غرل شماره ۱۱

درودها بر شما جناب عزیزیان عزیز
شعری خوب و آهنگین است که این آهنگین بودن گاهی کار دستتان داده است. اما اگر می‌خواهید که غزل خوبی باشد؛ باید کمی روش کار کنی ؛ مثلاً در بیت اول« هوشیار نباید دید آن چشم خمارت را / عاقل که نمی فهمد جادوی نگارت را» که در مصراع اول فعل ماضی است و با فعل مضارع در مصراع دوم هماهنگی ندارد. شما می خواسته‌اید بگویید؛ هشیار نمی تواند ببیند ...از این نظر اگر من بودم می‌گفتم (از یاد نخواهم برد چشمان خمارت را) که این شروع خوبیست اما باز در مصراع دوم ساختار معنی ایراد دارد زیرا جادوی نگار ترکیب خوبی نیست و با ابتدای مصراع جفت و جور نمی شه زیرا نگار به معنی نوشتن یا نگاشتن است و جادوی نوشتن یعنی چه؟ و چرا انسان عاقل نمی تواند جادوی نوشتن یار را ببیند ؟ از این نظر این بیت چون شروع شعر است؛ باید تغییر اساسی کند.
در مصراع( ازشوق تو سر حیران...) که به جای سر (من )باید باشه
(ازمن نکنی پنهان آن اصل وتبارت را ) راستی چرا باید اصل تبارش را پنهان کند؟ اینجا هم شاید در بند قافیه افتاده‌اید.
خلاصه نیاز مبرم به ویرایش دیگر به سلیقه‌ی خودتان دارد به همین بسنده می کنم
با پوزش بسیار و با آرزوی توفیق حضرت‌عالی