پریشان باش

به استقبال غزل زیبایی از شاعر بزرگ میهن
شادروان حسین منزوی



بیا و پنجره را قطره قطره باران باش
نفس بکش، بتپان، ماندگار شو، جان باش

درخت ها همه دلمرده اند و بی هیجان
به حال جنگل در اختناق، طوفان باش

رها رها ... نه، رهایی برای عاشق نیست
به حکم حبس ابد آمدیم، زندان باش

بتاب موی و بگردان تمام مجلس را
و تا که جمع، پریشان شود پریشان باش

غروب را به پر پلک خویش برگردان
درون منظره ی غم گرفته، خندان باش

 

نشسته ایم و به بازار حُسن منتظریم
بیا به شهر غزل دلبرانه مهمان باش

میان این همه آتشفشان بازیگوش
شبیه کوه دماوند قلب ایران باش.

چگونه عاشق و شاعر شویم ای استاد؟
《عزیز عاشق و شاعر که هست؛ انسان باش》




توضیحات

۱. مصرع آخر تضمین نیست بلکه می تواند نقل قولی منظوم شده از یک عزیز باشد

۲. استقبال

استقبال در اصطلاح علم بدیع آن است که گوینده، شعری را از شاعری دیگر سر‌مشق خود قرار دهد و قافیه و وزن سروده وی را در سروده خود به‌کار گیرد و ممکن است در موضوع نیز از وی پیروی کند، مانند قصیده «جغد جنگ» به مطلع:
فغان ز جغد جنگ و مرغوای او •••• کـــه تا ابد بریــده بــاد نای او

که ملک‌الشعراء بهار آن را به استقبال قصیده‌ای از منوچهری دامغانی به مطلع:
فغـان ز‌ایــن بین و وای او •••• که در نوا فکندمان نوای او
سروده است.
استقبال در ادب فارسی سابقه دیرین و رواج بسیار دارد و آن را «اقتفاء»، «اقتداء»، «تتبع» و «نظیره‌گوئی» نیز خوانده‌اند.
منبع: ویکی فقه

۳.
این کوچک قصد اولیه برای سرودن شعری به استقبال از غزل منزوی بزرگ نداشتم و بعد سرودن بیت اول فورا به یاد غزل زیبای آن مرحوم افتادم و متوجه شدم وزن ، ردیف و قافیه مصرع اول با آن شعرِ عزیز یکی است ، واقعه را به فال نیک گرفتم و ادامه دادم و سعی کردم باقی قوافی با آن سروده عزیز مغایر باشد و خوشبختانه به نتیجه رسیدم و این غزل به چند ساعت کامل شد .
در پایان از همه اساتید و بزرگواران پوزش می خواهم .