پست های وبلاگ

*همه* از اینکه برای تو *خاص* شده بود در پوست خود نمی‌گنجید.

کم‌کم به شخصیت جدیدی که برای او در نظر گرفته بودی، خو گرفته و باور کرده بود که دیگر *همه* نیست و *خاص* است...

*خاص* است، برای کسی که او را *خاص* می‌بیند.

از *همه* به *خاص* رسیدن، آرزوی هر *همه‌*ی خود را دست‌ِکم‌بگیری بود...

*همه‌*ای که نمی‌توانست خود را *خاص* ببیند و *خاص* بودن خود را در گرو ِ دیده شدن در چشم ِ توهایی مثل تو بود...

حال آنکه *تو* نیز *همه*ای بیش نبودی که در لباس *تو* به *خاصم* ِ پنهان ِ *خاص* بدل شده بودی، *خاصی* که خود را همیشه *خاص* می‌دید و نیازی به *خاص* شدن برای *همه* یا *خاصی* نداشت...

چندی نگذشت، دیگر خاصم‌هایت، مثل همیشه نبود، اما *خاص* نمی‌توانست بپذیرد، پس تلاش کرد با چنگ و دندان هم که شده، خود را برای تو *خاص* نگاه دارد.

ولیکن از آنجایی که اگر تو نخواهی *همه‌*ای خاصت شود؛ *خاص‌*ت را به *همه‌*ی ما قبل *خاص* برمی‌گردانی؛ *خاص ِ بیچاره نتوانست کاری بکند و پس از روزها و ساعت‌ها بحث و جدل با تو، به این نتیجه رسید که دیگر *خاص* تو نیست و همان *همه‌*ی همیشگی ِ قبل از *خاص* بودنش برای توست که باید، نزد ِ همه‌ی همه‌گان بازگردد...

چه بازگشتی؟

جایگاهش را همه‌های دیگر گرفته بودند و کنار همه‌گان نیز جایی نداشت...

با دلی شکسته از شهر همه‌گان خارج و رهسپار دیار هیچ‌کس شد...

*همه‌*ای که بعد از آن *خاصم‌*های شتاب‌آلود تو، *هیچ‌کس* لقب گرفت... 

 

 *شاهزاده*

پ.ن.. 

تمرین شعر کلاسیکم برای این پست؛ فک نکنم این دفعه وزنم ایراد داشته باشه.. اما از قافیه مطمئن نیستم بعد از تسلط به وزن سراغ قواعد قافیه می‌رویم🤓

البت.. اگر خدا بخواهد و عمری باشد..

 

 

همه‌ام را *همه‌* از همهمه‌ای باز ستاند

همه‌ام خاص شد و از همگان دور بماند

بعد چندی که هوس مُردُ *تو* سیراب شدی

خاص در یاد *تو* جز هیچ‌کس هیچ نماند