معجزه ی گذشت

و تو ای گل رنگین ز خاطر بردی،

خارهای گل همسایه ی تو، قد رنگین کمانی زیباست،...

قد آن غنچه ی نشکفته ی تو ،...     

قد آن شاخه ی بشکسته ی تو ، ...

قد یک برگ خزان، خشک، خُرد

قد صد شاخه ی هرز،

قد آواز غربی آشنا، نا هماهنگ...!

من همانم که به همسایگی ات چیزها آموخته ام

و تو در اوج محبّت،          

برگهای سبز احساس مرا خشکاندی،

و به خارهای تن من، یکصد و پنجاه اهانت کردی!!

من زخاطر بردم،    

یکصد و پنجاه اهانت که شد زخم تنم،

من ز خاطر بردم، برگهای خشک احساسم را،

سبز گشتم، شکوفه کرد تنم...!!