخمه بر سیم و زر راز درون مایه زنم
رد بویی از عشق، ذره ای حال از آن صید کنم
دست در دست دلم تا به ثریا بروم
بوسه ای تنگ بر آن گونه معما بزنم
                                علی حمدی – تهران 1400/04/21