پست های وبلاگ

«خارج از مسابقه»
نگاهی به متن اول: حاصل ای کاش...

کلمات در پوست شعر:

این متن، در هیئت و جامه‌ی شعر ظاهر شده، اما از درون، بیش از آن‌که شعر باشد، نمایشی‌ست از زبان بی‌تجربه، طنز بی‌خون، و خیال بی‌ریشه. ساختار آن مبتنی‌ست بر تکراری مکانیکی از فرم: بازی با قافیه‌ها و واژه‌ها، چفت‌وبست عروضی، و چرخشی دائم به سوی عبارت «خوشم می‌آید»؛ اما این تکرار، نه ژرفا می‌آورد و نه لایه، بلکه همچون چرخِ خیاطی، بر سطح زبان می‌دوزد بی‌آن‌که زخمی واقعی در پوست کلمه‌ها بنشاند.

در سطح زبان، شعر دچار سطحی‌گرایی مفرط و لحنِ آگهی‌گونه است. کلمات چون پرنده‌هایی بر سیم برق نشسته‌اند؛ بی‌پرواز، بی‌مهاجرت. تصویرها در آن، نه‌ از عاطفه‌ای عمیق، که از بازی‌های آوایی و شوخی‌های کلامی زاده می‌شوند. واژگان، همچون نقاشی کودکانه‌ای بر دیوار، صرفاً تقلیدی هستند از چیزهایی که دیده‌اند، نه آن‌چه که زیسته‌اند.

راوی این متن، خود را با «خوشم می‌آید» تعریف می‌کند، اما بی‌آن‌که بتوان از این تکرار به شناختی از خودِ راوی رسید. ما با سوژه‌ای تهی روبه‌رو هستیم؛ راوی‌ای که نه تاریخ دارد، نه زخم، نه تن، نه عبور. در او هیچ تضاد درونی، هیچ پرسش وجودی، و هیچ ریسک بیانی نمی‌بینیم. او صرفاً ابزاری‌ست برای تداوم فرم، نه زاینده‌ی معنا.

شعر، ذاتاً نیازمند سکوتی در دل کلام است؛ خلائی که معنا در آن جوانه بزند. اما این متن، سراپا پر است؛ مملو از صدا و شلوغی و واژه. این انباشته‌بودن از زبان، بدون خلأ، بدون مکث، شعر را بدل می‌کند به ورّاجی خوش‌آهنگ. سکوتی که در شعر لازم است تا هستی بتواند خود را از طریق واژگان نشان دهد، در این متن جایی ندارد؛ و این، یکی از بزرگ‌ترین گسل‌های پنهان آن است.

این متن دچار انجماد زمانی و مکانی‌ست. هیچ عبوری در آن رخ نمی‌دهد. جهانش بسته است به یک اکنونِ یک‌نواخت، و راوی‌ آن در چرخش دایره‌ای واژگان، گرفتارِ خویش. شعر، اگر نتواند مخاطب را از نقطه‌ای به نقطه‌ای دیگر برساند، از کارکرد بنیادین خود بازمی‌ماند.

و مخاطب در این ساختار، به‌جای مشارکت‌کننده‌ای در تجربه‌ی شعری، به مصرف‌کننده‌ای منفعل فروکاسته می‌شود. نه تفسیری می‌طلبد، نه احضار حسی یا ذهنی را می‌پذیرد؛ صرفاً تحویل‌دهنده‌ی واکنشی لحظه‌ای‌ست: لبخندی گذرا یا تحسینی سطحی.

آخر:
اگر این متن را شعر بنامیم، باید از خود بپرسیم: شعر چیست؟ آیا صرفاً وزن و نظم کلام، بازی با واژه، و وفور قافیه کافی‌ست؟
در پاسخ، باید گفت: این متن، در نهایت، تصویری از شعرست؛ نه خود شعر. کالبدی‌ست بی‌روح، صدایی‌ست بی‌جان، زبانی‌ست بی‌حقیقت. و شعر بی‌حقیقت، یعنی زبان بی‌مأوا.

درود استاد نظری عزیز
یکی از اساتید محترم سایت در تعریف شعر آن را با آواز مقایسه میکرد
میفرمود حرف زدن میتواند ساده و آهسته باشد ، عصبانی و بلند،گلایه آمیز، درد دل و بازگویی مشکلات و احساسات غیره از این قبیل که بصورت آشکار
منظور گوینده را رک و پوست کنده یا در لفافه و غیره به مخاطب تفهیم کند
ولی آواز چه؟ چگونه اجرا میشود؟ کلام چه مشخصاتی را باید داشته باشد تا آواز خوانده شود؟ آیا تنها شجریان ، محمد اصفهانی و بقیه به اصطلاح هنرمندان تلوزیونی میتوانند آواز بخوانند؟ یا هر فردی میتواند حد اقل برای دل خودش و یا اهل و عیالش آواز بخواند؟
اگر کمترین که اصلا صدای خوبی ندارد برای نوه اش شروه خواند تا خوابش ببرد آواز خوانده یا تکلم نموده است؟
درست است که کمترین در مجالس سنتی شروه خوانی جایگاهی ندارد
ولی در فضای مجازی چه؟
این فضا پر از شروه خوان های آماتور است
مثالش آواز خوانی آقای چوپان قهرمان بدنسازی جهان در دنیای مجازی است
متاسفانه بسیاری از دوستان و تقریبا تمامی اساتید شاعر دیوانی و یا دولتی موقعیت فضای مجازی را متوجه نمیشوند
درست است که انجمن ها و سازمانهای دولتی شعر و شاعری قوانین و ضوابط خاص خود را برای شاعر خواندن و پذیرش شعرای جدید دارند
ولی دنیای مجازی از این حصار بیهوده عبور کرده
و هر کس را به اندازه توان و هنرش میپذیرد
و مهمتر اینکه هنر و فرهنگ پویاست و در حصار سلایق خاص محصور نمیشود
لذا از دوستان و اساتید درخواست میشود واقعیات دنیای مجازی را به پذیرند و از متن و نثر خوانند اشعار دیگران جدا اجتناب نمایند
چون موجب دلسردی تازه کار ها ،آماتور ها، نو آموز ها و غیره میشوند
البته تجربه ثابت کرده که تعدادی از آنها از این حربه برای جلب شعرای نوآموز و آماتور استفاده میکنند
میفرماین این شعر تو متن و نثر است
و اگر میخواهی شاعر شوی و شعر بگویی
باید به آموزش های من توجه کنی و بکار بگیری و عضو دسته و باند من بشوی
تجربه نشان داده که بسیاری از این ترفند ها سود و حاصلی نداشته
و از بین تعداد فراوان آن در این سایت وزین
تنها یک فرد توانست با این ترفند شاگرد و پیرو جمع کند و سایت شاعری تازه ای را راه اندازی نمایند
که آن سایت هم توفیق چندانی ندارد
بنابر این استاد نظری عزیز
سروده های شما شعر در قالب غزل است و احساس
به شیرینی عسل از آنها تراوش مینماید

