پست های وبلاگ

درود جناب میرزایی (هیچکاک)
چون روی سخنت با تمام کلاسیک سراها است عرض می کنم شعر کلاسیک سرودن کمی تخصص می خواهد و اگر از چیزهایی که شما گفته اید مانند (وزن و قافیه) آن را نخواهند دیگر آن را شعر نمی دانند چون بعضی شعر شناسان اولین شرط شعر کلاسیک را موزون و مقفی بودن آن دانسته اند
همین نیمای عزیز هم اول کلاسیک سرا بود، و در کتاب\" حرفهای همسایه\" شعر بی وزن و قافیه را آدم بی استخوان می داند
فروغ با کلاسیک شروع کرد و اخوان استاد شعر کلاسیک است و بعد از نیما پیروی کرد کمی در آوردن تمثیلها دقت کنید
و چیزی که شما به آن پرداخته اید شعر آزاد است و بحثش جداست و آنگونه شعر را باید جدا نقد کرد
ببخشید قصد جسارت ندارم بنا به وظیفه ای که داشتم این مطالب را عرض کردم
با پوزش

این پروفایل پوچکاک است
34 سال سن و ایشان کارگردان،نویسنده،شاعر،منتقد و (( دیگر هیچ )) از همه مهمتراست
تاریخ تولد: سه شنبه ۲۹ شهريور ۱۳۶۲
برج تولد: سنبله
گروه: افراغ اندیشه
جنسیت: مرد
تاریخ عضویت: يکشنبه ۷ تير ۱۳۹۴ ۲۳:۴۵
آخرین بازدید: دیروز
شغل: کارگردان ، نویسنده ، شاعر ، منتقد و(( دیگر هیچ )) بابا چقدر فروتنی داره این بچه
محل سکونت: مرز پر گوهر
علاقه مندی ها: ادبیات ، موسیقی ، سیم نما ، حافظ عزیز تر از جان و (( دیگر هیچ )) باور کنید خیلی مهمه
امتیاز : 177

سلام وعرض ادب
عاجزانه از مدیریت محترم سایت خواهشمندم در تایید چنین پستهایی وسواس بیشتری به خرج دهند..
حتما میدانید که حرف ،حرف می اورد ..وهر کسی بنا به عقیده ودانشی که دارد می تواند جوابهای دندان شکنی بدهد...
پس بهتر است خط چنین جدلهایی کور شود..........
این پست با منظور گذاشته شده است..
وادامه ی دعواهای قبلیست........
به نظر حقیر محبوبیت شعر ناب نباید کاسته شود..ودوستان با مطالب علمی واشعار پر محتوا..بایستی در محیط سالم شعر ناب فعالیت داشته باشند
والسلام ./

البته ما حرفهای تو را جدی نمیگیریم و میگذاریم به حساب بچگی و خامی
و اصلا ناراحت نمی شویم
تو راحت باش اصلا ما اینجائیم که تو راحت باشی و(( دیگر هیچ )) ما تو را درک میکنیم و مراعات پوچکاکی ات را میکنیم که یک موقعی دل دریایی ات به تلاطم نیفتد
نه متاسفانه ما نه نیما را میشناسیم و نه اخوان و نه سهراب را و و و و و و فقط شما خودت را یک تکان بده تا آگاهیها و دانشی که در مدت زندگی پوچ خود جمع کرده ای بریزد پایین و ما دانه دانه برداریم البته با اجازه خودت

فقط با کسانی بحث کنید که می‌دانید آن‌قدر عقل و عزت نفس دارند که حرف‌های بی‌معنی نمی‌زنند، کسانی که به دلیل توسل می‌جویند، حقیقت را گرامی می‌دارند و آن‌قدر منصف هستند که اگر حق با طرف مقابلشان باشد اشتباه بودنشان را قبول می‌کنند پس نتیجه می‌گیریم که به ندرت در هر صد نفر یک نفر ارزش آن را دارد که با او بحث کنی!

