نعمت یزدان

کَس‌ندیده‌ست زِمن دیدهٔ‌بارانی را
دلِ پُر غصهٔ این ، روزِ پریشانی را
ملکی‌کو،که پذیرد زِسرِعشق‌کنون
هدهدِ خوش‌خبرِ شعرِ سلیمانی را
خسته‌ام،خسته‌زِدنیای‌سراسرکینه
کُند آرام یکی ،این دلِ طوفانی را
کاش تکرار شود،قصهٔ‌عشاقِ‌قدیم
که زلیخا بِخَرد ،یوسفِ کنعانی را
کاش،مهلت‌بدهدایزدِبخشنده‌به‌من
که‌تماشا بکنم فصلِ گُل‌افشانی را
رخ‌نماای‌گُلِ‌زیبای‌من‌ازپشت‌حجاب
که‌به‌جان‌درک کنم،‌نعمتِ‌یزدانی‌را
بکِشی‌دست‌اگر،برسرِمن‌ازسرِلطف
بِبَری‌از دلم‌این، بی‌سر وسامانی‌را
مرهمی‌بهرِ دلِ‌زخمیِ‌حامی بدهید
تا نجاتش‌دهداین‌سینهٔ زندانی را
برلبم آه‌و به دل،غصه‌فراوان‌دارم
کی‌تلافی‌کنم‌این‌وسعتِ ویرانی‌را