تتبعی در غزل مه‌لای زلف
درود و عرض ادب خدمت تمامی عزیزان در سایت محترم شعر ناب و درود خدمت جناب نظری گرامی بابت چالشی که در راستای نقد و نقدپذیری ایجاد کردند.
بررسی فوق ماحصل سواد و آگاهی ناقص و اندک بنده است و قطعا مبرا از اشتباه و نقصان نیست.
برگ سبزی‌ست جهت اطاعت امر ولاغیر.
.
به قول حضرت صائب که می‌فرمایند:
یک عمر می‌توان سخن از زلف یار گفت
در بند این مباش که مضمون نمانده است
جناب نظری نیز در زلف یار غوطه‌ورند و حیات این شعر را به زلف یار گره زده‌اند . از این رو با ردیف " زلفت" انتظاری جز رویارویی با غزلی عاشقانه را نمی‌توان داشت. البته عرفا به زلف نگاهی عرفانی دارند و آنرا وسیله رسیدن به معشوق" حق تعالی" می‌دانند. در واقع در نگاه عرفانی توسل به زلف یار امری بدیهی‌ست.
اینکه چرا عارفان در اشعار حق تعالی را لیلا ترسیم می‌کنند و در حسرت و جهد برای رسیدن به آغوش اویند در تخصص بنده نیست.
منتها با شناختی که از جناب نظری دارم گمان نمی‌کنم در این شعر نگاهی عرفانی به زلف یار داشته باشند و برداشت بنده از این شعر گفتگو و رازونیاز و معاشقه‌ای زمینی‌ست نه آسمانی.
طنز زیر پوستی کلمات، وجود پررنگ تضاد، مراعات نظیر و واج‌آرایی از خصایص شعرهای جناب نظری‌ست که در بررسی بیت به بیت اشعار نمونه‌هایی از این ۴ عنصر نمادین شعر ایشان را به اختصار عرض خواهم کرد.

.

از حیث چیدمان و ساختار شعر پیش رو در قالب غزل و در وزن
مفاعیلن مفاعیلن فعولن
سروده شده.
دوستان گرامی بخوبی می‌دانند که این وزن ، وزن خاص قالب دوبیتی‌ست و هر شعری برای اینکه دوبیتی نام بگیرد حتما باید در این وزن سروده شود .
منتها اینبار جناب نظری وزن خاص دوبیتی را برای سرودن غزل انتخاب کرده‌اند ، از این رو بنده با خواندن بیت اول و استفهام وزن توقع دارم این غزل آمیخته با المانهای هویتی دوبیتی نیز باشد. یعنی روان و صمیمی و احساسی.
.
دلم دیوانه از لیلای زلفت
به هر جا رفته با شهلای زلفت
از بعد مفهوم شاعر شعر را با "از دست رفتن دل" شروع می‌کند.
حذف به قرینه‌ی معنوی فعل " است" در مصرع اول ، و وجود ترکیبات لیلای زلف و شهلای زلف که مخاطب خودش مجبور است آنها را تفسیر کند چون ارجاع مستدلی در بیت از طرف شاعر برای آن وجود ندارد می‌تواند نوعی پاشنه آشیل مطلع غزل باشد .
مطلع غزل باید بسیار قرص و محکم و تا جای ممکن بدون ایراد و نقصان‌های معنایی و کلامی باشد.
.
در بیت دوم نیز وجود " مهلای زلف" نه تنها جاده‌ی پیش رو را هموار نکرده بلکه دست‌اندازی به آن اضافه می‌کند.
در کل خواندن و تصویر سازی و مفهوم پردازی ِ این ۲ بیت یک شعرخوان حرفه‌ای را طلب می‌کند که بتواند همراه خوانش ، مفهومی نزدیک به آنچه شاعر در ذهن دارد را برای خود خلق کند و از آن لذت ببرد.
اگر مهلا را " بی‌شتاب و کند و آهسته و بدون حرکت" در نظر بگیریم ، حال ،آفرینش معنا و داستان حول ِ "دلیل بودنی که در خیال با بی‌شتابی گیسوی یار بجا آورده می‌شود " ذهنی بسیار معناگریز و شاعرانه می‌طلبد و همین پیچیدگی‌هاست که مخاطب را سر این دوراهی قرار می‌دهد ....
"باقی شعر را بخوانم یا نه"
شاعران باید دوبرابر هر چقدر وسواس دارند ، برای دوبیت اول شعرشان هزینه کنند. مخاطب امروز فرّار است! برای خواندن نمی‌آید، برای دلیل نخواندن می‌آید و ما وظیفه داریم این دلیل را از او بگیریم!!
.
وجود " در لای زلف" بیت سوم حائز اهمیت است، چراکه " در " مصداق حشو است
در واقع
غرقم می‌کند در لای زلفت
و
غرقم می‌کند لای زلفت
تفاوت معنایی ندارند پس وجود " در" بجز پر کردن وزن کارکرد دیگری ندارد و از این حیث شایان ویرایش است.
.
چه لیلایی چه شهلایی چه لایی
اسیرم کرده واویلای زلف
از آن ابیاتی‌ست که " طنز زیر پوستی" قلم شاعر در آن نمایان است و از ابیات شیرین شعر ایشان نیز هست.
اینکه شاعر در مصرع اول این به اشاره‌ای به ۳ قافیه‌ی قبلی شعر کرده شایان توجه است. در واقع وجود سه قافیه قبلی راوی ماجرا را به قافیه چهارم یعنی واویلا، رسانده .
.
روانی می‌شود روح و روانم
به تاکستان ِ در ویلای زلف
شاعر زلف یار را مانند ویلایی پر از انگور می‌بیند و احتمالا در پس ِ انگورها شرابی مهیاست و از پسِ آن شرابها جنون!
اینها تصاویری‌ست که خواننده به کمک حداقلی خود شاعر باید آنها را در ذهن بسازد. اینکه چه ارتباط و وجه تشابهی بین یک " ویلا با سر و موی یار" وجود دارد و اینکه تاکستان ِ ویلای زلف یار دقیقا کجای موهای معشوق است سوالات احتمالا مهمی‌ست که شاعر نیازی نمیبیند در مصرع اول به آنها پاسخ بدهد و البته این عدم نیاز به پاسخ تبدیل به یک فرهنگ امروزی شاعری شده و منحصر به جناب نظری نیست.
اینکه بد است یا خوب است؟
در خدمت اعتلای شعر است یا خیر؟
باعث سردرگمی مخاطب یا پرواز خیال مخاطب است؟
و چندین سوال دیگر
" بدرستی نمی‌دانم"
به همین دلیل حکمی به نفع یا علیه جناب نظری صادر نمی‌کنم🙏
.
شکوه آبشارت شور و شادی
چه انشایی شده املای زلفت
مصرع یکی از چند نمونه " واج آرایی" در شعر و کل بیت هم نمونه‌ای حداقلی از مراعات نظیر است
شور و شادی و املا و انشا
نیاز به بسط و گسترش و معناسازی توسط مخاطب، در این بیت هم به سیاق ابیات پیشین مشاهده می‌شود.
.
به اقیانوس آرام ِ تو سوگند
دلم خوابیده با لالای زلفت
اینکه چگونه یک دل دیوانه که در پی شهلای زلف است و اسیر ِ واویلای زلف، یکباره در این بیت توسط لالای زلف معشوق به خواب رفته از سوالات مهم و اساسی در بدنه شعر است. آنچه یک نظم را به شعر و یک شعر را به شعر عالی تبدیل می‌کند حساسیت نشان دادن بر چنین چراهایی‌ست که ذهن مخاطب دقیق را درگیر می‌کند.
به مرور زمان دریافتم تمام آنچه شعرای تراز اول را از باقی شاعران در طول زمان متمایز کرده
" کیفیت مضمون پردازی‌ست" ولاغیر
اینکه شعر ما چند بیت است، چه موضوعی دارد، یا از چند آرایه ادبی بهره برده یا درصد صور خیال آن چقدر است و و و و هیچ کدام به اندازه‌ی " کیفیت مضمون‌پردازی " در ماندگاری آن نقش ندارد.
.
چقدر احساس آرامش نمودم
از این پایین تا بالای زلفت
بیت آخر غزل با آرامش راوی خاتمه می‌یابد که باز هم مسیر رسیدن از دیوانگی در بیت اول به آرامش در بیت آخر آنچنان که شایسته است برای مخاطب شعر ترسیم نشد.
وجود لغزش وزنی در مصرع آخر شعر لزوم ویرایش را اعلام میکند. جناب نظری" ئین" در کلمه‌ی پایین را هجای کشیده فرض کرده‌اند در حالی که این هجا، هجای بلند است و این مصرع هم اکنون ۱ هجای کوتاه کسری وزن دارد.
بدلیل طولانی نشدن بررسی از برخی ابیات گذر کردم.
در کلیت زبان شعری جناب نظری صمیمی و آمیخته با رک گویی و ساختاری لطیفه‌گونه است که خوانش شعر ایشان برای مخاطب را شیرین می‌کند، منتها وسواس در مورد مضمون‌پردازی ، حفظ ارتباط اجزا و روایات و احتمالا کم کردن از کمیت شعر به قصد تمرکز بر کیفیت بیشتر آن، از جمله مواردی‌ست که می‌تواند در ایجاد محصولی طلایی‌تر از آنچه که هست موثر باشد.
این سیاهه تقدیم به شما بود جهت گفتن چشم به فراخوانتان. امیدوارم تعداد نقدهای فراخوان آنقدر بالا باشد که پنجره سبز بنده بعد از چند ساعت محو شود🌺🙏