#آرتور_شوپنهاور
هنر همیشه بر حق بودن


نابک کانال رسمی داستان های کوتاه
@naabak_nab
sherenab.com

درود به دوستان شعرناب
مطالبی که آقای هیچ کاک به آن پرداخته اند و ادبیات شعری کهن را ظاهرا به نقد کشیده اند نوعی به انصافی است.
همانگونه که دوستان می بینند و مطالعه می کنند در بین غزل سرایان امروز شاعرانی را می بینیم که بعضی سروده هایشان اگر بهتر از جناب حافظ نباشد کمتر هم نیست .
بنده نمی خواهم نام کسی را ببرم ، که در همین سایت شعر نو غزل هایی خوانده ام که بیشتر از غزل های بعضی قدما از آن لذت برده ام .
همانگونه که دوستان می دانند بنده کلاسیک سرا نیستم ، با وزن و قافیه هم ارتباط نمی گیرم ، این را بارها گفته ام ، اشعار شاملو ، نیما ، فروغ ، حمید مصدق ، شفیعی کدکنی ، مشیری و... را هم خیلی دوست دارم ولی این دلیل نمی شود بنده که تخصص در کلاسیک ندارم چاقوی جراحی به دست گیرم و بخواهم کلاسیک را کالبد شکافی کنم و در مقام قیاس بر آیم به دلیل این که خودم دانش سرودن کلاسیک را ندارم.
شعر کلاسیک قرن هاست که با ادبیات شعری ما عجین شده و این قالب قرن ها هم در ادبیات ما می ماند ، پس تعصب برای چه ؟ چه چیزی را می خواهیم ثابت کنیم ( به خودمان و یا دیگران ) و اگر با نوشتن این مطالب به رُخ کشیدن دانشمان!!!! به دیگران است به این می گویند خود شیفتگی!!!
کنکاش و نقد و نظر دادن در شعر تخصص خاص خود را دارد که اکثر شاعران این تخصص را ندارند ، روش های نقد را باید آموخت و سپس دست به قلم نقد برد! با شعار دادن هیچ سروده و قالب شعری را نمی توان نقد کرد ! نقد باید صد در صد تخصصی و با دلیل باشد .
البته برخلاف نظر جناب امیر اصفهانی بنده با قراردادن نام هیچ شاعری در لیست سیاه موافق نیستم بلکه معتقدم دوستان با متانت و دلیل اگر کسی اشتباه درک کرده باید او را به اشتباهش واقف کرد .
در خاتمه بنده با نظر آقای هیچ کاک به هیچ عنوان موافق نیستم و مطمعن هستم مطالبشان مورد تایید اکثر دوستان شعر ناب هم نیست .
همین ...

ای جانم
بگو تا راحت بشی
اره خودتو بریز بیرون تخلیه کن
عزیززززززززززززم خودتو پوچ پوچ کن اوا خدامرگم بده
تو روخدا اصلا ناراحت نشی ها
ای جان
شراب را چه کنه زانکه ابلهی نوشد
دهن به هرزه گشاید به باد دهد ورق
ولی تو راحت باش
البته کسانی که از اصل و اسب افتاده اند بر آنها هرجی نیست
یک پیشنهاد دارم البته خواسته خیلی از افرادیست که من با آنها صمیمی هستم
برو بچ میگن ما نمیشه عکس پوچکاک را ببینیم؟؟
من بهشون گفتم اصلا حرفشو نزنید
گفتند چرا ؟؟
باور کن به جون تو بهشون گفتم این برای سایت خیلی بده اگر
در سایت ببینند برای سایت ایجاد مشکل میشه و بنده های خدا قبول کردن
حالا ببینم این تویی این حرفارو میزنی یا کس دیگه ای به تو یاد میده کلک ؟؟ چون چند روز پیش مدعی بودی که با ادبی و پروفایلتو هم دیدیم نویسنده ای و کارگردانی و و و و و و و و وو و ههههههههههههههههو یک عالمه قمپزهای دیگه ما همه باور کردیم من میدونم اینهایی که فرستادی حرفهای تو نیست
ولش کن حالا هر کی میگه ناز شصتش
بگذریم چند روز بود نبودی خسته شده بودیم
خوب کاری کردی اومدی
خوش اومدی
تو پوچکاک منی

من این پست را با نیت یک پست ادبی و فرهنگی گذاشتم و امیدوارم، مفید فایده بوده باشه.اما دوستان در ذیل این پست، به فحاشی و توهین پرداختند و البته شخصیت خویش را نشان دادند و من هم کسی را در لیست سیاه قرار نمیدهم .شخص خود باید دارای بینش کافی باشد و در دیزی باز را با بی حیای خویش همراه نکند.به هر حال امیدوارم اینها، اصلاح بشوند .اگر خود را نماینده ادب این سرزمین میدانند، این ادب ایرانیان نیست.

