غزل شماره ۱۲

"بی تخلص" شبِ ما موعدِ هُوشیاریِ ماست
فرصتی بهرِ غزل بازی و بیداریِ ماست
با سکوتِ شب و غوغای درون خرسندیم
این تقابل همه شب قصه ی تکراریِ ماست
روزها در پیِ روزی به خلایق مشغول
شوقِ شب دلخوشیِ ماتمِ بیگاریِ ماست
اگر آهنگِ کلامم به سرت خوش آمد
حاصل از یک شب و یک دفتر و پاداریِ ماست
زندگی را به دو خط شعر دوام آوردیم
ور نه این فرصتِ بیهوده گرفتاریِ ماست
هر ردیفی پسِ این قافیه ها بنشانیم
مونسِ غربت و تنهایی و بی یاریِ ماست
این طریقت که حقیقت بشود جانِ کلام
اختیاریست که در چرخه ی اجباریِ ماست
چون وفادار به بن بستِ حقیقت شده ایم
سر به هر کوچه زدن اوجِ ریاکاریِ ماست
روزها یکسره سربازِ جهانیم ولی
نیمه شب تا به سحر نوبتِ سرداریِ ماست