يکشنبه ۱۱ خرداد
اشعار دفتر شعرِ دفتر اول شاعر سلیمان ابوالقاسمی
|
|
|
|
امشب بـه پیشِ دیـده هــا زاری نمایم
اشــکِ نــدامـت بـــر خطـــا جــاری نمایم
امشب شبِ شب زنده
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بر گوش رهروان صلا میدهد رضا
بـر قلبِ عاشقـان جلا میدهد رضا
با اذنِ ذوالجـلال امام ِ رئـوف ما
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اشکِ مـادر همچـو مروارید گشت
از طبیبش پـرس گـواهـی میدهد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
او که دینش خرجِ دنیـا میکند
کی دگر سودی به فردا میکند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اگــر خـود را مسلمــان می شماری
چرا دل را به شیطان می سپاری
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ننـگ و نفــریـن بـــاد بـی شک بــر کسی
چون به هر پستی به هر پستی رسد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تو مولایی و من چشم انتظارم
نمــا رحمــی کنـون بـر حـالِ زارم
بگـو تـا کـی بمانـم چشم براهت
که تا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بدترین ویروس دلال است به خلق
واکسنــی بهــرش هنـــوز پیـــدا نشد
بـی صــدا او کشتــــه میگیــرد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ایــن چنیــن فــرمــود مـــرا فـــرزانـــــه ای
قلبِ تو چپ هست گوید با تو راست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بـر زبــان و دل چــو قفلــی میـزدی
یک دمی هم خانه بر شیطان نبود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از جـاذبـه شد بـا خبـر سیبی چو افتاد
در غفلتیم گوش فلک کر شد ز بیداد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هر دم از وجدان مرا بـاشد نـدا
کی گنه کرد آنکه می بیند خدا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عیــدِ عشـقِ عـاشقــانِ عـالمست
خسروِ خوبـان خلیلِ خاتمست
مرتضـی مولا محمــد مصطفی
آسمانی آیتی آم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عمــرم بسر آمـد از هــوی و هــوسم
صیدم که از غفلتِ خود در قفسم
صیادِ من آنکـه شد رجیم از درِ تو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نکرد سجده چون شیطان آدمی را
نگــــر از درگـــــهِ یـــــزدان رجیـــم شد
مـــده دستِ رفــاقــت پس
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سجده هایت اتصالست بر وصال
جـــانِ تـو ایمـــن ز خصــمِ بـدسگال
اشـکِ تــو تفسیــرِ رنـجِ کـربــلاس
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عطــــــرِ حیــــــدر میـــــوهِ ام البنین
بـاتـو هیـچ قلبـی نمیگــردد حزین
ای لبت شرمنـــده کــ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از تو بگـریزم کجا هـر جایِ عالـم محضرت
گر نمی بینـم ترا بستم ز غفلت چشمِ خود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به حسرت چون ز کف ماه رجب رفت
کـزیـن حسرت نگـــر آهــم بــه لب مــانــد
مهِ شعبـان خـوش آمـد گـر رج
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از چـه تـرسانـی مـرا از کـردگــار
نکتـه ای گـویـم تـرا من یـادگــار
مهر او والاتر است از مهر مام
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شکـــوه داری از گـــرانــــی هـــا چرا
شـرم نبینــی از کسی حتــی دمـی
آبـــرو بنگـــر ز مفـت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خـداونــدا کــریـمــی مـن گــدایم
مکــن یـارب ز درگاهـت جدایم
به بحر رحمت و برکت غریقم
اجابت کن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از خــدا لطفــی چـــو شــامــل میشـود
یـــادِ او بـــا سیـــــره کــــامــــل میشـود
نصـرت ایــ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بی تـدبـر کی سخن گوید فکور
هر سخن باشد نشانی از شعور
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مستجـاب الـدعــوه از الطـافِ رب
از خـــدا دارد مقـــامش بـی گمـــان
دستِ مهــرش مظهــرِ مهـــر خــ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بترس از آن سه اشک در زندگانی
به عقبــا خـواری آن بـر تـو معلــوم
یکی اشکِ پـدر هـم مـادر خویش
د
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خمینـی گــر جــدا گــردد ز نهضت
فـــرو افتــــد نظـــــام از اوجِ عــزت
همـــه بـاشند سهیــم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
جنت گـوارا آنکــه را در زنـدگـانـی
بـر او صفت نـزدِ خدا افتـاده باشد
در دوزخ از قهـرِ خـدا باشد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گـــــر اجـــل آیــــد بسر گــــردد اَمـــل
تن بـه قبر و روح بـه برزخ میرود
چون دمند بر صور از به
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بـا نفسِ زبـون بـه نـاروا سر کردی
گوشِ همــه را چو از ریا کر کردی
از کبر و غرور ز درگــه حـق رفتی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خـدا شوقِ منـاجـاتـم عطـا کن
خلـوصـی در عبـاداتـم عطـا کن
شب و روزم به غفلت میشود طی
تـو عفـوی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چو خود معیار به ایمان می شماری
نـدانـی دل بـه شیطــان می سپاری
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای که از دیگر بگویی بد به من
نزدِ او بی شک بگویی بد ز من
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گفتیم بیا مولا چون دل به تو ما بستیم
بینِ خودمان باشد کی منتظرش هستیم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من که سر تا پا گناهم یا حسین
نـزدِ تـو هم روسیاهم یا حسین
ای که با دشمن نگاهت مهر بود
از کـر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
وقتی که ترس و رشوه پدیدار می شود
مسلـم میـانِ کــوفــه گــرفتــار می شود
بـــا خنـجــــرِ ری
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مهِ مهــر و محرم با هم آمد
مهِ شور و مهِ حزن و غم آمد
به نسلِ مصطفی مزدِ رسالت
به جایِ م
|
|
|
|
|
|
|
|
|
محرم مُهر مهرم بر حرم شد
ز سوی ِ کبریا بر من کرم شد
مدافع بـر حـرم شد افتخارم
فـدا در
|
|
|
|
|
محمدرضا آزادبخت
شاهزاده خانوم
محمد رضا خوشرو (مریخ)
ابراهیم کریمی (ایبو)