درودها

بر شما عزیزان

شعر زایش متعالی معرفتست

شاخه ای از بویای انسان برای بیان وروشنی تا انسان آنسان که باید باشد

به مهر ونیکویی ومتعهد به آرمانهای بلند

و پویش در پیام

و قالب در شعر ظرفی بیشتر نیست بر ادای واژگان در طول تمنای انسان
تا رویایش را بر ملا کند در تربیت وتذهیب نفوس و اثر گذاری بر فکر و فرهنگ و دامن زدن به رسالتی که باید باشد

و تعا مل اساس فرهنگست و تبادل اندیشه ها

و دگم بودن وتوجه نکردن به افکار دیگری زیاد جالب نیست

وبفرموده ی علی ع انظر الی ما قال و لا تنظر الی منقال
به گفته توجه کنیم و آن را مورد ارزیابی قرار دهیم نه اینکه کی گفته البته در مقوله ی شناخت

و یسمعون القول و یتبعون احسنه
و باید با سعه صدر گوش فرا داد به اقوال و احساسات
و نوشته های افراد و منصفانه برخورد کرد
و البته باید مودبانه و با موازین انسانی سخن گفت

وناسزا از هر کسی زینبارست و حق نظر و ادب برای هر کسی بایدلحاظ شود
و اگر ما دنبا ل اهداف متعالی و سخن بر تر هستیم
باید خود پایبند و مو دب باشیم

والا نقض غرضست
و این محیط وزین فرصت تبادل و تعامل فکر و فرهنگست و
و شاخه ی بزرگ آن شعر و ادب
وتضارب آرا بسیار خوب و موجب رشد و فزایندگی فکر و فرهنگست البته حتی جدال احسن
وجدال بی مورد فرسایشی بیشتر نیست
و سخن و شعر هم باید بر اساس صمیمییت وصداقت بیان شود و اهانت به دیگران و فرهنگ ها و مرام کار شعر نیست و باید خود داری کرد
با ارادت و احترام به سرورانم

قبل از نظر:
من اصلا شاعر نیستم
و از ۲۰سال قبل تاکنون معمارم
ولی از یکسال پیش وارد دنیای ادب شدم
و سواد ادبی من، زیر صفر است.
پیشاپیش اگه نظرم یاوه گویی است
مرا عفو فرمایید.
و اما نظر:
من با بیانات آقای میرزایی کاملا موافقم .
بنظرم یکی از مشکلات شعر و شاعران معاصر این است که، در حصار سبک کلاسیک مخصوصا غزل، گرفتار شده‌اند و توانایی رها شدن از کلاسیک سرایی را ندارند...
تا جایی که بعضا حتی با شعر نو، سپید و... مخالف هستند!
و اوج مخالفتها در شیوه زلال سرایی است!
بنظرم این دلنوشته، شعر یا.... بیانات آقای میرزایی تلنگری اثرگذار و بسیار بجا بود، برای رهایی از حصار کلاسیک.
و
ضمنا
بر خلاف نظر دوست عزیزم آقای اسدزاده،
با مضمون بیانات آقای میرزایی کاملا مخالفم!
من نمیدانم ابتدای بزرگراه رسالت شاعری
از حلبی آباد است یا از سیدخندان!
اما
ابتدای بزرگراه رسالت هر کدام که باشد
شاعران کلاسیک سرا نسبت به غیرکلاسیک سرا
تردد بیشتر و موفق تری داشته‌اند.!

در پناه حضرت دوست باشید.

درود جناب "اورسن ولز"....یا "همفری بوگارت" بودی؟....نه ببخشید....آقای "آلفرد"...!
من نه منتقد هستم - که الفبای نقد رو هم نمیدونم- نه خودم رو شاعر میدونم.لیسانس دارم،اونم از نوع فوقش! و از نوعی که "روان پریشی" رو خوب میفهمن! گرچه این کاغذ پاره ها سواد نمیارن،ولی چون اشاره کرده بودید،عرض کردم...
از کوچه ها گفتید و از -انگار- تعارض شعر کهن با "درد" مردم! و مسائل روز دنیا و عامه!