به نام چاشنی بخش زبانها
حلاوت بخش معنی دربیانها
درود بر شما استاد عزیز جناب سرمازه
شاعر توانمند که در هر قالب وموضوعی که بخواهد واراده کند می تواند بنویسید و الحق هم خوب می نویسد
روزهاست درانجمن ناب مهمان سفره ی سرشار اندیشه های ناب شما هستیم و بر طبق کارنامه ای که درسایت دارید
شاعری توانا هستید با ذهنی باز وفعال وخلاق

غزل گرد باد با ردیف زیبا و خاص بهم می ریزد
راخواندم وبا اجازه تون چند خطی بر آن نوشتم

🌼🔷️غزلی عاشقانه سرشار از آرایه های ادبی
که بیت بیتش تصاویری زیبا وگاها بکر داشت
موضوع شعر عشق است با درونمایه ی، غم و دلتنگی وتنهایی
شعر خوب شروع شده ارتباط عمودی وافقی شعر خوب است داری موسیقی درونی کناری و بیرونی ومعنوی است
سرشار از آرایه های ادبی است وخوب هم به پایان برده شده



✔️🔶️دربیت اول ؛

دارد از دست ِِ غم اعصاب بهم می ریزد
صبحگاه دل تالاب بهم می ریزد

شاعر دراین بیت به زیبایی درمصراع اول به غم و درمصراع دوم به تالاب شخصیت بخشیده وتصویر زیبایی ساخته
درنگاه اول مخاطب حس می کند که در طببعت کناریک تالاب است ولی با خواندن بقیه ی شعر درمی یابد که طبیعتی در کارنیست واین نشان دهنده ی تخیل قوی شاعر است...

✔️🔶️دربیت دوم :

تا خرابات خطر خاطره بستم به سفر
عقل در خلوت اِرعاب بهم می ریزد

در این بیت هم ترکیب زیبای خرابات خطر بسیاربامعناست
منظور می تواند میکده قمارخانه ویا ویرانه باشد
خرابات درعرفان مقام ومرتبه ی ویرانی مرتبه ی انسانی می باشد حالا چرا خرابات خطر
درمصراع دوم شاعر با آوردن ترکیب خلوت ارعاب ذهن مخاطب را به چالش کشانده وجواب مخاطب را داده
خاطره بستن به سفر هم تصویر زیبایی بود

✔️🔶️دربیت سوم :

برعلفهای مسیرم زده شد داس درو
سَجدگاه گل کمیاب بهم می ریزد

دراین بیت بین علف هرز وگل کمیاب پاردوکس زیبایی بوجود آمده شاعر زیرکانه به ضرب المثل تروخشک کنار هم میسوزند اشاره کرده
داس درو وقتی علفهای هرز را ازبین ببرد
سجده گاه گل کمیاب هم متعاقبا بهم می ریزد
یعنی گلی که مستتره در بین این گلهای هرز
خیلی زیبا بود این بیت ....

