پست های وبلاگ

همه شنیده ، خوانده و یا می گوییم ؛  صفت برتری انسان نسبت به سایر جانداران و پدیده های ذیحیات عقل اوست که وی را درمیان تمام موجودات عالم هستی متمایز کرده است . تمامی ما انسانها نیز در دایره ی  عقل وشعور خود در نشوونما هستیم . وصفتی برتراز عقل را درخود نمی بینیم که به همین دلیل سرسپرده ی تام و تمام شعور وتفکر خود هستیم . تفکر ما ،  منشعب  از ذهن ماست .و آیا نیرویی فراتراز فکر وذهن وتفکر در ما انسان ها وجود دارد یا خیر؟.... گفتیم ، در حالی که ما ذهن و فکر را در خود سرآمد پنداشته و هر فعل و عملی که منبعث از تفکر در ما باشد ، آن را برتر می انگاریم ، چون ما به نیروی دیگری فراتر وبرتراز تفکر  ، در خود چنگ نیانداخته ایم ، وجود چنین نیرویی در یکایک ما ، نبودن محض است و استدلال تجربی و پنداری مان بر نبودن چنین انرژی ونیرویی فراتراز ذهن /فکر در ماست . اما وقتی عمیق تر در خود نگاه کنیم ، می بینیم ، نفی هر نیرویی مافوق فکر ، از تفکرات و القائات همان فکر است که به ما تحمیل می گردد وجسارت اندیشیدن به نیرویی دیگر را که مافوق وبرتراز فکر باشد را ، از ما می گیرد . یعنی این ذهن و فکر است که توان واراده و جرات و شهامتِ اندیشیدن به انرژیِ مافوق فکر را از آدمیان گرفته و هرکسی را در فضای بسته وتنگ و تاریک  ودایره ی محدود خود قرنها محبوس نگاه داشته است  و علت آن چیست ؟؟؟...

فرهنگ ، سنت ، وعقیده وباور ها در هر سرزمین وهر کشور ودرمیان هر نژاد و مردمی ، بگونه ای از ابتدا طراحی شده ونسل به نسل انتقال یافته وبه  حد جامع  امروزی رسیده است که از  آدمی ، موجودی  " تک محور" و " دوگانه نگر " و در اسارت "منیت " و "خود محوری " و "خوداندیشی " خویشتن ساخته است .  واین عقیده و باور از بنیان نادرست ، چون شیر مادر از سینه ی مادر به بچه وبچه ها نوشانده وتزریق و القا می گردد .فرهنگ هر کشور ، نحوه ی پرورش فرد و تربیت خانوادگی ودرسطح وسیع وگسترده ی آن ، القائات جامعه و کشور ناخودآگاه از کودک ، موجودی  ، دوگانه نگر ، تک محور ، خوداندیش وخودنگر می سازد . این القائات فرهنگی و تربیتی و پرورشی هرکشوری ست که هرکسی را با اصل وریشه و ماهیت واقعی خود ، حقیقت وجودی خویش ،  بیگانه کرده وبرای هرکسی ماهیت و شخصیتی تصنعی وغیر واقعی ساخته و به وی تحمیل می کند . 

فرقی نمی کند ، فرد آمریکایی باشد ، اسپانیایی ، اروپایی ، یونانی ، عرب تبار یا عجم وایرانی ، این فرهنگ موروثی القایی کشورش است که براساس تعاریف قبلی که در خود دارد ، شخصیتی ویا در نفس عمل ، ماهیتی را به فرد تلقین و تحمیل می کند ، که ماهیت واقعی و حقیقی وی نیست . درصورتی که ماهیت واقعی هرکسی ، در وی ذاتی وخدادادی است و فرد وقتی به دام  این شخصیت القایی وتعریفی ودرمقایسه بااصل وحقیقت هرکسی ،  غیرواقعی گرفتار می شود ، شخصیت حقیقی اش را فراموش نموده واز آن دور می شود . وتمام ارزشهای پنداریِ حاکم برمردم هرجامعه  ، پشتوانه تقویت وحفط وبقای این سیر غلط در وی می گردند  . زندگی آدمی بگونه ایست که بعداز تولد هرکسی براساس فرهنگ کشور خویش چون ابزاری ، برنامه ریزی می شود و طبق برنامه ای که به وی القا گردیده رشد یافته وخودرا به ترقی میرساند . وپرسش این است ، آیا راه دیگری ، ساختار دیگری ،  برای بشر بطور کلی بدون تفکیک و مرزبندی وانحصار باور و عقاید وجود دارد یا خیر ، آیا هرکسی برخوردار از ماهیت یا حقیقت دیگری نیز هست ؟....وبد نیست به این نکته اشاره شود ، که باور وعقاید برای انسانها محصول و ره آوردو ارمغانهای پندار در وی هستند وتخاصم و تقابل های آدمیان باهم نیز ، تقابل باور و عقیده آنهاست . باور وعقیده درهرکسی محصولِ پندار ی ست که این اندیشه و تفکر ،  از همان ظرفِ ذهنِ  برنامه ریزی شده ی فرد تراوش می کند وبه وی تحمیل می گردد . 