من از روزی که سواد خواندن داشتم، می خواندم و اولین کتاب هایی که خواندم بجای سیندرلا و سفید برفی و..."خارهای الجزایر" خواندم و "نامه رسان مبارز" و "جمیله ی بوپاشا" و در اوان کودکی در هشت سالگی،در تعجب از اینکه چه طور بشر میتواند "بطری" در.... فرو کند برای خرد کردن دشمنش! در یازده سالگی "بینوایان" خواندم و "ابله" و با "برادران کارامازوف" زندگی کردم...هنوز هم تجسم عشق پدری برایم "باباگوریو" است و هنوز پس از سالها در حیرت از آن همه خساست"موسیو گرانده"! در شانزده سالگی فلسفه "هگل" می خواندم و عاشق"کانت" و "دکارت" و دنبال "مدینه فاضله" ...."داریوش" گوش میکردم و گاهی "قمیشی" و نفرت داشتم از "اندی"!...
و اما چرا اینا رو همه گفتم؟؟ حتما قصدم خودنمایی است! اصلا مگر منِ ده دوازده ساله،یا شانزده ساله از اینها چیزی می فهمیدم که بخوام پُز بدم؟!!!!می خوام بگم از بچگی با درد آشنا شدم و بزرگ شدم و خیلی بیشتر از شما آرمان گرا بودم....ولی وقتی خوب نگاه کردم......
مگر همین داریوش با غمگین خواندنش و"بیان درد" باعث معتاد شدن هزاران نوجوان و جوان ایرانی نشد؟؟
عاقبت در بیست و پنج - شش سالگی دریافتم که زندگی یک گل سرخ است که فقط باید بویید و لذت برد!
من دهها برابر از "حافظ" خواندن..."شاملو" خواندم و "م.امید"...و "فروغ" ....امّا هنوز هم اگر انتخاب فقط یکی باشد، قطعا "حافظ" است!.....و الان عاشق اندی و شهرام هستم!

مردم - عامه منظورم است نه از ما بهتران و خواص- عاشق اندی و شب پره و حافظ و شهریارن، توی خونه هر ایرانی حافظ هست ولی فقط از ما بهتران شاملو،دارن...و ما جناب "آلفرد" برای عامه می گوییم.چون خودمان عامه هستیم و جزیی از عوام،خواص برای شما....
هنوز هم خیلی ها-تاکید میکنم خیلی ها، نه من و ما - شعر نو و سپید و فرا فرا فرای سپید رو شعر نمیدونن! ایرانی ها عادت دارن که تو مجلس هاشون تو عروسی هاشون،شعر آهنگین و موسیقیایی،بخونن..کار با بدی و خوبیش هم ندارم...و البته ماهم با زبان کهن مون از درد های جامعه گفتیم و میگیم ولی همیشه-شخصا- ترجیح میدم دل مردم رو شاد کنم با یه عاشقانه-هرچندازنظرشماجلف و سبک باشد- مخاطب من شما نیستید،عامه است،اکر دل یک نفر رو شاد کنم،برای من،کافیه...و غمگینانه ها رو برای تنهایی های خودم،نگه داشته ام،مردم خودشان بهتر از من و تو،درد هاشون رو می شناسن و می فهمن! چه لزومی داره من هم هرروز نمک بپاشم به زخمشون،حالا بگذریم از تاوان از این جور چیزها،گفتن!.....ما عوامیم و برای عوام می گوییم و می سراییم، آقای "کرک داگلاس"! .....راستی چرا هیچکاک؟ ...لااقل میذاشتی "جیم جارموش" یا حتی "اُناریتو" که هم با مسمی تر است هم فیلمهاشون یه کمی اندیشه توش هست،یا "تیم برتون"...آلفرد که فقط می ترسونت!!!!