✔️🔶️دربیت چهارم:

می زند غِلظت شب شعله به دریا وقتی...
زلف آرامش مهتاب بهم می ریزد

غلظت شب یعنی تاریکی بیش ازحد شب
که وقتی دریا را در برمیگیرد و آرامش مهتاب را بهم می ریزد
این بیت بسیار پرمعناست تضاد شب تاریک ومهتاب روشن خیلی قشنگه مطمانا تاریکهای شب آرامش مهتاب روشن را بهم می ریزد واین هم تصویر بکر وزیبایی بود آفرین

✔️🔶️دربیت پنجم :

در مسیری که به چشمان سحر نزدیک است
سرمه در سیره ی آداب بهم می ریزد

دراین بیت شاعر به سحر به زیبایی شخصیت بخشیده
ترکیب چشمان سحر وسرمه ای که سیره ی آداب را بهم می ریزد خیلی زیباست
مسیری که مثل چشمان سحر تاریکه مثل سرمه که سیاهه


✔️🔶️دربیت ششم:

طاقتم طاق شد از طبله ی بی تابی ها
بسکه بی تاب تواَم تاب بهم می ریزد

دراین بیت واج آرایی بسیار زیبایی وجود دارد که موسیقی شعر را دوچندان کرده
طبله چند معنا دارد طبل کوچک یا صندوقچه یا طبق
به نظر میاد منظورشاعر دراینجا همون سروصدا وطبل باشه یعنی بس که بی تابی سروصداکرده مثل طبلی طاقتم طاق شدا تشبیه زیبایی بو.
تاب بهم می ریزد هم تصویر باحال وبکری بود

✔️🔶️دربیت هفتم:

در رسیدن به تو دیوانه تر از مجنونم
کام شیرین من و خواب بهم می ریزد

دراین بیت شاعر خودش را به دیوانه ای شبیه به مجنون وازاو دیوانه تر تشبیه کرده
وبه خواب هم شخصیت بخشیده
وبا اشاره به داستان لیلی ومجنون از آرایه ی تلمیح هم بهره برده گرچه تصویر مصراع اول کمی تکراری است اما مصراع دوم تصویری متفاوت و زیباست ....
وهمینطور تا پایان هربیت شعر داراب آرایه ها وتصاویر زیبایی است
✔️🔶️دربیت هشتم:
گردبادی که به دور تنه ام پیچیدم
حاد با حالت غرقاب بهم می ریزد

گردباد دراینجا منظور هم همان درد بی تابی وبی خوابی ودلتنگی باید باشه که در بیتهای قبل شاعر اشاره کرده و اورا غرق در خودش کرده

✔️🔶️دربیت نهم :

آب بر آینه پاشیدنم از شیدایی است
خواب ِ مَه ماهی میراب بهم می ریزد

میراب به معنی آب پا، آبیار، مقسم آب، نگهبان آب
وکسانی که آب را برای زمینهای کشاورزی تقسیم بندی می کنند
که اجرای اینکار روش وآداب خاصی در ایران قدیم داشته....
وواحد اندازه گیری آب درزمانهای قدیم که ساعت نبوده فنجان بوده وخانه ی فنجان هم در روستاها وجود داشته والانم هنوز دربعضی جاها هست

((فنجان یا پِنگان یا ساعت آبی به یک کاسه برای واحد سنجش زمان گفته می‌شده است. پنگان یا همان فنجان کاسه‌ای مُدَرَج و نشانه‌گذاری شده است که در کف آن یک روزنه تعبیه شده است و این فنجان بر روی یک دیگ پرآب قرار می‌گیرد. در بیشتر مناطق ایران از جمله خراسان تقسیم عادلانه آب در میان کشاورزان اهمیت فراوانی دارد. از این رو برای اینکه بتوانند سهم آب هر کشاورز را به دقت تعیین کنند از واحد زمانی به نام «فنجان» استفاده می‌کنند. این واحد را با ابزاری به همین نام می‌سنجند که در هر مکان شکلی و نامی دارد.))

۰((معنی انگلیسی: میراب. ( اِ مرکب ) مباشر و ناظر تقسیم آبها. ( ناظم الاطباء ). باغبان که آب رسانی ذمه او باشد. ( از غیاث ). آبران. آبرانه. قَلاّد. آب بخش. آبیار. اویار. آن که آب را بخشد. ( یادداشت مؤلف ).آن که بر سهمیه هر خانه یا باغ یا کشتزار از آب رود یا نهر یا قنات یا چشمه نظارت دارد و شغل او رساندن سهم آب هرکس به اوست در موعدهای مقرر :
چند بینی گردش دولاب را
سر برون کن هم ببین میراب را.
مولوی.
می شکافد سینه ام را عاقبت همچون صدف
می دهد گر قطره ای میراب این دریا مرا.
کلیم کاشی ( از آنندراج ).
در بیان تفصیل شغل میراب دارالسلطنه اصفهان تعیین مادی سالاران و تنقیه انهار و جداول و رسانیدن آب زاینده رود به تمامی محال اصفهان که از آب رودخانه شرب می شود. ( تذکرةالملوک چ دبیرسیاقی ص 50 ). || داروغه گذر دریاکه کشتیها به اختیار او باشد. ( غیاث ).
میراب. ( اِخ ) دهی است از دهستان خروسلو بخش گرمی شهرستان اردبیل ، واقع در 37هزارگزی باختری گرمی با 120 تن سکنه. آب آن از چشمه و راه آن مالرو است. ( از فرهنگ جغرافیائی ایران ج 4 ).دارد))

تصویری جدید بکر و قشنگ شاعر با این کلمه ی خاص وقدیمی ساخته

✔️🔶️ دربیت دهم :

با تمنای من از پنجره ای خورشیدی
نبض نیلوفر مرداب بهم می ریزد

این تصویر هم زیباست ترکیب پنجره ی خورشیدی
و بهم خوردن نبض نیلوفر مرداب خیلی قشنگ وجالبه

گل نیلوفر آبی ریشه در خاک و ساقه در آب دارد و روی آن به طرف خورشید است. این گل نماد نجابت، رشد معنوی، کمال و چرخهٔ تولد و رشد انسان است.
ودراینجا بار معنایی بالایی دارد

✔️🔶️در بیت یازدهم:

بسکه می بارم از اندوه دلی دق کرده
عکس رویای تو در قاب بهم می ریزد

این هم تصویر داره
بهم ریختن عکس رویا در قاب قشنگه

✔️🔶️ودربیت دوازدهم

تا تو تنهایی من همّتی از نابودی است
همتم با غزلی ناب بهم می ریزد...

دراین جاهم واج آرایی زیبایی ایجاد کرده شاعر همتی وهمتم جناس داره جناس ناقص اختلافی
شاعر تنهایی ممتدش را به بزرگراه همت تشبیه کرده
و درمصراع آخر یک طنز نمکین هم حس میشه
اینکه شاعر باوجود تمام این دردهای دلتنگی وبی تابی تمام همتش برای رسیدن به معشوق خلاصه می شود در نوشتن یک غزل ناب

🔷️🌼به نظرم این اثر جناب سرمازه خیلی ازدوتا شعر اولی بهتر ساخت وپرداخت شده بود ....


