پست های وبلاگ

سلام
شب شما هم بخیر و شادی
ممنونم از حضور ارزشمندتون
سلامت و ثروتمند باشید

درود آقای خوشروی گرامی
ممنونم از حضور پرمهرتون
بله، ضرب المثلها چکیده ی تجربیات پیشینیان ماست
و غالباً نزدیک به واقعیت های عینی است
و فکر میکنم بیشتر در تربیت و پرورش جوانان کاربردهای آموزشی و انتقال تجربه به آنها را دارد
و جنبه ی تفکربرانگیزی دارد نه اینکه قطعیت حکمی داشته باشد.
ممنونم از نظر صادقانه تون

درود بر شما آقای محمدی گرامی
ممنونم از حضور ارزشمند و نظر پربارتون
بله با دید عاشقانه، معشوق همیشه تازه و باطراوت و جذابه:
صبغه الله و من احسن من الله صبغه
سپاس برای حدیث زیبایی که زینت بخش این صفحه فرمودید
شاید بشود گفت که عشق هایی مثل عشق مادرانه و پدرانه، قطره هایی از اقیانوس بیکران عشق هستند.

باز هم ممنونم از حضور و نظر پربارتون

سلام استاد منتظر عزیز
ممنونم از حضور ارزشمند و آگاهی بخشتون
در تایید فرمایشات شما عرض کنم که فکر میکنم این تغییرات احساسی و رفتاری، ریشه در فطرت کمال طلب انسان دارد. انسان ذاتاً کمال طلب و ایده آل گراست، هرچند این گرایش ذاتی بطور معمول تحت الشعاع عوامل دیگری مثل باورهای مذهبی و عرف و تجربیات و نیازها قرار میگیره و کنترل میشه، ولی به هرحال چنین گرایشی به دلیل فطری بودن، همواره وجود داره حتی اگه شده بصورت آتشی در زیر خاکستر!
از طرف دیگه، احساس محبت بی واسطه، بر دو گونه است:
دوست داشتن
و عشق
که (دوست داشتن) دلیل پذیر است
و (عشق) دلیل ناپذیر
و بر همین اساس، (دوست داشتن) گذرا و از بین رفتنی ست(نوع بیواسطه اش)،
زیرا (دوست داشتن) مبتنی بر علت است، و اگر علت ِ دوست داشتن از بین برود، دوست داشتن هم از بین می رود، البته این علت، دو بخش دارد: یکی در درون انسان و مربوط به پیش زمینه ها و زمینه ها و جهان بینی و نگاه اوست، و بخش دیگر در بیرون از اوست و مربوط به آن فرد یا شیء دوست داشته شده، هر کدام از این دو بخش عِلّی از بین برود، معلول آن یعنی (دوست داشتن) هم از بین می رود.
فرض کنید شخصی، شخص دیگری را به این دلیل که راستگو ترین فردی است که می شناسد، دوست دارد:
اگر این فرد راستگو، به هر دلیلی، راستگویی اش را از دست بدهد، دیگر آن دوست دارنده دوستش نخواهد داشت.
اگر فرد راستگوتری پیدا شود، باز هم آن دوست دارنده دیگر دلیلی برای دوست داشتنش نخواهد داشت.
اگر معیارهای ارزشی در شخص ِ دوست دارنده، جوری عوض شود که دیگر، راستگویی را دلیلی برای دوست داشتن به حساب نیاورد، در این حالت هم دست از دوست داشتن آن شخص راستگو بر می دارد.
پس (دوست داشتن) همواره در معرض از بین رفتن است.
ولی عشق...
بذارید بخشی از یه داستان کوتاه رو که در مورد همین موضوعه اینجا بنویسم:

اگر کسی به شما بگوید دوستت دارم، از او بپرسید چرا؟
اگر جواب داد: چون...
یقین داشته باشید که دیر یا زود ترکتان خواهد کرد!
زیرا در واقع شما را دوست ندارد بلکه چیزی را در شما دوست دارد، و بدون شک یا روزی آن چیز از بین می رود، یا فرد دیگری پیدا خواهد شد که ورژن بالاتری از آن چیز را دارد... و آن روز دوستدار شما ترکتان خواهد کرد... اما عشق حسابش فرق می کند، اگر از عاشق بپرسید چرا معشوقش را دوست دارد؟ خواهد گفت: نمی دانم!
عشق، دلیل ناپذیر و جاودان است...

