شنبه ۱۰ خرداد
اشعار دفتر شعرِ دفتر دوم 1402 شاعر سلیمان ابوالقاسمی
|
|
|
|
مصطفی فرمود و دیدم در تحف
هـرزه بـاشد هـرزگی را فـاش کـرد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کینه جایِ مهر اگر در دل نبود
پــایِ عقـــلِ آدمــی در گِـــل نبود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آن زمان در خـود نمی گنجم که تـو
بگذری یارب ز من از لطف خویش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
صورت و سیرت زمین تا آسمان
همچو کافـر گـر مسلمـان در زبان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای که گفتی قبله گاهم کویِ یار
پس چرا هر سو بجـا آری نماز
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نـادم و شرمنـده نـزدت سر بـه زیـر
چون نبودم بنده ای در سلکِ کیش
آن زمان در خـود نمیگنجم کـه تـو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به هـر قلبـی در او مهـرِ رضا بـود
یقیـن دارد کــه از لطـفِ خـدا بـود
کسی را گر به راهِ مصطفی رفت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اگر چه لعن به شیطان بر زبانش
همــه فـرمـانِ او را مو بـه مو کـرد
ز کبــر هــرگــز نمـــی بینــد ع
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گـرانـی یکــه تـازی بـی رقیب است
تــورم بــی گمــان آنــرا حبیب است
چـو بختـک می نشیند بـر معیشت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از خـــدا دم میـزنــد امـــا ریـا در سیــره اش
غــافـل از ایـن است کـه بـر فــردا چـــه کشت
گشته
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نیمه هم بگذشته از فصل بهار
ای تورم کی تو میگردی مهار
یکه تازی میکنی خوانی رجز
جز خدا بر ما نمی آی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
جاهلی ناهی ز منکر میشود
میبـرد از دیـن و قـــرآن آبـــرو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شمــــردی از چـــــه مکــــروه ام کبیـره
کبیره چون به خود واجب شمردی
بـــه لـب ذکــر و ریـــا در س
|
|
|
|
|
|
|
|
|
لب به ذکـر و عمــل گناه باشد
دفتـــرم از گنــه سیـاه باشد
تا ریا در عمل چو من دارم
عمــرِ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دغدغه بر عیبِ خویش گر داشتم
چشــــم ز عیــبِ دیگــران بـر داشتم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
صریح گویم اگر چه تلخ باشد
چرا با نفسِ خود چالش نداریم
ز وحدت گفته ها بسیار داریم
ولی با هم سرِ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تا که علم و تجربـه در کار نیست
راه حل بر مشکلات هموار نیست
گـر تملـق شیـوه و مـرسوم گشت
خفت و خو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای که دم از دین و ایمان میزنی
پا ز چه بر عهد و پیمان میزنی
روز و شب از زهد میگویی مرا
هر کجا رانت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بـــرخیــز تـــا بـــر نـــاتــــوان یـــاری نمـایی
افتـــــــاده او از پــــــا بیـــــــا کــــا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چنان سرگرم عصیان و گناهم
نمـی بینـم کـه می بینـد مرا او
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خدا حافظ ای ماهِ صوم و نماز
خدا حافظ ای ماهِ سوز و گداز
|
|
|
|
|
|
|
|
|
فـرزانـه ای گفتـا چنین در جمـعِ یـاران
بــایـد بــه تقــوا راهِ شیطـــان را ببندید
لغــزنــده بــا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ز تنهـایی کنی هـر دم شکایت
کجا هستی نمی بینی خدا را
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دم ز یزدان میزنی گو از چه عصیان میکنی
راهِ شیطـان میروی لعنت به شیطان میکنی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
درِ ایــن میکـــده چنــد روزِ دگـــر بستــــه شود
مانَـــد افسوس که بی جامِ شراب بـرگـردیم
تـــا ک
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آیـــد آنــــروزی شرف سر در گـــریبـان می شود
خصلتِ گــرگ در میــــانِ نسلِ انسان می شود
مــی شود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از آن هنگـــام ریـــا آمــــد حیـا رفت
حیا از هـر کجــا رفتــه صفــا رفت
ز نــادانــی چـو کـرده بـ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یقین در عرش غوغا گشته امشب
علـــی مهمــــان زهـــــرا گشته امشب
حسیـن و مجتبــی ،کلثـوم و زینب
ح
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چو امشب بر سرم قرآن بگیرم
پنـــــــاه بـــر درگـــــــهِ یزدان بگیرم
ببنـدم عهـــد و پیمـــانــی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شبِ قدرست قدری با خدا باش
دمی فارغ ز هـر رنگ و ریا باش
به یاد آور که دور بودی ز یزدان
ز راهِ تـوب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کاش که میکــردم عمـرم را مرور
چاره میکـردم به کبر و هم غرور
هرکه را جز خود نمـودم سرزنش
شد خطــــ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ترا سزاست به سروری تـو خالقِ یگانه ای
به هـر طرف که رو کنم ز تو مرا نشانه ای
خطا ز من صفا ز تو ن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
زبـان قـاصر ز تـوصیف است و الکـن
حســن حســن حســن دارد ز احسـن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شدم بر سفرهِ لطفِ تو مهمان
مرا روزی نمـا یارب تو غفران
در این ماهِ صیام و ماهِ توبه
ره
|
|
|
|
|
|
|
|
|
روزه یعنی بر هوس فائق شدن
بر رهیـدن از قفس شائق شدن
روزه یعنـی راه و رسـمِ بنــدگی
زین سبب بر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مست به دنیاییم و دم از عشق مولا میزنیم
ما زمینگیـریـم و حرف از ملکِ اعلـی میزنیم
در شعــار مـا گـ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هـــر کجــا رفتــم بجــز بـــر درگهـت
جمله درها بسته بود جز کویِ تو
عذرِ تقصیرم پـذیـر یـارب ز لط
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دستِ هوس دراز وحیایی به چشم نیست
غافل شدم ز حشر گمـانـم که چشم نیست
امــروز ز کـف بـرفت و نشد تـ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کردی سیاه دفترِ عمرت به معصیت
از این همه گناه تو پرو ا نمی کنی
آسوده ای که نفس حیا را ز تو ر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هــر چــه فــرمــودم بـــه ارز بــالا مــرو
رفت و این جملـه مـرا بـا طعنـه گفت
تــو چـــه مـی دا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
جـاذبــه دارد زمیـن خوشتـر کسی
عشقِ یزدان میبرد او را به عرش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
حـــذر دارم خــــــداونـــــــدا ز روزی
چو لــذت از دعــا بــر مــن نباشد
چه سان بینم ترا در
|
|
|
|
|
محمد رضا خوشرو (مریخ)
محمدرضا آزادبخت
ابراهیم کریمی (ایبو)
جمیله عجم(بانوی واژه ها) 
امیر وحدتی یگانه
ابوالحسن انصاری (الف رها) 
