مسافر

مسافر
در این صحرای بی پایان سوزان
که در آن جز بلا نیست
مسافر با لبی سوزان و پر تاول
ندارد توشه ای جز درد و حرمان
اگر دارد کمی آب
چو یاقوت درخشانست برایش
به آن باشد بقایش
نمی نوشد از آن آب صفا بخش و گوارا
مسافر با لبی سوزان و پر تاول
که صحرا داغ و ویرانست و ره بس سخت و خارا
امید زندگی آیا کسی دارد در این دشت؟
که در آن مهر برگشت
و او آزاده از آزادگانست
و در چشم جهانست
عظیم و پر صلابت چون چنارست
و در اعماق صحرا ریشه دارد
گذارد پشت سر این دشت سوزان
مسافر چون دلیران
نه باکی از تبر نز تیشه دارد
پس از آن دشت دهشت زای مرگ آور
مسافر با لبی سوزان و پر تاول
رسد آن جا که وصفش را نمی دانم کنی باور؟
گلستانی پر از گل های زیبای فرح بخش
نشیند بر لب جویی
چون آن شیر اوژن و چون صاحب رخش
بشوید جسم رنجور و چو شمشیری شود محکم
قد گرما و غم خم
دوباره دشت او گلزار گردد
نوای بلبلان بر دار گردد
نصرت اله خاکیان
دبیر باز نشسته ی دبیرستان های شهرستان نورآباد لرستان

۹۹/۱۲/۱۲