انتهای یک خاطره

تو،

گویا که از دوردست آمده ای!

گویا که وارث اولین لحظه ی تولد عشقی،

که اینچنین، سبک بال! در آسمان قلب ها می پری!

بی هیچ مهابایی!

تو خاطرات ذهن مرا ورق می زنی،

و مرا در خود غرق می کنی

و صدای مرا در گلوگاه صداقت چشمانت محو می کنی!

بی هیچ مهابایی!

بی تو،

سپیده ی چشمانم  بی دلیل،

غروب می کند!

و سقف آسمان را این چنین

کبود می کند!

تو خاطرات مرا ورق می زنی،

و من به یاد می آورم و تو مدام ورق میزنی!

تند، تند، مدام ورق می زنی!

و من به یاد می آورم

و چشم می دوزم به سوسوی ستاره ای

که همچون برق چشمان پر ستاره ات

تازگی دارد!

و در انحنای گردنه ی حیران کننده ی قلبت

مدام، حیرانم می کنی!

بی هیچ مهابایی!!

و من، تو را به یاد می آورم،

به یاد می آورم که شب،

برایت، معنی قشنگی داشت!

و تو کاش به یاد بیاوری

که رخساره قلبت،

برایم،

ملموس تر از چهره ی پاک و معصومت بود!

تو،

در انتهای یک شب مرا صدا می زنی

و من

گویا که در خاطرات کهنه ات،

همان که مدام ورق می زنی

به خواب می روم،

بی هیچ مهابایی!!