پست های وبلاگ

چنین گفته اند که روزی ءفلا طون در جمعی از عالمان وطن 
خود نشسته بود 
مردی نزد او می آید و می نشیند و از هر دری سخن می گوید
و در میان سخنانش رو به ءفلاطون می کند که ای حکیم 
فلان مرد را دیدم که حدیث شما را می کرد و شما را هم بسیاردعا و ثنا می گفت 
می گفت افلا طون مردی بسیا بزرگوار استو هر گز مثل او 
مردی نیامده است و هم نخواهد آمد
من خواستم خدمت او را به عرض شما برسانم
افلاطون چون این سخنان را از آن مرد شنید 
دلتنگ شد و شرو به گریه کردن کردآن مرد ناحت شد و گفتای حکیم تو از سخنان مندلتنگ شدی
مگر کدام سخنم بد بود که شما گریان شدی 
افلاطون گفت ای خواجه. مرا از شما هیچ رنجی. نیست 
و لاکن مرا مصیبتیاز این بدتر است 
که جاهلان می ستایند و از کار پسندیده من سخن می گوید 
نمی دانم کدءم کار من را او پسندیده استنمی دانم کدام کار من جاهلانه بود که او خوشش آمده است
و بطبع او نزدیک بود استکاش می دانستم 
که از آن کار توبه کنم  غم از این بزرگ تر که جاهلان 
ه‍مدردی کنند 
تا کار دنیای خودشان را رونق دهند