پست های وبلاگ

شما چقدر با واژه‌هاتون دوستیدد ... خیلی لوسشون نکنید
ولی عمق احساساتتونو و اینکه چطور با کلمه زندگی می‌کنید رو درک می‌کنم...
تمام هم و غمتون نوشتنععع...
آرومتون می‌کنه... می‌فهمم...
و این خوبههه

زیبا هم نوشتید...
درود بانوی عزیزم

یادم رفت جواب سوالتووو بدم...
ما با واژه‌ها چه می‌کنیم؟🤔

قلععع و قمع‌شون می‌کنیم😅
به همین راحتی...
به همین خوشمزگی

تو هم بنویس ای همسایه ام در
شهر خاموش فراموشی
به اعجاز کلامت شک نکن ، بنویس
آری، هم نوا شو با من شوریده ی مجنون
تو بنویسی،! دگر همسایه هم خواهد نوشت
ای دوست ، ای همراز
کلامت سینه ی سنگین صداها صخره را
خواهد درید از هم
اگر اینک فقط یک واژه بنویسی ، من آنرا
پاس خواهم داشت
مترس از گفتن اسرار ، سر بر دار زیبا نیست؟؟؟
بیگمان زیباست ،،، بنگر !!
شک نکن ،،، بنویس ؛. بداهه تقدیم به نگاهتون

منتظر خوندن واژه ها و کلمات معجزه گرتون هستم ،! دوستان نابی

درودبر شما

درود بر شما..
زیبا بود..

با سپاس از شما
ممنونم

تو نقشی نقش بندان را چه دانی
تو شکلی پیکری جان را چه دانی
تو خود می‌نشنوی بانگ دهل را
رموز سر پنهان را چه دانی
هنوز از کات کفرت خود خبر نیست
حقایق‌های ایمان را چه دانی
هنوزت خار در پای است بنشین
تو سرسبزی بستان را چه دانی
تو نامی کرده‌ای این را و آن را
از این نگذشته‌ای آن را چه دانی
چه صورت‌هاست مر بی‌صورتان را
تو صورت‌های ایشان را چه دانی
زنخ کم زن که اندر چاه نفسی
تو آن چاه زنخدان را چه دانی
درخت سبز داند قدر باران
تو خشکی قدر باران را چه دانی
سیه کاری مکن با باز چون زاغ
تو باز چتر سلطان را چه دانی
سلیمانی نکردی در ره عشق
زبان جمله مرغان را چه دانی
نگهبانی است حاضر بر تو سبحان
تو حیوانی نگهبان را چه دانی
تو را در چرخ آورده‌ست ماهی
تو ماه چرخ گردان را چه دانی
تجلی کرد این دم شمس تبریز
تو دیوی نور رحمان را چه دانی

حضرت مولانا

در این دنیا کلمات بیشتر از گلوله ها آدم کشته اند

2رود

درود بی کران
ازین دیدگاه چه بی رحمانه است کلام
جالب بود
سپاس بی کران جناب افشاری

تمام ابرها را به دست طوفان میسپارم تا
همه ی روزهای بارانیمان و خاطرات قدم زدنهایمان زیر باران
بدون چتر را با خود برای همیشه از اینجا ببرد
دلم پوسید بس که باران بارید و تو نبودی تا بدون چتر زیر باران
قدم بزنیم
راستی …. کی برمیگردی؟!
بداهه تقدیم به دوستان

درود بر شما
بسیار عالی
همیشه دستتان با قلم یار و رفیق

و من
با رقصاندن الفبا
به مردن خویش مشغول