پوزش از همه بابت پراکنده گویی،متاسفانه یا خوشبختانه،قلم من اینطوری است! شعرم هم...بهرحال ...ببخشید

سلام و عرض ادب خدمت دوستان عزیز
این پست بهانه ای شد برای عرض تبریک سال نو به همه دوستان
و بهانه ای دیگر برای پست آقای علی میرزایی.
پس بی وقفه می روم سر اصل مطلب.
متن پست را که می خوانی کاملا دوستانه و دقیق بنا شده است تا جایی که به این خط می رسی:
" شما که بالای چشم شعرتون، خدای ناکرده ابرو نیست "
حالت برانگیختگی را می توان در این جمله کاملا احساس کرد. و اینجاست که "مرد می خواهد که هراسان نشود". آیا شما هم جزو این دسته اید؟ دسته ای که بالای چشم شعر شما خدای ناکرده ابرو نیست؟ اگر جزو این دسته اید به شما حق می دهم که عنان کار از دستتان در برود. بشورید. غلیان کنید. زمین و زمان را به هم بدوزید. ولی اگر بالای چشم شعرتان ابرو هست، چه حاجتی دارید به عنان گسیختن؟
بقیه متن پست هم که سئوالاتی است که مخاطب را هدایت می کنید برای مطالعه اقوال افراد مذکور در پست و در انتها هم پیشنهاداتی می دهد که اگر ابروی عشقتان را با کوچه و خیابان عوض کنید شاید مخاطب بیشتری پیدا کنید و اگر با درد بسرایید شاید دردمندان را تسکینی باشید.
اما می خواهم بروم و طبق معمول پشت سر کفن پوسانده های هزار سال قبل به قول یکی از مدعیان همین سایت خودم را قایم کنم.
این جا را داشته باشید:
... و باید که چون ابتدا شعری کند و آغاز نظمی نهد، نخست نثر آن را پیش خاطر آورد و معانی آن را بر صحیفه دل نگارد و الفاظی لایق آن معانی ترتیب دهد و وزنی موافق آن شعر اختیار کند. ...
المعجم فی المعائیر اشعار عجم مطعبه مجلس 1314 ص 327 که تا چند صفحه بعد ادامه دارد
بندی را که خواندید و توصیه می کنم مطلب کاملش را در این منبع مطالعه کنید شمس قیس رازی نوشته. چندین سده قبل. مردی که در مقام شناخت شعر، قواعد و مسائل مربوط به آن همتا ندارد. آیا در زمان شمس قیس رازی نبوده اند کسانی که در قواعد شعرشان دچار مشکل می شده اند؟ آیا کسانی نبوده اند که شعر نو امروزی را به همین شکل که در همین روزها هم متداول و رایج است می نگاشته اند؟ می توان منکر شد که اثر بدون وزن و دریف و قافیه در گذشته نبوده و فلانی آن را پایه نهاده؟ این ادعای بزرگی نیست؟ مسلما چنین نوشته هایی در گذشته هم بوده است و موارد بسیار زیادی از این دست را می توان در مطالعه آثار فاخر قدیم مشاهده کرد.
اینگونه نوشتن بدون در نظر داشتن قواعد مخصوص شعر قبل از به وجود آمدن شعر معمول بوده است. صحبت های متداولی که روزانه بین همه رد و بدل می شود. گاهی آهنگین است و گاهی بی آهنگ و هر دو نیز در مخاطب خود تاثیر گذار.
تنها مزیتی که شعر نسبت به نثر دارد، چیست؟ وزن دارد، قافیه دارد، احیانا ردیف دارد و در کل تابع قواعد عروض است.
اگر کسی آمد و شعری از خط و خال و لب و دهن یارش گفت خبط کرده؟ اگر کسی درد مردم را وزن داد و مقفی کرد و ردیف داد، خبط کرده؟
اگر کسی هم خط و خال و هم درد مردم را با زبان ساده نوشت و از وزن و قافیه و قواعد دوری کرد چطور؟ او هم خبط کرده؟
چه قاضی ای می تواند حکم به محکومیت بدهد و بر چه پایه و اساسی؟
ولی نکته ای جا مانده
"بزرگراه رسالت شاعری"
دوست داشتم در این مورد توضیحات بیشتری از آقای میرزایی می شنیدم. شاید موردی است که تا به حال از آن بی اطلاع بوده ام.
عزت زیاد