🌼🟦فقط یک نکته که به نظرم میاد اینه که عاطفه وتخیل جناب سرمازه بسیار قویه ولی گاهی خیلی خیلی در تله ی تصویر سازی و آرایه ها وترکیب سازی گرفتار می شند تا جاییکی که مخاطب حس میکنه کمی تصنعی شده وعاطفه در شعر کمرنگ شده واین هم درواقع از توانایی وخلاقیتشونه اما
درسته که تصویر سازیها ،ترکیب سازیها خیلی خوبه واستفاده از آرایه های ادبی شعر را پیرایش وآرایش میکنه وزیباتر اما همین هم وقتی خیلی زیاد می شود وشاعر برای تصویر سازی خیلی تلاش میکنه ومیخواد چنگ بزنه به تصاویر بکر و دور ازذهن ممکنه کمی شعر را تصنعی تر کند ...
مثلا همین شعر دوازده بیتی جناب سرمازه به نظرم کمی دچار تکرار شده بود درچند بیت تصاویر متفاوت بود اما درمعنا چندتاش شبیه بود و میشد در هفت بیت پخته تر وجمع وجور همه اش را خلاصه کرد

✔️🌼در شعر خیلی ازشاعران دیگر هم این مشکل دیده میشه حالا باز خوبیش اینه که استاد سرمازه در گزینش کلمات بسیار حرفه ای عمل میکنند و مینشینه تصاویر به دل شعر ولی برخی از عزیزان شاعر می بینی برای ساختن ترکیب و تصاویر جدید خیلی ناشیانه گزینش می کنند
در شعراشون از کلماتی استفاده می کنند که اصلا هیچ قرابتی با موضوع غزل ندارد....
مثلا ممکنه از بیل وکلنگ وتراکتور دریک غزل عاشقانه بهره ببرند که اصلا زیبا نیست وبرعکس لطافت شعر را گرفته ....

با آرزوی سلامتی وموفقیت روز افزون برای این استاد عزیز
جسارت این شاگرد را خواهند بخشید 🙏
واگر کم وکاستی داشت بگذارید به حساب گرفتاریها و مشغولیتهای ذهنی وفکری وکاری این روزهایم ....

نگاهی به *حاصل ای کاش*

سلام و درود خدمت همه‌ی اهالی محترم نابکده‌ی دانایی...
جسارتی کردیم و چند خطی هم ما صرفا جهت همراهی نوشتیم...
و اما شعر؛...
شنیدید که میگن؛ " کاشکی‌رو کاشتیم سبز نشد" اما گویا در این شعر خرق عادتی صورت گرفته و از کاشت ِ یه *کاش ِ معنادار* محصول جذاب و زیبایی سبز شده در قالب ِ غزلی خوش‌ذوق، دلنشین و همینطور مملو از بازی‌های زبانی و لذت‌های کلامی، با لحنی طنزآلود، محاوره‌ای و در عین حال عاشقونه که احساسات لطیف و شوخ‌طبعی شاعرو به زیبایی منتقل کرده...


تکرار صدای «ش» در واژه‌هایی مثل «خوشم می‌آید»، «خشخاش»، «ماش»، نوعی واج‌آرایی نرم و گوش‌نواز ایجاد کرده که توو فضای شعر، موسیقی و لطافت خاصی به وجود آورده...
واج‌آرایی توو این شعر تنها برای آرایش ظاهری نیست؛ بلکه در خدمت فضا، ریتم، و لحن قرار گرفته.
صدای «ش» با دلبری و طنازی خاصی مثل یه نخ نامرئی می‌مونه که همه‌ی ابیات‌رو به هم وصل کرده.
از طرفی حضور زیرکانه‌ی جناس‌های غیرفعال عامل دیگه‌ای هستند برای تقویت موسیقی این غزل زیبا...
مثل آش، راش، ماش، خاش و...

وجود این موسیقی‌ها باعث لذت شنیداری می‌شه، حتی اگه مخاطب متوجه معنی دقیق شعر نشه....
این تکنیک‌ها به قدری قدرتمند اجرا شده که خیلی راحت تونسته معنای سطحی شعرو پوشش بده...

یکی از نقاط قوت شعر، انسجام در ساختار و مضمونشه؛ که هر بیت به‌تنهایی یک شوخی یا احساس‌رو می‌رسونه، اما همه‌ی اون‌ها در فضای عاطفی-طنزآمیز مشترکی حرکت می‌کنن...

و دقیقا همین انسجام شعرو از *شوخی‌های پراکنده* جدا می‌کنه و توی طبقهٔ شعر ادبی با تم طنز می‌ذاره...

اما اینجا یه نکته هست که اگه بخوایم کمی دقیق‌تر به این غزل نگاه کنیم؛ «پریدن» از یه تصویر به تصویری کاملاً متفاوت‌رو می‌بینیم (از تریاک خیال به آش بومی) که طبق تحقیقات میدانی من اگه خوب مدیریت بشه، نه‌تنها ایراد نیست بلکه باعث ایجاد ریتم و تنوع و حتی طنز بیشتر در شعر میشه.
اما باید حسابی توی این کار زبده باشی تا آگاهانه و با حفظ یک «رشته‌ی ظریف» بین تصاویر انجام بدی تا یه وقت خدایی نکرده خواننده حس نکنه شاعر چیره‌دست ما یهوووو به یه پرتگاه با موضوعی کاملا بی‌ربط پرت شده.

البته که این پرش ناگهانی از خیال‌پردازی به غذای محلی، در نگاه اول غیرمنتظره‌ست، اما چون شعر اساساً طنز و محاوره‌ایه، این پرش بیشتر به جذابیت کار کمک کرده تا لطمه‌زدن...

پس چنین خیزهایی توو این فضا نه‌تنها غریب نیست، بلکه باعث سرگرم‌کنندگی و جذابیت هم میشه...

یه وقتایی این پریدن‌ها ممکنه به شعرمون لطمه بزنه؛ مثلن اگه شعر ما جدی‌تر، عاشقانه‌تر یا احساسی‌تر باشه بعد بیایم یه همچین پرش‌های بی‌ربطی‌رو توی شعرمون داشته باشیم، تمرکز مخاطب‌رو بهم می‌زنیم.
و سطح احساسی شعرمون‌رو پایین می‌آریم...

بطور کل این پرش‌ها خیلی باید حواسشون جمع باشه و پارتی کلفتی داشته باشند تا بتونن خودشونو توو دل مخاطب جا بدن...

(صدای آلارام با رنگ قرمز)
(بعد چند ثانیه مرد جوانی با صدای کامپیوتری می‌گه)
(استفاده از واژه‌ی پرش بیش از حد مجاز، استفاده از واژه‌ی پرش بیش از حد مجاز ...)

ولی تازه چونه‌ی من گرم شده و پرش‌هامم تموم!
پس کلید اسکیپ‌رو می‌زنم و یه مورد دیگه‌رو میگم؛

درسته که شعر به‌وضوح در دسته‌ی طنزهای دلنشین قرار می‌گیره، اما بعضی ترکیب‌ها مثل «تریاک خیال» نشون می‌ده که پشت این شوخی‌ها، لطافتی شاعرانه و نوعی دلبستگی پنهان هم هست که حس نامحسوسی از جدیت‌رو هم بهمون می‌ده...