(بخشی از داستان "زنها عاشق نمی شوند"_ م. فریاد)

و البته در این داستان، برخلاف اسمش، گفتم که زنها به دلیل کمال طلبی افراطی، مبتلا به عشق زمینی نمی شوند و زنان وفادار آنهایی هستند که تحت فشار باورهای مذهبی یا عرف یا قانون وفادارند نه از روی عشق! ولی در عوض به شکل تحسین برانگیزی مستعد عشق آسمانی(عرفان) هستند، و در صورتی که قدم در راه عرفان بذارن بسیار موفق و مومن و وفادار هستند و به درجات بالایی در عرفان می رسند.
و البته منظور از عرفان، دفتر و دستک های فرقه ای نیست، بلکه زنی روستایی و بیسواد هم بدون آگاهی از اذکار و ادعیه مراسمات عجیب و غریب فرقه های مدعی عرفان می تواند در حریم پاک خانواده اش عارفه ای باشد از عرفای گمنام در زمین و مشهور در آسمان.
زیرا اصل عرفان دل عارف است نه ظواهر فریبکارانه و مراسمات تصنعی و سرگرم کننده.

عذرخواهی میکنم از اطاله ی کلام
باز هم ممنون و مشتاق نظرات ارزشمند شما برادر عزیزم و بقیه ی اهالی سایت هستم

عرض ادب مجدد برادرم
بسیار برایم جالب است که دیدگاه حقیر هم در خصوص دوست داشتن و عشق، با نظر مبارک شما همسو است.
عشق زمینی وقتی محقق می شود که در طول عشق حقیقی قرار گیرد.
مقصود از عشق حقیقی هم کاملا مشخص است.
اگر عشقی(به اصطلاح) در عرض عشق معبود قرار گیرد، رنگ و بوی شرک می گیرد.
عشق به فرزند، عشق به پدر و مادر، عشق به همسر و عشق هایی از این دست، همه در طول عشق به خدا قرار میگیرد و به همین دلیل مقدس است.
مضمون داستانی که بیان کردید، با عرائض بنده همخوانی کامل دارد.

درودی دیگر استاد منتظر عزیز
ممنونم از حضور دوباره ی شما
و فرمایشات تکمیل کننده شما بر عرایض این ناچیز
منظور این ناچیز از آوردن لفظ (بیواسطه) در کامنت قبلیم، اشاره به همین بود که شما فرمودید: عشق به همه چیز بواسطه ی عشق حقیقی، بقول استاد سخن_سعدی_ :
به جهان خُرّم از آنم که جهان خُرّم از اوست
عاشقم بر همه عالَم که همه عالَم از اوست

سایه تون مستدام

سلام شب شما هم بخیر و شادی
ممنونم از حضور ارزشمند و نظر صائبتون
حق با شماست
و فکر کنم اگر به پاسخی که به استاد منتظر لنگرودی عرض کردم، عنایت بفرمایید رفع ابهام بشه.

زنده باشید

سلام آقای کریمیان عزیز
ممنونم از حضور ارزشمند و نظر منطقیتون
بله واژه ی (عشق) اونقدر با معانی مختلف به کار برده شده که وقتی این واژه رو میشنویم نمیدونیم منظور گوینده واقعاً چیست.
مثلاً وقتی کسی میگه من عاشق پیتزا هستم😅
آیا واقعاً منظورش عشقه؟!
هرکسی برداشتی از عشق داره که همونطور که شما هم فرمودید به نگاه اون فرد برمیگرده، ولی بطور کلی و در بیشتر موارد، منظور از عشق، دوست داشتن محدود به زمان و مکانه، که این ناچیز چنین کاربردی رو برای واژه ی عشق درست نمیدونم(نظر شخصی).
از نظر این ناچیز، عشق زمینی یا عشق خاص یعنی درک متقابل! و طبیعتاً هرگز کامل نیست، ولی میتونه مشق و تمرینی باشه برای عشق حقیقی یا عشق عام
باز هم ممنونم از حضور انرژی بخش و ارزشمندتون

ممنونم از لطفتون به این ناچیز
هدف هم همین هم اندیشی بوده
نه صرفاً پرداختن به یک ضرب المثل!
زنده باشید

درود و سپاس
احسنت بر شما بزرگوار
دقیقا به هدف زدید .

فکر میکنم عشق بالذات در وجود هر انسانی حاضر است ولی غیر فعال است
مثل یک ژن غیر فعال که در شرایط خاصی فعال می شود.
البته این ناچیز به عشق خاص عقیده ندارم و ترجیح میدهم عشق خاص رو (درک متقابل) بنامم، و عشق حقیقی رو عشق عام میدونم.
ولی ژن این عشق عام، که در همه ی انسانها وجود داره، به سختی و با جهد و تلاش بسیار(و البته گاهی در افراد معدودی به صورت جذبه و بدون جهد و تلاش) فعال میشه و طبیعتاً تعداد عاشقان عام خیلی کمتر از تعداد عاشقان خاص است چون ژن عشق خاص، با یه نگاه، یه لبخند، یه رویا، یه حرف، یه برخورد و... فعال میشه و نیازی هم به سیر و سلوک و رسیدن به اون شرایط سخت فعال شدن نداره.

