برای آموزگارم

گفتی :
(مرا عامیانه بنویس و کشیده صدایم کن ..)
مرا ببخش !!
این شعر مرا ببخش!!
مدت هاست فهمیده ام
وصف تو در هیچ شعری یافت نمیشود.
من این روزها دلواپس جنگ و آخرالزمان نیستم .
دلواپس خیابانم که مرا به تو نرساند.
حال میان این آشفتگی ها
درون خاطرات بد و ناگفته ام ،
تو به شکل باران برکت باش
به فراوانی شعرم ،
ماه را تکه کن در کلمات تاریک ،
تا برایت مثل ستاره ها شکسته بدرخشم .
پیش از تو کلمه ای بودم چسبیده به تصویری مدام در تغییر که خواب شب های مسافران در برف مانده 
و روح رود خانه های خشک از حوالی جغرافیا بر چشم هایم وارد میشدند و نمیدانستی ، بغضی که به گلویم نشست از حسرت کاوه ی آهنگری بود که سندانش من بودم و از رقص انگشتان تو بر سینه ی دفتر، در حوالی تاریخ مدرسه شروع میشد.
کاش انقدر ضعیف نبودم و از خواب باد های موسمی نمی پریدم تا تو باز بیاموزی ام... الف....ب...پ...

فاطمه سلطانی