و در نهایت، حس می‌کنم بیت آخر کمی کلیشه‌ایه و نتونسته اون ضربه‌ی نهایی یا همون پانچ‌لاینِ قوی رو وارد کنه که شعر با وجود طنز و شوخ‌طبعیش، تاثیرش بیشتر بشه...
هر چند که توی غزل، مثل رباعی، وجود پانچ‌لاین الزام نیست، ولی فکر می‌کنم با کمی توجه به این بخش، می‌شد تأثیر نهایی شعر رو چند برابر کرد و کاری ساخت که تا مدت‌ها توی ذهن مخاطب بمونه....

استاد سرمازه‌ی خلاق؛ مچکریم از شما که به این بهانه‌ها کیفیت آموزش در ناب‌رو بالا می‌برید...

شاد، سلامت و ثروتمند باشید

درود.
در مورد خواسته ی شجاعانه و جسورانه جنابعالی
این حرکت زیبا صحبتی ندارم جز.

مرحبا و آفرین

در نگاه اول شاید مهمان این صفحه پی به نگرش
عمیق شما نبرد.
اما ، با کمی تامل و عمیق شدن در موضوع این صفحه حتما به دور اندیشی جناب عالی پی خواهد برد.
نقد ها و نظراتی که هر یک مطلب و یا موضوعی را مطرح می‌کنند.
دیدگاه و نقاط ضعف و قوت را مطرح می‌کنند.

و در آخر شاعر پی به اشکالات و نقاط ضعف و قوت خود خواهد برد .
شاید اگر شاعر بخواهد در طول ارسال اشعارش به این نکات و نقطه نظرات دست یابد مدتها طول بکشد .
شاید هم شاعران و خوانندگان اشعار که مهمان صفحه شما هستند در رودربایستی قرار بگیرند و
مطلب نقد آنچنان که باید و شاید مطرح نشود .
و با گلی و درودی موضوع به پایان برسد .
ولی با این حرکت زیبای شما که با خوشرویی
صورت گرفته .
و استقبال شما را در پی دارد حتما به مطالب مهمی دست پیدا خواهید کرد.
که در پایان حتما به نفع شماست .
نکته ....
وقتی لباسی می‌خرید و می‌خواهید بدانید که این لباس برازنده شما است .
از دوست و عزیز ترین شخص به شما، می‌پرسید
که آیا این لباس برازنده من است یا نه .
و عزیز ترین شخص به شما ...
راستش را می‌گوید.
برای شما و این حرکت شجاعانه آرزوی پیروزی دارم .

خوشرو.

به نام او...
فراخوان نقد ناب
به امید آفرینش خوبیها
مسابقه ی نقد ناب
به پاس زحمات ناقدین محترم و اهالی دانشگاه ناب
برگزار می شود
لطفاً از سه سروده ی زیر به دلخواه خود یکی را انتخاب و به نقد جامع و کامل آن بپردازید.
نقدی آموزنده همراه با انتقادی سازنده
جوایر فراخوان؛
نفر اول مبلغ یک میلیون تومان و شش ماه اشتراک ناب
نفر دوم مبلغ هفتصد هزار تومان و شش ماه اشتراک ناب
نفر سوم مبلغ پانصدهزارتومان و شش ماه اشتراک ناب
مهلت فراخوان تا۱۴۰۴/۶/۱۸
اعلام برگزیدگان از۱۴۰۴/۶/۲۲
تا فرصت بعدی از نسیه خبری نیست
فقط نقدتان را خریداریم...😁😄😀

درودهایم دوباره و چند باره خدمت
جناب استاد نظری و خدمت
سایر فرزانگان شعر ناب. اگر چه از
حیث نعمت و مهارت نقد ناتوانم،
حسب امر چند بیتی را من باب مزاح
تقدیم می نمایم:
من از این شعر تو ایکاش خوشم می آمد
(از چه و هر چه و هر جاش خوشم می آمد)

حاصلی نیست چون از کِشتن ایکاش، رفیق
کاش از کِشتن ایکاش خوشم می آمد

کرده ای با گل خشخاش سرآغاز سخن
کاشکی از گل خشخاش خوشم می آمد

رانده ای جز گل خشخاش ز هر در سخنی
ز شَلَم یا که ز شورباش خوشم می آمد

ناقص الخلقگی طفل عیان است ایکاش
ز سر و دست، و یا پاش خوشم می آمد

سر آن از گل خشخاش و پایش عشق است
کاش از این عشق تو یولداش۱ خوشم می آمد

از گل خوشگل خشخاش چه آشی پختی!
کاش از پختن این آش خوشم می آمد

حیف و صد حیف که این آش کمی بی نمک است
ز نمک یا که نمک پاش خوشم می آمد

کاشکی از نخود و رشته و ماش و ماست ‌و
روغن و شٌلّه قلمهاش خوشم می آمد

دوست دارم بشوم همدم و همراه غزل
یا ز پیرنگ۲ و پلن۳ هاش خوشم می آمد

غزلت ای گل من ختم به خشخاش نشد
کاش از حیثِ دگرجاش خوشم می آمد

می زدی بر سر خشخاش که تا در نرود
می نشاندی به سر جاش خوشم می آمد

۱- رفیق
۲ و ۳- پیرنگ (Plot) و پلن (plan)، طرح و نقشه در شعر، به نظم و ترتیب رویدادها و کنش‌های موجود در یک شعر گفته می‌شود، که به نوعی خط داستانی یا روایتی را در آن ایجاد می‌کند. همانطور که پیرنگ و پلن در داستان، ساختار رویدادها و کنش‌ها را تشکیل می‌دهد، در شعر نیز این عنصر نقش مهمی در ایجاد جریان و مفهوم کلی شعر دارد. 
این مفهوم در ادبیات به ساختار، چارچوب و ترتیب منطقی حوادث در یک اثر، مانند شعر، داستان یا نمایشنامه، اشاره دارد.
به عبارت دیگر، این مفاهیم مشخص می‌کنند که چه اتفاقاتی در شعر رخ می‌دهد و چگونه این اتفاقات به هم مرتبط هستند.
۴- (حتماً از تنبیه با راش خوشم می آید) از وزن خارج است.
۵- مفهوم شله ماچی را متوجه نشدم، استاد

«بخشیدن دشمنانمان آسان‌تر است تا دوستانمان را ببخشیم؛

**به‌ویژه اگر آن دوستان درباره‌ی کتابمان نظر داده باشند.»
— مارک تواین

گاهی نقد، بی‌رحم است؛ نه از سر خصومت، بلکه از تعهد به متن. در مواجهه با شعری که در ظاهر با واژگان غنی و ارجاعات کلاسیک آراسته شده اما در ژرف‌ساخت دچار گسست است، نقد نه‌تنها مجاز، بلکه واجب است. در این تحلیل، کوشیده‌ایم با بهره‌گیری از نظریه‌های ساختارگرایی روسی و خوانش ملانکولیک، نگاهی دقیق‌تر به تار و پود زبانی این شعر بیندازیم.