صد دشنه به دل کارد چون دست برآرد عشق
صد باغ ِ غزل رویَد هر دشنه که کارد عشق

ابر ِ نفَسش هر دم از رحمت ِ هستی پُر
آدم به وجود آید بر خاک چو بارد عشق

عمریست که با داغم می سوزم و مشتاقم
داغی که به دل دارم بر دیده گذارد عشق

بیگانه مرا هرگز با خویش مپندارید
معشوق چو (یک) باشد بیگانه ندارد عشق

میخانه نمی خواهد این نعره ی مستانه
هرجا که دلی باشد فریاد برآرد عشق

(م. فریاد)

سلام آقای لاهیجی عزیز
صبحتون بخیر و شادی
عحب شعری!
عالی

زنده باشید

اختیار دارید
صفحه پس از انتشار دیگه مال همه ست
باعث افتخاره حضورتون
هم کامنتهاتون و هم شعر زیباتون منو به فکر فرو برد
هر چیزی که انسان رو به اندیشیدن وا داره، به گردن او حق داره،
و کلام شما از این دست بود
باز هم ممنونم از حضور ارزشمندتون

سلام خانم رحیمی عزیز_شاعر و نویسنده توانا_
ممنونم از حضور ارزشمند و نظر خالصانه تون
(عشق حد ومرز و نهایت ندارد که بخواهد به دلیلی شروع وبه دلیلی تمام شود)

بله عشق، غیبت و حضور دارد نه عدم و وجود!

باز هم ممنونم از حضور انرژی بخشتون
تندرست و شاد باشید

سلام استاد ناظمی اندیشمند
ممنونم از حضور ارزشمند و نظر تفکربرانگیزتون
البته اگر منظور صائب این باشد که عشق های مجازی(زمینی) که این ناچیز آن را (احساس درک متقابل) می نامم، آیت و نشانه ی عشق حقیقی است، چندان موافق نیستم، ولی اگر منظورش این باشد که عشق های مجازی، مشق و تمرینی است که غبار از چهره ی عشق حقیقی بر می دارند و به ظهورش کمک می کنند، موافقم.
در مورد تحمیل جهان بینی از طرف محیط انسان که بلافاصله پس از تولد هم شروع می شود و غالباً تا پایان عمر همراه اوست و منشاء باز ماندن از حقیقت می شود، موافقم، ولی انسان در اثر آگاهی های کاذب تحمیل شده که منجر به یک جهان بینی تحمیلی و در هم و برهم می شود نه تنها در درک حقیقت ِ عشق، که در درک همه ی جوانب حقیقت دچار خطای ذهن، و لاجرم دچار سرگردانی می شود.
در مورد مقاله ی (انسان شرطی شده) شما هم این ناچیز در صفحه ی خودتون نظرمو خواهم گفت.

باز هم ممنونم از حضور پربارتون

درود استاد شفیعی عزیز
ممنونم از حضور انرژی بخش و نظر اندیشمندانه تون
فرمودید که:
(...حس وفاداری در مقابل حس کمال جویی مقاومت خواهد کرد)
ولی سرچشمه ی این حس وفاداری کجاست؟
من در یکی از کامنتهام گفتم که وفاداری در دوست داشتن، تحت فشار باورهای مذهبی و عرف و تجربیات و نیازها(و بطور کلی عقل) ایجاد میشه و حس کمال طلبی ذاتی رو کنترل میکنه، و درواقع حس وفاداری نیست و اگه بخوایم دقیق تر بگیم، رفتار وفادارانه است، ولی در عشق، وفاداری واقعاً یک حس اصیل و ریشه دار است چون در ذات عشق است، یعنی عشق بدون وفاداری دیگر عشق نیست.
در مورد بی علت نبودن پدیده ها در جهان هم حق با شماست، ولی منظور من از بی دلیل بودن عشق، ذاتی بودن عشق است، و البته همین ذاتی بودن هم بی گمان دلیل داره، که البته در نظراتی که بر دلیل آن ذکر شده قطعیتی نیست، مثلاً این ناچیز در کتاب منتشر نشده ی (سرگردانی و هدفمندی انسان)، به تمثیل گفته ام:
... بنابراین میان ما و حقیقت، همواره کششی برقرار است(کششی ناشی از تمایل به یافتن و یافته شدن)، کششی شبیه آنچه میان یک قطره آب، و دریا وجود دارد...

