پست های وبلاگ

درود
زنده باد ایران
ملک شیران

سلام و درود بی پایان استاد گرامی
پاینده باد ملک شیران ودلیران
برقرار باد پرچم پر افتخار ایران
موفق باشید وهمیشه سرفراز

درود بیکران محضرتان
جناب فلاحی بزرگوار

انگار همه باور خودم نسبت به ایران و ایرانی را بصورت منظوم خواندم.
منطقی ترین و آموزنده ترین بخش آن برای حقیر، این بیتِ فردوسی است:
((اگر کُشت خواهد تو را روزگار
چه نیکو تر از مرگ در کار زار))
این بیت محمد حسین کسرایی، حرف دل حقیر نیز است:
((روز سختی ، ترک میهن کار خود کامان بود))
اما، گاهی ترک میهن، خود نوعی ایثار است. مثلا امروز، که برخلافِ گذشته، ایرانیان به محضِ مهاجرت به عافیت نمی رسند،
بلکه باید سختی بسیار بر خود هموار کنند تا در میان جوامعی که نسبت به ایرانیان بسیار بد رفتار هم شده اند، شایستگیِ خود را اثبات کنند.
و قطعا با نرفتنشان، کوه های استعدادشان، مانند منابع طبیعی محو شده، نیست و نابود می گردد.
این بند زیبا از حسین پژمان بختیاری،
((اگر بر من ز ايراني رود زور،
من اين زورآزما را دوست دارم.
اگر آلوده ‌دامانيد، اگر پاک!
من اي مردم، شما را دوست دارم ))
به نظر حقیر باید در مدارس تدریس بشود، تا مردم در خیابان به هم مهربانانه تر نگاه کنند.
البته از این سروده برداشتِ اشتباه هم می توان داشت، و آن در تفسیر واژه ی "ایرانی" است!
آیا هر کس که شناسنامه ایرانی در دست دارد، ایرانی ست؟ آیا کسی که میگوید چو ایران نباشد به ... که نیست اما در ایران زاده شده، ایرانی تر از آن آمریکایی است که دوست دارد پیکرش در ایران به خاک سپرده شود؟
اینجاست که بایستی مراقب باشیم، گرفتار سندرومِ استکهلم نشویم ...
اخوانِ ثالث،
((نه کشت و نه دستور کشتن به کس داد))
و
((همه شاعران تو و آثارشان را
به پاکیِ نسیم سحر دوست دارم
...
من افغانِ همریشه‌مان را که باغی‌ست
به چنگ بَتر از تَتَر دوست دارم))
به گمانِ حقیر، می توانست پطرِ کبیر ایران باشد.
این شعر ایشان، اگر نقشه ی راهی برای بلند مدت اندیشه ی ایران گرایی نباشد، دست کم یادآور می شود که روزی اگر از نظر سیاسی هم یکپارچه نشدیم، مرزها را برچینیم و اتحادیه ای مانند اروپا برای مردمان ایرانی تبار داشته باشیم.
...
و در پایان، یک سروده ی بینهایت زیبا و ارزشمند را از فریدون مشیری جا انداختید، که روزگاری بنده شبانه روز می خواندم:
آفتابت
که فروغ رخ «زرتشت» در آن گل کرده‌ست
آسمانت
که ز خمخانه «حافظ» قدحی آورده‌ست
کوهسارت
که بر آن همت «فردوسی» پر گسترده‌ست
بوستانت
کز نسیم نفس «سعدی» جان پرورده‌ست
همزبانان من‌اند.
مردم خوب تو، این دل به تو پرداختگان
سر و جان باختگان، غیر تو نشناختگان
پیش شمشیر بلا
قد برافراختگان،سینه سپرساختگان
مهربانان من‌اند.
نفسم را پر پرواز از توست
به دماوند تو سوگند اگر بگشایند
بندم از بند ببینند که
آواز از توست!
همه اجزایم با مهر تو آمیخته است
همه ذراتم با جان تو آمیخته باد
خون پاکم که در آن عشق تو می‌جوشد وبس
تا تو آزاد بمانی
به زمین ریخته باد!

سپاس بسیار