---

تحلیل و بررسی شعر

شعر ارائه‌شده به وضوح حامل لحن و واژگان و مضامین متاثر از شعر فارسی کلاسیک است. اصطلاحاتی چون «سفر به خرابات»، «سجدگاه»، «ماه‌ماهی»، «نیلوفر مرداب» و… حاکی از آن است که شاعر دلبستگی و ذات واژگانیش از سنت‌های گذشتگان نشأت می‌گیرد که به‌ذاته می‌توان آن را آینه‌ای از ارجاعات درون‌متنی نامید. تا اینجای کار مشکلی نداریم: بینامتنیت شعر را که در نوسان زبان امروز و کهن است پذیرفته‌ایم و ارثیه‌ای که شاعر از زبان کلاسیک وام گرفته را پذیرا هستیم. اما در قالبی مدرن و مفهومی که به شعر اجازه می‌دهد تا در یک شبکه‌ی معنایی باز و سیال عمل کند، موفق به ساخت لایه‌های معنایی در گفت‌وگو با متون نشده و در خوش‌بینانه‌ترین حالت می‌توان گفت خرده‌شیشه‌های کریستالی خلق کرده… چراکه با تصاویر ناسازگار، منطق واژگانی متغیر و حضور زبانی معلق روبه‌رو هستیم که در ادامه، بر طبق نظریه‌ی ساختارگرایان روس و تحلیل ملانکولیک، شرح داده می‌شود.


---

۱. تناقضات درونی و انسجام ناپایدار

یکی از ویژگی‌های بارز این شعر، ناهماهنگی در ساختار آن است. با استفاده از مفاهیم تقابل و تضاد می‌توان دید که تصاویر و گزاره‌ها بدون رابطه‌ی درونی کنار هم آمده‌اند:

> «کام شیرین من و خواب به‌هم می‌ریزد / تا خرابات خطر خاطره بستم به سفر»



در اینجا تصویر «خواب» (نماد آرامش) و «خرابات» (نشان رهایی و مستی) بی‌هیچ پیوند ارگانیکی، کنار هم می‌آیند. چنین ناهم‌خوانی‌هایی، در دیدگاه فرمالیست‌های روس مانند شکل‌گرایان اوایل قرن بیستم (ویکتور شکلوفسکی، بوریس آیشنباوم)، به عنوان فقدان انسجام در دستگاه معنایی و دلالتی تلقی می‌شود.


---

۲. واحدهای معنایی مستقل و تعامل ناپایدار

واژه‌ها، استعاره‌ها و تصاویر باید همچون اجزای یک ارکستر هماهنگ باشند؛ اما در این شعر با زنجیره‌ای از اجزای گسسته مواجهیم:

> «آب بر آینه پاشیدنم از شیدایی است / گردبادی که به دور تنه‌ام پیچیدم»



این دو تصویر نه تنها هم‌افزا نیستند، بلکه در تقابل سبک‌شناسانه‌اند. آن‌چه در شعرهای موفق دیده می‌شود (مانند شعرهای سپهری یا فروغ) نوعی زنجیر پیوسته‌ی معنایی است که اینجا وجود ندارد.

تکرار فعل «بهم می‌ریزد» در پایان ابیات نیز به‌جای ایجاد موسیقی معنایی، به نوعی وسواس زبانی بدل شده است:

> «زلف آرامش مهتاب به‌هم می‌ریزد / سجدگاه گل کمیاب به‌هم می‌ریزد»



در دیدگاه رومن یاکوبسن، تکرار باید در خدمت معنای درونی باشد نه فقط ساختار صوتی. این نوع تکرار بدون پیشرفت دلالتی، نشانگر اختلال در پیشروی معنایی شعر است.


---

۳. غیاب ساختار حلقه‌ای و کرونوتوپ (باختین)

در نظریه‌ی میخائیل باختین، کرونوتوپ (زمان-مکانِ پیوسته) نشانه‌ی انسجام درونی روایت است. اما در این شعر، از کرونوتوپ خبری نیست. شعر با عبارت زیر آغاز می‌شود:

> «غمی در اعصاب...»



و با بیت زیر به پایان می‌رسد:

> «غزلی که با همت شاعرانه به‌هم می‌ریزد»



اما هیچ پیوند درونی، هیچ رشد روایی، و حتی تکرار یا بازگشت معنایی شکل نمی‌گیرد. بیت‌های میانی نیز گاه بدون ارتباط با موضوع، تنها برای زیبایی‌های صوری می‌آیند:

> «می‌زند غلظت شب شعله به دریا وقتی...»



این تصاویر زیبا اما پراکنده‌اند؛ شعر به‌جای چرخش روایی، دچار پرتاب‌های معناییِ مقطعی است.


---

۴. نقص در فرم و اختلال در ساختار دلالتی (یاکوبسن)

فرم در ساختارگرایی روسی فقط به وزن و قافیه محدود نیست، بلکه به هماهنگی وظایف زبانی مربوط می‌شود (کارکردهای شش‌گانه‌ی یاکوبسن). در این شعر، این هماهنگی وجود ندارد:

> «در رسیدن به تو دیوانه‌تر از مجنونم / کام شیرین من و خواب به‌هم می‌ریزد»



جمله‌ی دوم در ادامه‌ی اول نیست، بلکه ساختار آن از نظر نحوی و دلالتی مبهم است. توازن بین نهاد، فعل، و گزاره‌ها برقرار نمی‌شود، و این همان چیزی است که یاکوبسن از آن به عنوان اختلال در تطابق نحو و معنا یاد می‌کند.


---

۵. شکست در «مربع معناشناختی» و زنجیره‌ی کنشی

در نظریه‌ی آ.ژ.گرماس، هر روایت حول تقابل‌های بنیادین شکل می‌گیرد: مثل عقل/جنون، آرامش/طوفان. این تقابل‌ها در شعر مطرح می‌شوند ولی به جایی نمی‌رسند:

> «عقل در خلوت ارعاب به‌هم می‌ریزد»



اما این عقل، با هیچ جنون یا رهایی در تعامل نیست؛ نه دچار شکست، نه بازسازی. روایت کنشی نیز درجا می‌زند:

> الگوی کلاسیک شعر مورد نظر

نقصان → سفر → کشف → دگرگونی
نقصان → نقصان → نقصان

شعر به جای روایت، در حالت «فقدان» منجمد می‌شود؛ نه کنشی آغاز می‌شود، نه پایانی حاصل می‌گردد.


