غرور و جهل

غرور و جهل
غرور و جهل اگر ممزوج گردد
شود دردی که درمانش نباشد
اگر با احمق جاهل نشینی
کشی رنجی که پایانش نباشد
من از نادان احمق می گریزم
روم جایی که حرمانش نباشد
تکبّر گر بگیرد دامنت را
شوی شخصی که ایمانش نباشد
تواضع کن اگر پرباری ای دوست
که مرد باخرد بانش نباشد
حماقت مایۀ حرمان و درد است
کشد جایی که سامانش نباشد
تعصّب عامل بدبختی ماست
خوش آن ساعت که امکانش نباشد
به سوی علم و دانش رو نمایید
که این گوهر جز از کانش نباشد
الا ای «خاکیان» در وادی دل
نرو باغی که دستانش نباشد

نصرت اله خاکیان   نورآباد لرستان
1400/02/01