دلبر

ناباورانه چون شبه رفتی ز پیشم
بی تو اسیری بسته پر صیاد خویشم
جان را بهمراهت فرستادم به هر جا 
سرگشته ی در کوی بی برگی درویشم
دل را ربودی با خودت همراه بردی
هر دم زدی از رفتنت رندانه نیشم
در سوی چشمت وقت رفتن حالتی بود
پر می کشم سوی تو بی پر هست کیشم
دل را فدای رفتنت کردم چو مجنون
سرگشته و حیران و بی تاب و پریشم
بر بال چشمت موج میزد  رازداری
افتاده ی از پا، مپرس از حال ریشم