پست های وبلاگ

از کدامین درد بگویم؟! وجودم، شرحه شرحه  از دردهای بی‌شمار است. به هر جا که قدم می‌گذارم، پاهایم به طور مهیبی فلج می‌شوند، می‌لنگم و واژگون می‌شوم. قلبم، سراسر تیر می‌کشد، انگار خنجری در آن فرو می‌رود و جالب اینجاست که من هنوز زنده‌ام؛ برای درد کشیدن، اشک ریختن و هزاران بار مُردن. نوشته‌هایم، بویِ مرگ می‌دهند، به مانند این مفهومِ خون‌آلود شده‌اند،  وقتی دست از نوشتن برمی‌دارم،  از انگشتانم خون جاری می‌شود،  قلم نوشتنم گریه می‌کند؛  و من به تکرار نامعقول جمله‌ها در ذهنم می‌اندیشم که تکاپویی خستگی ناپذیر دارند. نزدیکی های صبح،  خمار از نوشتن، بی‌هوش می‌شوم  و رویای زیستن با واژه‌ها را می‌بینم. دوست دارم بمیرم،  خیلی زود و به آرامی،  طوری‌که هیچ کس نفهمد؛  نه زمین، نه زمان و نه دیگران.  قطرهٔ اشک آسمان شوم  و در روح اقیانوس فرو بروم...