اگر هر کسی با کسب خودآگاهی لازم  (مطالعه کتابهای خودشناسی که در آنها درباره ی کم و کیف  و ماهیت و ظرفیت ذهن و عملکرد تفکر در انسان گفتگو شده باشد  )  خودرا از اسارت جبرِ القایی کشور خود وتمام وابستگی ها بتوانند خلاص نمایند ، در آنان نیرو وانرژی دیگری به فعلیت می رسد ، فعال و بارور می گردد که توانایی آن ،  هزار برابرِ نیروی تفکر وتعقل در آنان است . نیرویی که مشاهده گر صرف است وقدرت نفوذ تا بی نهایت را داراست وبری از هر تضاد و تناقض و دوگانه پنداری و دوئیت بینی ست ، در حالی که دنیای پیچیده ی ذهن ، تناقض و دوگانگی و ترس ودلهره و بروز جنگ و جدال و تخاصم و دشمنی ست . دست یافتن به این حریم بیکران ونامحدود در خویش برای هرکسی امکان پذیراست که فرد باید  لاجرم خود را از حریم ثانوی که باجبر القایی جامعه و خانواده و فرهنگ  وارد آن شده ، مطلقا رهایی ببخشد . پس می بینیم ماهیت بالفعل  دیگری نیز برای بشر وجود داشته ودارد . ولی هنوز جوامع بشری در غفلتی غیر قابل جبران خودرا اسیر نموده و از ادراک روشن آن  ، خودرا دور نگاه می دارند . آنچه  می نویسم خیالبافی و رویاپردازی نیست بلکه  تجربه ی واقعیت وجود انسان و هرکسی است که دل کندن وبریدن وجدا گردیدن از فضای بسته وخودآفرین ذهن اگرچه برای اغلب امری دشوار ویا غیر ممکن گردیده . چون هرکسی با پیشداوری و قضاوت اجباری ذهن خود در گیراست واین ذهن برنامه ریزی و شرطی  شده است که در وی تصمیم گیرنده ومجری اعمال است . یعنی ، ذهنی که هرکسی را گرفتار کرده (باقضاوت خود) همان ذهن تصمیم به رهایی فرد می گیرد ، چون نفس و ماهیت ذهن جز اسارت را نمی فهمد ، امر مسلمی ست که همان ذهن با ترفند وحیله ،  ناخودآگاه پیله ی اسارت هرکسی را تغییر شکل داده و فرد را همچنان در اسارت نگاه می دارد . یعنی ذهن/فکر هیچگاه نمی تواند عامل رهایی کسی باشد ، گفتیم نفس و ماهیت ذهن همان اسارت ودربند بودن است . فرهنگ و باوروعقاید و رسومات هرکشوری از ذهن برای هرکسی قفسی ساخته واورا در آن قفس محبوس نموده و وی را با چنگ انداختن به باور وعقیده ای ، به جولانگری مشغول می سازد   . ذهن ، برای توجیه کورِ هرکسی هزاران ادله و برهان و اثبات ضد و نقیض و اغوا کننده باخود دارد  . من وقتی تحصیل کرده ی ریاضی  ، شیمی ، فیزیک ، کامپیوتر ، الهیات ، وفلسفه و...و... هستم ، ذهن من هزار تعبیر ودلیل ناصواب در پیرامون هریک از این شاخصه ها وهزاران موارد دیگر با خود دارد که مرا برای برجا ماندن ، ثابت ماندن ، دل نکندن ، حصاررا دور خود در هم نشکستن ، خودرا به آزادی واقعی نرساندن و...و... باتراشیدن حقیقتی انفعالی در پشت تمام مواردی که باعث اسارت ودربند بودن من هستند ، مرا توجیه کرده واز آزادی واقعی ورهایی منصرف می کند . از ترفند های دیگر ذهن این است ، وقتی به رهایی  فکر می کنم  و آن  ، یعنی رهایی مدنظر و هدف من است ، از رهایی برایم مکانی توهمی و خیالی ، عین واقعیت رهایی ، ساخته و مرا باز همچنان دراسارت خود نگاه می دارد .  رهایی از حیله های بی حدوحساب ذهن کار آسانی نیست و راه کشف وادراک حقیقت نیز رهایی کامل از قیدوبند و خودِ ذهن است . ذهن برای هیچکس یاری مشفق و دلسوز نیست بلکه عامل اسارت و خمودگی و زوال بشر است که سبب تمام  نگرانی ها ، استرس ها ، رنج ها و آلام بشری همین ذهن است . ونیز مشکل اساسی وبهتراست بگوییم تنها مشکل بشر ذهنِ دردمند اوست . که تا به امروز علم و دانش هم باتمام خدمات گسترده ی به آدمی ، هنوز راهی برای رهایی انسان از اسارت ذهن نیافته است ، بلکه خودعلم هم ابزاری برای اسارت گردیده است .

این نکته بسیار مهم است  ؛

 بسیاری از افر اد هستند که ذهنی روشن وباز دارند ( کار به اصطلا ح روشنفکری رایج ندارم ) . این افراد کسانی هستند که بعداز دوران کودکی و نوجوانی برخلاف تفکرات خانواده ، جامعه و افراد پیرامونی خود ،  ناخودآگاه بسیاری از دام و بند هایی را که در خانواده ودر جامعه به آنان تلقین می گردیده  ، خودرا اسیر آن دام و بند ها نکرده اند ، وکمترپیله بر دور ذهن خود تنیده اند ،  وبه همین دلیل ذهنی فراخ و باز وروشن دارند وکمتر اسیر پیله های پیرامون آن می شوند  ، این افراد با مطالعه ی جدی کتابهای خودشناسی می توانند بقیه ی پیله های دورِ ذهن خودرا باز نموده وبه درجه ی بالا وارزشمند  رهایی دست بیابند  تا به کشف حقیقت خویش برسند .