---

۶. خوانش ملانکولیک (کریستوا – لاکان)

در نگاه ژولیا کریستوا، زبان ملانکولیک نشانه‌هایی دارد: تکرار بی‌پیشرفت، دایره‌ی بسته‌ی معنا، و نوعی وسواس روانی. در این شعر، «به‌هم می‌ریزد» نه از سر خلاقیت زبانی بلکه نوعی بازتاب روان‌زخم است. در آثار سیلویا پلات نیز این زبان از گسست روانی سخن می‌گوید.

ملانکولی در اینجا نه صرفاً سوگ، بلکه ساختار زبانِ خستگی از معناست. زبان می‌خواهد سخن بگوید، اما نمی‌تواند. فرم‌های کلاسیک را احضار می‌کند، اما دیگر آن قدرت شفابخش سابق را ندارد.


---

نتیجه‌گیری: شعر به مثابه آزمایشگاه فروپاشی

این شعر، در ظاهر آراسته به زبانی موزون و اشارات سنتی است، اما در عمق دچار بی‌قراری ساختاری، بی‌سامانی معنایی و غیاب روایت است. از منظر ساختارگرایان روسی، با شکست در پیوند اجزا، تکرار بی‌ثمر، آشفتگی نحوی و ناکامی روایی روبه‌رو هستیم.

اگر شاعر آگاهانه دست به این فروپاشی زده باشد، می‌توان آن را نمونه‌ای از شعر پست‌ساختارگرا دانست؛ اگر نه، با اثری مواجهیم که در دست شاعر به ساختاری نیمه‌کاره فروکاسته است.


---

به امید اشعاری ژرف‌تر، متعادل‌تر و منسجم‌تر از این شاعر،
در مرز تلاقی سنت و امروز.

با درود بر استاد ملحق نازنین و اهالی دانشگاه ناب

پیرو فراخوان نقد ناب
تاکنون ۹ ناقد نابی مبادرت به نقد سروده های ارسالی کرده اند
از آنجا که هنوز فرصت مناسب برای نقد هست لطفاً نقدهای زیبا ، آموزنده ، ارزنده و بُرنده ی خود را جهت استفاده ی هر چه بیشتر
ارسال نمایید






منتظر نقود ناقدین محترم هستیم

🌺🌹🌷💐💦
🌹🌺🌷💦
🌺🌹🌷
💐🌹
💦
بسم الله الرحمن الرحیم 

نقد نویسی در شعر و انتقاد از آن هنری است که باید منتقد بر همه ی جوانب آن مسلط باشد تا بتواند نقدی درست و تمام عیار را روی صحنه آورد اما قبل از شرح کامل اصول نقد نویسی در شعر وظایف نقد شونده و کسی که درخواست نقد شعرش را کرده است را بیان میکنم. 

وظایف و عملکرد نقد شونده

(درخواست دهنده ی نقد شعر) 

حفظ شان منتقد 

بارها مشاهده شده فردی که درخواست نقد داشته پس از نقد شعرش توسط مخاطب نه تنها تشکری از وی نکرده بلکه یا به او تاخته ویا شعرش را حذف نموده است. 

به زعم من کسی که درخواست نقد می‌دهد باید تبعات هر سخن و نقدی را از منتقد پذیرا باشد و در نهایت ادب و احترام با منتقد شعرش برخورد کند چرا که منتقد ساعت ها وقت صرف می‌کند و برای مخاطب نقد می‌نگارد این صرف وقت چشم داشت مادی را همراه نیست و منتقد دلسوزانه سعی در اصلاح روند شعری مخاطب دارد. 

تاثیر سخنان منتقد در مخاطب 

هدف منتقد اصلاح کاستی ها و سره را از ناسره بیرون کشیدن است اگر قرار باشد نقد منتقد بر صاحب شعر بی تاثیر باشد و در شعر های آتی همان ایراد ها در شعر باقی بماند هزاران منتقد هم برای این مخاطب نقد شعر بنویسند کاری عبث و بیهوده انجام گرفته و آبی است که در هاون کوبیده شده است. 

مخاطب و صاحب شعر باید پس از نقد درست منتقد اقدام به مطالعه و رفع نقص های شعر خود کند. این امر با مرور زمان موجب پیشرفت شاعر شده و شاعر از کوتوله ی شاعری به شاعر تمام قد تبدیل می‌شود. 

منتقد گاهی جراح است گاهی پرستار 

بنا به تشخیص منتقد ممکن است برخورد با شعر در دو طیف انجام گیرد 
گاهی منتقد در نقش یک پرستار مهربان اقدام به نوازش شعر شاعر می‌کند و گاهی در مقام یک جراح بر آمده و در حد لازم با تیغ جراحی بخشی از شعر را پاره می‌کند تا مریضی شعر را درمان کند. 
شاعر نقد شده باید این دو نقش را کاملا از هم تمیز دهد و برای هر دو مورد احترام قائل باشد. نه اینکه با پرستار، مهربانی کند و پدر جراح را درآورد و از جراحی وی ناراحت شود 
مهم نتیجه ی نقد است و آن چیزی نیست جز اصلاح کاستی های شعر و شاعر.
اگر آمادگی روحی ندارید درخواست نقد نکنید 
برخی از شعرا ممکن است به علت ناملایمات زندگی برای نقد شعر آمادگی نداشته باشند اما با فعال کردن گزینه ی نقد، به منتقد مجوز نقد شعر را می‌دهند و پس از نقد، از منتقد و زمین و زمان شاکی می‌شوند و یا شعر را از بیخ و بن حذف می‌کنند. 
داشتن روحیه ی نقد پذیری در هر بازه ی زمانی یکی از وظایف شاعر است و اگر بنا به دلایلی این روحیه فروکش کرده و یا موقتا تعطیل شده، درخواست نقد دادن کاری است بیهوده. 

قبل از هر منتقدی خودمان شعرمان را نقد کنیم

شاعر وظیفه دارد پس از سرودن شعر مدتی شعر را به حال خود رها کند تا شعرش به اصطلاح بیات گردد بعد با مراجعه به شعرش مانند یک منتقد سختگیر دنبال کاستی های شعرش باشد در این میان می‌تواند از تجربه های گذشته و نقد دیگران هم استفاده کند تا در حد امکان شعری بی نقص ارسال نمیاد. 

گاهی مشاهده می‌گردد شاعر آنقدر بی دقت است که حتی در شعرش غلط های املایی موج می‌زند این برای یک ادیب کسر شان محسوب می‌گردد. 
شاعر بعد از این مراحل می‌تواند از منتقد درخواست نقد کند 
ان شاء الله در دروس آتی نحوه ی صحیح نقد شعر و وظایف منتقد در قبال شاعر را بررسی خواهم کرد. 

# استاد سید_هادی_محمدی 
💐🌺🌹💐💐
🌺🌹🌷💐
💦🌺💧
🌺🌹
🌺