در مورد قرار دادن نیاز بعنوان علت عشق هم نظرات مختلفی هست، برخی مثل فروید، اساساً این نیاز رو جسمی میدونن، بعضی مثل افلاطون، کاملاً روحی، و برخی مثل اریک فروم، این نیاز رو همه جانبه یعنی هم روحی و هم جسمی، و این ناچیز عشق رو پله ای میدونم که انسان بدون گذشتن از اون نمیتونه به قله ی کمال، یعنی آزادی برسه.

باز هم ممنونم از حضور آگاهی بخشتون
و شرمنده ی لطف و محبت شما هستم که در شرایط سختی این کامنت پربار رو برای ما نوشتید
سایه تون جاودان

درودی دیگر بر جناب استاد زارع گرامی
از اندیشه های ارزنده و قلم زیبای جنابعالی بهره مضاعف بردم
آشنایی با شما موجب فخر است و خرسندی.
سلامت باشید و پایدار و قلمتان ماندگار

سلام آقای کریمی متفکر و طناز
ممنونم از حضور انرژی بخش و نظر صادقانه تون
من که فوت و فن های فروشندگی رو بلد نیستم ولی در خرید کردن خیلی مصممانه رفتار میکنم، مثلاً اگه برای خرید یه پاکت کرانچی فلفلی میرم در مغازه، اگه کرانچی فلفلی نداشته باشه، هرچه قدر هم فروشنده اصرار کنه و بقول شما استدلال کنه که بیا و بجای نوع فلفلی، نوع پنیری بخر، زیر بار نمیرم و خرید نکرده بر میگردم خونه😅
(ببخشید مثالهای ما در حد وسعمونه و مثل مثالهای شما لاکچری نیست )
در مورد عشق هم، نوع اورجینالش مقدس و محترمه ولی نوع تقلبیش رو گاهی میشه جزو همین کالاها حساب کرد

اینم یه داستان از بازارگرمی یه فروشنده در یک روستا:

یه فروشنده ی زبل و باتجربه، چندتا دوچرخه برد به یه روستا که بفروشه. یه پیرمرد روستایی با گاوش رد میشد. فروشنده شروع کرد بازار گرمی کردن و از مزایای دوچرخه گفتن، ولی پیرمرد گوشش بدهکار نبود، خلاصه مرد دوچرخه فروش با ناراحتی گفت:
آخه مرد حسابی! اگه مردم ببینن بجای دوچرخه سوار گاو شدی بهت نمیخندن؟
پیرمرد روستایی جواب داد:
اگه مردم ببینن بجای گاو دارم دوچرخه میدوشم که بیشتر بهم میخندن😅

باز هم ممنونم از لطفتون

سلام شاعر و نویسنده توانا
ممنونم از حضور پرمهرتون
خیلی خوش اومدین
من از شما سپاسگزارم که تشریف آوردین
بدرخشید در آسمان ادبیات

سلام و عرض ادب آقای گلی عزیز 
عذرخواهی میکنم بخاطر تاخیر در پاسخ دهی به لطف شما مرد دانا 
حق با شماست انسان به دلیل همون کمال طلبی، گرایش دارد که امکانات و محیط و اندیشه و احساسش رو به روزرسانی کند، ولی از آنجا که گاهی به روزرسانی باعث میشود سنگ روی سنگ بند نشود، عقل و دین(کلما حکم به عقل حکم به شرع و کلما حکم به شرع حکم به عقل)، سفارش به مکتوب کردن پیمان ها و تعهدات کردن، و در واقع یکی از زبباترین فضیلت ها وفای به عهد و پیمان است که از اصول طی طریقت کمال برای انسان به شمار می رود.

ممنونم از حضور ارزشمند و نظر خردمندانه تون 

درود مجدد جناب زارع عزیز
بله کاملا درسته که «یکی از زبباترین فضیلت ها وفای به عهد و پیمان است که از اصول طی طریقت کمال برای انسان به شمار می رود»
و در آیه 177 بقره هم اگر اشتباه نکنم تاکید شده است
ولی متاسفانه با انسان هایی با عقاید متفاوتی سر و کار داریم که تغییر روش آنها شاید به هیچ وجه قابل پیش بینی نباشد
با توجه به تبلیغات مادی گرایانه و ثروت اندوزی و حرص پروری خیلی از افراد جامعه بخصوص قشر جوان تحت تاثیر قرار می گیرند و واکنش نشان می دهند وتغییر روش می دهد البته بعضی از تغییرات لازم و گاهی هم ضروری است مثلا از بند خرافات رها شدن یک تغییر خوبی است.
از طرفی مقوله منحوس ریاکاری هم مزید بر علت است.
ثروت اندوزی مقامات هم در این تغییر بد شوم تاثیر گذار است .
شکسته شدن حرمت ها هم در این مقوله تاثر منفی خودش را گذاشته است، حرمت ها در خانواده ها و ...

