میهمانی

من روزهای زندگی را خسته کردم
از مرگ گفتم  عاشقی را خسته کردم
از لمس دست سرد یخ در زیر باران
تا ضجه های دردناک هجر یاران
من دوست دارم دستهایت را بگیرم
تا دور دست این جهان با تو بمیرم
از زندگی جز خوردن و جز زنده مانی
چیزی نفهمیدیم  بجز یک میهمانی
دور همی هایی که دلخواهم نبودند
با حسرتی بیهوده همراهم  دویدند
من دوست دارم زندگی با مهربانی
از دشمنی بی دلیل پرهیز  مانی
اما مگر دنیا به حرفم گوش داره
سیلی زده در گوشم از بس بی قراره
چون من هزاران آدم اینگونه هستند
از پستی و دیوانگی ها خسته هستند
اما کجا باید پناه از درد گیریم
دنیا نمی خواهد که ما درمان پذیریم
من دوست دارم فقر و محنت دور گردد
در پشت کوه آرزو مستور گردد
خوشبختی  و آرامش و شادی بماند
تا بین مردم در جهان تقسیم سازند
آه ای خدای مهربان تو دوست داری
دست من و این ناتوانان را بگیری
یا رسم دنیایی که در آن  ناگزیریم
اینست و باید تا در آن از غم بمیریم
24اسفند99
آذر.م