سایت شعرناب محیطی صمیمی و ادبی برای شاعران جوان و معاصر - نقد شعر- ویراستاری شعر - فروش شعر و ترانه اشعار خود را با هزاران شاعر به اشتراک بگذارید

منو کاربری



عضویت در شعرناب
درخواست رمز جدید

معرفی شاعران معاصر

انتشار ویژه ناب

♪♫ صدای شاعران ♪♫

پر نشاط ترین اشعار

حمایت از شعرناب

شعرناب

با قرار دادن کد زير در سايت و يا وبلاگ خود از شعر ناب حمايت نمایید.

کانال تلگرام شعرناب

تقویم روز

جمعه 23 آذر 1403
    13 جمادى الثانية 1446
      Friday 13 Dec 2024
        مقام معظم رهبری سید علی خامنه ای و انقلاب مردمی و جمهوری اسلامی ایران خط قرمز ماست. اری اینجا سایت ادبی شعرناب است مقدمتان گلباران..

        جمعه ۲۳ آذر

        پست های وبلاگ

        شعرناب
        کلاس شعرناب یازده
        ارسال شده توسط

        آلاله سرخ(سیده لاله رحیم زاده)

        در تاریخ : يکشنبه ۲۵ شهريور ۱۴۰۳ ۰۷:۲۹
        موضوع: آزاد | تعداد بازدید : ۳۷۸ | نظرات : ۷۲

        به نام خدا
         
        انواع قالب شعر نو
        در دوره انقلاب مشروطه، به‌تدریج تحولات مهمی در جامعه ایران رخ داد. بخش گسترده‌ای از این تحولات به حوزه شعر و ادبیات فارسی مربوط می‌شود. در این دوره، گروهی از شاعران از روش‌های کهن فاصله گرفتند و قالب‌های شعری تازه‌ای را عرضه کردند.

        قالب‌های شعر نو شامل این مواردند: قالب نیمایی، سپید و موج نو. در بخش‌های بعدی، ویژگی‌های هر کدام را به‌طور جداگانه بررسی می‌کنیم.
        قالب نیمایی
        در این قالب شعری، مانند قالب‌های شعر کهن، از وزن عروضی استفاده می‌شود. با این تفاوت که در این قالب، تعداد ارکان مصراع‌ها با یکدیگر برابر نیستند. به‌طور مثال، ممکن است مصراع اول سه رکن و مصراع دوم چهار رکن داشته باشد.
        علاوه‌بر این، در قالب نیمایی، جای قافیه مشخص نیست و هر کجا که شاعر احساس کند شعرش به قافیه نیاز دارد، از کلمه قافیه استفاده می‌کند. به همین خاطر، برای این قالب شعری نمی‌‌توان نمودار قافیه را ترسیم کرد.
        به قالب شعر نیمایی، «شعر آزاد» هم گفته می شود.
        مثال قالب نیمایی
        شعر زیر از نیما یوشیج، در قالب نیمایی سروده شده و یکی از بهترین نمونه‌های شعر نو به شمار می‌رود.
        هان، ای شبِ شومِ وحشت‌انگيز!
        تا چند زنی به جانم آتش؟
        يا چشم مرا ز جای بَركَن،
        يا پرده ز روی خود فروكش،
        يا باز گذار تا بميرم
        كز ديدنِ روزگار سيرم.
        ديری ست كه در زمانه دون
        از ديده هميشه اشكبارم،
        عمری به كدورت و اَلَم رفت
        تا باقی عمر چون سپارم.
        نه بختِ بدِ مَراست سامان
        و ای شب، نه تو راست هيچ پايان.
        همان منبع

        ارسال پیام خصوصی اشتراک گذاری : | | | | |
        این پست با شماره ۱۵۰۹۷ در تاریخ يکشنبه ۲۵ شهريور ۱۴۰۳ ۰۷:۲۹ در سایت شعر ناب ثبت گردید

        نقد و آموزش

        نظرات

        مشاعره

        کاربران اشتراک دار

        کلیه ی مطالب این سایت توسط کاربران ارسال می شود و انتشار در شعرناب مبنی بر تایید و یا رد مطالب از جانب مدیریت نیست .
        استفاده از مطالب به هر نحو با رضایت صاحب اثر و ذکر منبع بلامانع می باشد . تمام حقوق مادی و معنوی برای شعرناب محفوظ است.
        1