و خیلی از مواردی که شما قطعا بهتر از بنده می دانید ...

ولی با این حال جای خرسندی است که با ایجاد چنین گرد همایی های مجازی و چنین بحث هایی شاید اندکی موثر گردد که در جای خودش یک امر به معروفی بوده و قابل تقدیر است.

و ما مامور به تکلیف هستیم نه مامور به نتیجه

بدرود

باز هم درودی دیگر
متاسفانه جناب آقای زارع در بعصی ازموارد رسانه های ما آگاهانه یا نا آگاهانه خیلی افرط و تفریط کردند و در حقیقت آن تربیت و پرورش را از دست خانواده ها ربودند و حتی از دست معلم هم گرفتند.
در دهه های 60 و 70 رسانه های ملی بود و اکنون که از شمارش خارج است.
مخالف رسانه نیستم و به هیچ وجه از آن فاصله نداشته و ندارم

ولی معتقدم که:
ما در تهیه خوراک افکار برای فرزندان و جامعه بسیار ضعیف هستیم
ما فقط به مقابله می پردازیم و به فکر جایگزین مطلب نیستیم
ما بیشتر به فکر ظاهر و جلوه گری هستیم و در لابلای کاغذ های خاک خورده گم شده ایم
البته واضح است که منظورم از ما ، من و شما نیست بلکه مقام حقیقی و حقوقی زیربط است
و ...
وقتی انسان در متن کار قرار می گیرد می فهمد که چه فاجعه ای در حال رخ دادن است و هیچ گوش شنوایی هم پیدا نیست.

به امید روزی بهتر برای کل بشریت

سلام استاد شاهرخ عزیز
دمتون گرم
یاد یه ضرب المثل دیگه افتادم:
تا بدی نبینی یاد خوبی نمیکنی
واقعاً دهه پنجاهی ها موجودات عجیب و غریب ولی دوست داشتنیی هستن😎
و بخش جدایی ناپذیر زندگیشون موسیقیه
همیشه باشید
تندرست و شاد

سلام آقای حسنی عزیز
ممنونم از حضور ارزشمند و نظر صادقانه تون
البته هوشیار بودن خوبه، ولی بی اعتمادی و بدبینی، زندگی رو دچار سردی و بی روحی میکنه، بنظرم باید مثبت اندیش بود در عین واقع بینی، و اعتماد کرد تا وقتی که اشتباه بودن اعتماد ثابت نشده.
هیچی همیشه نو نمی مونه، باید نگاه رو عوض کرد و جوری به طرف مقابل نگاه کرد که نو و جوان ببینیش همیشه، باید پذیرفت که هیچ انسانی کامل نیست، و گزینه ی جدید هم نقصهایی داره بدون شک، و او هم گرفتار گذر زمان و کهنگی و پیری هست، پس تنوع طلبی یه دور باطل و بی نتیجه ست.
اینها در مورد انسانها بود البته.
از طرف دیگه انسانها آیینه ی هم هستن، یعنی فرد مقابل شما هر رفتاری میکنه، مرتبط با شخصیت شماست، و درواقع آیینه ی شماست، پس هزار نفر دیگه هم که در مقابل شما قرار بگیرن، باز هم نهایتاً همون رفتار قبلی ها رو در برابر شما پیش میگیرن!
و بهترین کار برای تغییر رفتار دیگران نسبت به ما، تغییر خود است
در مثنوی مولوی داستانی هست در مورد مردی که مادرش را به خاطر خطاکاری اش کُشت.
به او گفتند چرا مادرت رو کشتی؟ خب اون مردی که با او بود می کُشتی!
گفت مادرمو کشتم که مجبور نباشم هر روز یکی رو بکشم!
مولوی از این داستان تمثیلی نتیجه میگیره که مادر بدی ها و جنگ با خلایق، نفس انسان است، اگه انسان نفس رو در خودش بکشه دیگه لازم نیست هی با این و اون بجنگه.

البته کشتن نفس یه مقوله ی صوفیانه ست
بهتره بگیم اصلاح نفس تا واقع بینانه تر باشه.

زنده باشید

درود بر شما
ممنون برای اشارت بجا و مفیدتون